22/12/08

Yo Dawg

I heard you like life, so we put a life in your life so you can live while you (don't) live.

σημ.: original meme and an explanation

Τελείωσα Dexter, True Blood, το στοκ από House, Numb3rs, Big Bang Theory, Arrested Development, How I Met Your Mother, το Heroes το βαρέθηκα, ξεκινάω τώρα το Six Feet Under (μεγάλο ατού: 1 ώρα επεισόδια) και έχω στοκάρει και 2-3 ακόμα μεγάλα (πχ The Office).

Δεν έχω αναρωτηθεί μέχρι αυτή την στιγμή εάν είναι καλύτερη αυτή η περίοδος από την περίοδο που απλά επεδίωκα να κοιμάμαι όσο περισσότερο γίνεται, αλλά φαίνεται σίγουρα πιο -φαινομενικά;- παραγωγική.

Όποτε κάνω αυτοαναφορικούς μονολόγους μου έρχεται διαρκώς μία από τις κεντρικές ατάκες ενός αγαπημένου μου 'show', του Cute with Chris: "All your dreams are dead".

Εντάξει, δεν θέλω να γίνω μελοδραματική· δεν έχουν πεθάνει. Απλά δεν βρίσκω κίνητρο για τίποτα, σχεδόν τίποτα δεν μου δίνει παρά πρόσκαιρη χαρά, και οποιοδήποτε μεγαλεπήβολο -ή όχι τόσο- σχέδιο και να coachάρω τον εαυτό μου να κυνηγήσω, μπορώ να κρατήσω την προσοχή μου σε αυτό λιγότερο από μία εβδομάδα.

Άντε, αρκετή κλάψα. Απλά πιο παλιά που έγραφα και καμιά πίπα εδώ ίσως ήμουν λίγο πιο εξωστρεφής (ω ναι, έφτασα το να γράφω πίπες σε ένα ιντερνετικό βλογ που κανείς δεν διαβάζει να το θεωρώ ποθητό επίπεδο εξωστρέφειας).


Αυτιά.

Πάω να δω κανένα επεισοδιάκι να γεμίσω τις φλέβες συνθετικό αίμα (όχι το τελείωσα το true blood, αλλά έμοιαζε να ταιριάζει)

21/12/08

Ροζ καταναλωτική αμαρτία

Προς μεγάλη σας ικανοποίηση δεν γράφω πλέον και τόσο συχνά σε αυτό το βλογ, παρ'όλα αυτά δεν θα μπορούσατε να αποφύγετε να διαβάσετε και για το νέο μου (geeko) απόκτημα που είναι μικρό και χαριτωμένο και ροζ και είναι δικό μου και μόνο δικό μου. :Β
Ιδού κυρίες και κύριοι το μικροσκοπικό κιτς ροζ acer μου :) :) :)
Και ιδού με την δερμάτινη θηκούλα του αριστερά (η οποία θα φανεί χρήσιμη, γιατί είμαι σίγουρη ότι και έτσι θα το κάνω σκατά), και την τυπική χαοτική ακαταστασία του γραφείου μου.


Και η εικαστική παρέμβαση - σε περίπτωση που δεν ήταν ήδη αρκετά gay, kitsch και απαράδεκτο :)
Γιες έχει ΧΡ. Αλλά πλέον έχει και Bob! HA! Take that Bill Gates!



Τα σπεξ του είναι είναι αυτά (βλ. ZG5)

.. και είμαι πολύ χαρούμενη που εκδήλωσα τα πρωτόγονα αγοραστικά μου ένστικτα μέσω αυτού :)

Τα ΧΡ φυσικά παραγκωνίστηκαν στην αρχή του δίσκου -το γιατί πήρα με ΧΡ είναι long story, αλλά με happy end. Και τώρα ΚΑΙ αυτό έχει το ίδιο setup με όλα τα άλλα :) :) Τι πρωτότυπο! :Β

Ιδού 2 σκρήνσοτς


Παρατήρηση: Νιε, έχει πλάκα το Big Bang Theory, ειδικά άμα τρέφεσαι με σειρές και γελάς με nerd jokes. Είτε αυτό είτε έχω ξεπεράσει την λεπτή γραμμή γιατί κακαρίζω συχνά πυκνά όταν το βλέπω.


Και τέλος, ξέχασα να σας πω.. και το όνομα αυτού...

7/12/08

Hint

Εάν μέχρι και η μάνα μου είναι με το μέρος των κουκουλοφόρων, κάτι κάνετε λάθος.

17/11/08

Επικήδειος στην Εξουσία

-Ένα post που δεν έχει καμία σχέση με αντιεξουσιαστικές επετείους

Δεν θέλω άλλες ευθύνες, ούτε άλλη εξουσία.

Πονάει πολύ να έχεις στα χέρια σου την ευθύνη της ψυχολογίας κάποιου άλλου. Δεν ξέρω αν φταίνε η μαμά μου και ο μπαμπάς μου που τόσο με έχουν κουράσει συναισθηματικά, ή οι πολλές αποτυχημένες σχέσεις αλλά έχει γίνει όλο και πιο καλπάζουσα η αλλεργία.

Το έλεγα εγώ, μην βασίζεσαι πάνω μου.. Εννοούσα μην κρεμιέσαι.. Δεν ξέρω. Ίσως είμαι εγώ, ίσως είσαι εσύ, ίσως είμαστε κι οι δυο. Αλλά εγώ ξέρω να κλείνω τους κύκλους μου. Κι ακόμα και εάν είμαι στείρα, επιβιώνω έτσι.

Θα κλάψω λίγο, αλλά θα απολάμβανα περισσότερο την θλίψη μου, τον θρήνο μου, εάν δεν τον παραγκώνιζαν οι τύψεις για την δική σου θλίψη. Ακόμα κι εδώ νοιώθω πίεση... ακόμα και την ύστατη στιγμή.

Κάθε μέρα, κάθε σχέση, κάθε βλέμμα, απορώ και περισσότερο: πώς γίνεται να ερωτευτείς και να διαρκέσει πάνω από δύο σκέψεις; πώς γίνεται ακόμα κι όταν βρεθεί αυτός ο ενθουσιασμός να ισορροπήσεις τον άλλο στην ζωή σου;


Άλλοι είναι smooth operators, κι άλλοι είμαστε smooth killers :/



ΥΓ. Τελικά αυτή η φορά μπορεί να πονάει λίγο περισσότερο. Αλλά δυστυχώς δεν πονάει αρκετά.

5/11/08

Goodbye and Hello

Post του ποδαριού.


Σήμερα συνειδητοποίησα άλλο ένα κατά του να μεγαλώνεις: οι γκόμενοί σου ροχαλίζουν. Μου είχαν πει ότι είναι μαλακία να γερνάς, αλλά αυτό παραπάει. Μιλάμε για καλά κρυμμένες παγίδες!

Φεύγω αύριο για ταξιδάκι, με budget ντροπής αλλά όρεξη ιδιαίτερα ανοικτή σε όλα τα ενδεχόμενα, οπότε καλά θα περάσω μάλλονε. Άμα θέλετε δωράκι θα πάρετε τα γνωστά, γιατί μεταξύ άλλων ταξιδεύω και μόνο με χειραποσκευή.

Weirdly inspirational song. Σας το αφιερώνω.


Τα λεφτά μας πίσω.

21/10/08

Who needs drugs when you've got exhaustion?



Δεν ξέρω πόσο συχνό φαινόμενο είναι στο ανθρώπινο είδος, αλλά ξέρω ότι συμβαίνει σε εμένα και την κολλητήμ. Μία δύο μέρες κακός ύπνος και εντατική σωματική κούραση και δεν πείθουμε ούτε γιατρό ότι δεν έχουμε πάρει κάτι περίεργο.

Μπορούμε να κακαρίζουμε νευρικά, για τα πιο ηλίθια πράγματα, για 10, 20..30 λεπτά συναπτά. Είναι αυτό το νευρικό γέλιο που τελικά είναι μία τρίχα μακριά από το νευρικό κλάμα. Αλλά με καλή παρέα μένει γέλιο και γέλιο :)

Ειδικά στα ταξίδια, το παθαίνω πάντα. Το καλύτερο φυσικά είναι να είμαι με την Μαρία, για να γελάμε σαν μαλακισμένα ασταμάτητα. Πρόσφατα στην Θεσσαλονίκη, είμαι σίγουρη 100% πως ο κύριος που περίμενε κάποιον δίπλα μας (όχι με την Μαρία, this time) έκοβε το κεφάλι του ότι είχαμε πιει καλό πράμα.

Δεν έχω ιδέα τι χημική αντίδραση συμβαίνει, τι ακριβώς κλατάρει στα νεύρα και γιατί αντιδρώ έτσι, αλλά όλες οι αντιδράσεις είναι εξαιρετικά οξυμένες. Μπορώ να θυμώσω και να παρεξηγηθώ και να βάλω και τα κλάματα με το παραμικρό, ναι· αλλά αυτό νομίζω είναι πιο συχνό. Το να χαζογελάς για ώωωρες ασταμάτητα, όμως, είναι η απολαυστική μου εξαίρεση. Ανυπομονώ για κανένα εξαθλιωτικό ταξίδι πάλι με την κολλητή, να κλάψουμε στα γέλια. Πιο αλάτι, εδώ μιλάμε για crazy spicy stuff της ζωής.


ΥΓ. Βρήκα το παραπάνω webcomic σήμερα, και μου άρεσε πάρα πολύ :)

19/10/08

Who Killed Amanda Palmer & άλλες μουσικές ιστορίες

Ας ξεκινήσουμε με ένα βίντεο που μου τράβηξε την προσοχή.




Η Amanda Palmer είναι η μία εκ των δύο μελών του group Dresden Dolls, και σας συνιστώ να ακούσετε τόσο το solo album της "Who Killed Amanda Palmer" όσο και την δουλειά της ως Dresden Doll. Θεατρικότητα, μία αίσθηση σκοτεινού punk και δυνατή μελωδικότητα είναι τα keywords.

Τελευταία κάθομαι πολύ σπίτι, μία η κρίση μισανθρωπιάς, την άλλη μία ακατανίκητη κατατονία με αυτά και με αυτά έχω ανοίξει πολύ τους μουσικούς μου ορίζοντες. Γιατί ομολογώ πως μου αρέσουν πάρα πολύ οι Beirut αλλά νισάφι πια, τόσους μήνες... :)

Θα μοιραστώ μαζί σας το μυστικό της επιτυχίας μου στην ανεύρεση ωραίων μουσικών:
Έχω ανακαλύψει αυτά εδώ τα καταπληκτικά blogs που έχουν προτάσεις, κριτικές και download links για όσους ενδιαφέρονται :) Το πρώτο -και κύριο- είναι το Indieducky. Το Indieducky είναι από τα πιο γνωστά και ενδιαφέροντα blogs της κατηγορίας, και συνιστώ ανεπιφύλακτα να το βάλετε στον RSS reader σας. Πιο πρόσφατη προσθήκη, αλλά πολύ σημαντική και πάλι είναι το SirenSound.
Επίσης πάρα πολύ ενδιαφέρουσες πηγές είναι οι mixtapes του Shankly.


Τέλος, ας κλείσω με κάτι πιο προσωπικό.
Όπως ίσως έχω ξαναπεί, θέλω εδώ και χρόνια να ξεκινήσω κλαρίνο/κλαρινέτο. Φέτος λέω να το ξεκινήσω πράγματι :) Έχει κανείς κάποια πρόταση σχετικά με ωδείο/δάσκαλο/όργανο; Οποιαδήποτε πληροφορία που -δύσκολο μεν, αλλά- έχει κανείς που τύχει να διαβάσει αυτό εδώ το βλογποστ, θα είναι ευπρόσδεκτη :)

Προσέξτε τι θα πείτε, γιατί θα πάω να αγοράσω αυτό, και θα σας δείξω εγώ (θα ανέβω ψηλά στο βουνό, και θα σας βλέπω κλπ, ωσάν τον ροζ χουλκ)

17/10/08

Ζαμπόν

Κοντεύει μήνας που σας έχω αφήσει στην ησυχία σας.

Οπότε ας πούμε μερικές μαλακίες για να περάσει η ώρα.

(Φλέγον) Θέμα 1.

Εχθές βρήκα στον σκληρό μου δίσκο -πάνω στο μπουρδέλο της επιφάνειας εργασίας που λόγω αλλαγής σε gnome [δουλειά δεν έχει ο διάολος] φαίνεται πιο έντονο- αυτά τα τεκμήρια ελληνικής πολυπραγμοσύνης, και σκέφτηκα πως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου τα μοιραστώ με εσάς, αγαπητοί μου ακροατές, την οικογένειά μου.

Το μαγαζί.
F1 Computers. Το κλασσικό επαρχιακό κατάστημα με υπολογιστές.
Στην Ερμούπολη, παρεμπιπτόντως.

Η λεπτομέρεια που κάνει την διαφορά.

Αυτό που με εντυπωσίασε από την αρχή, είναι αυτή η κλιμάκωση. Αυτή η παλλόμενη -εκστατική θα έλεγα- αναρρίχηση (ή γκρεμοτσάκισμα -ανάλογα την οπτική) μέχρι την κορύφωση: την κρεατομηχανή.

Θέμα 2.

Θέλω να το βγάλω από μέσα μου. Να φύγει αυτό το βάρος (λέμε τώρα). Μπορεί να κατρακύλησα στην βλογόσφαιρα, αλλά ρε παιδιά, μα την αλήθεια δλδ δεν αντέχω με την καμία τα ποδκαστ -δεν θίγω καν τα βιδεοκαστ.

Έχω προσπαθήσει, ξανά και ξανά. Σαν το συκώτι ένα πράμα: το βλέπω, το τρώνε όλοι και τους αρέσει, λέω καλό θα είναι ας φάω· και κάθε φορά θέλω να γυρίσω στην κοιλιά της μαμάς μου και να κλάψω βουβά. Δεν μπορώ, δεν ΜΠΟΡΩ με την καμία. Είναι το πιο ανιαρό πράγμα στον κόσμο. Δέστε με σε κατάρτι και βαράτε με με σκουριασμένες αλυσίδες, βάλτε με να δω όλα τα επεισόδια της λάμψης, αλλά όχι αυτό, όχι ποδκαστς.

Δεν έχω κάτι με τους ποδκάστερς, απεναντίας μάλιστα μερικοί μου φαίνονται ιδιαίτερα ενδιαφέροντες, για αυτό και βρέθηκα άλλωστε στην -δυσάρεστη- θέση να δοκιμάσω καμία εκπομπή τους. Δεν ξέρω αν φταίει το ότι θέλει εξαιρετικά πολύ καλό και επί του παρόντος χούμορ ή μία γνώμη που πραγματικά προσφέρει κάτι, ή μία θεματολογία που ξεφεύγει της κλασσικής ελληνοβλογικής, ή εάν φταίει που έχω ακούσει πολύ ραδιόφωνο στην μαύρη μου ζωή, αλλά θέλω να χώσω μολύβια στα αυτιά μου. Στην καλύτερη -εάν συμπαθώ κάποιον ιδιαίτερα- είμαι στην κατάσταση "ακούω τον κολλητό να μου μιλάει για κάτι που με ενδιαφέρει οριακά, σκέφτομαι άμα τώρα την αφήσω εάν θα ακουστεί και εάν θα μυρίσει αλλά κυρίως το πρώτο γιατί αυτό σε δίνει χαλαρά, μου τη δίνει που ο απέναντι σκαλίζει τη μύτη του εδώ και ένα τέταρτο 'διακριτικά', σκέφτομαι εάν τελικά θα πάω για μεταπτυχιακό στην νορβηγία και τι μαλακία έπαιξε με το μάθημα που δεν πέρασα, και είναι κι αυτός ο γάμος το σαββάτο και σκυλοβαριέμαι να πάω, ελπίζω να μην βάλουν νησιώτικα ρε πούστη μου, ό,τι θες εκτός από νησιώτικα- ναι ευτυχώς είνια λίγο κρήτες οπότε μπορεί να την γλυτώσω με καμιά λύρα- και τι σκατά να βάλω, όχι πάλι αυτό που θέλει ο πατέρας μου γαμώτο, αλλά από την άλλη τώρα έχω γκόμενο δεν με νοιάζει να πουλήσω μούρη, σύνελθε μαλάκα σκέψου λίγο σαν κοπέλα σε σχέση...(φωνές στο βάθος)...Ε; Τι; Ναι, ρε συ, έχεις δίκιο. Είναι πολύ μεγάλοι μαλάκες που κόψανε τα greek tv subs. Ε ναι, εννοείται θα κατέβω στην ηλεκτρονική διαμαρτυρία"

Θα μου πεις, και τα βλογς τι καλύτερο έχουν; Ε τώρα αυτά είναι τα βασικά. Είναι σα να μου λες γιατί στέλνεις sms αντί να πάρεις τηλέφωνο; Γιατί προτιμάς το msn από το skype και τα λοιπά. Γιατί εάν είναι να μου πρήξουν τα σκώτια, ρε μαν, καλύτερα να το κάνω με τον δικό μου ρυθμό. Να το κλείσω και το tab στη μούρη, να το παίξω και away, να διαβάσω και την 2η σελίδα του reddit γιατί πάλι τις ίδιες πίπες γράφουν όλα τα βλογς. Είναι απλά τα πράγματα. Το ξέρω πως τα έχουμε, αλλά βαριέμαι να μιλάω ρε φίλος. Και να σου πω και το χειρότερο; Τα sms είναι ακόμα χειρότερα. Μία ώρα τσίκι τσίκι να γράψεις μια μαλακία που κάθε φορά είναι η ίδια. Ε όχι θα αναπτύξω την κρίση άγχους μου τώρα σε 160 χαρακτήρες, ακόμα και με Τ9.

Αλλά τελοσπάντων, ας επιστρέψουμε, παρότι λοιπόν μπορείς να κάνεις πωζ και το ποδκαστ, λίγο το zero attention span, λίγο ότι πίπες έλεγε του μπηγκίν γουίθ, άμα πατήσω πωζ δεν θα ξαναγίνει ξεπωζ. Ζητάει και πολλά resources. Ενώ εκεί βλέπεις το βλογποστ -που σου τρώει και λιγότερο από 5 λεπτά για όνομα του μεγάλου βισνού- τσακ τσακ σκανάρεις, α μαλακίες λέει πάλι, χλατς ctrl+w.

Εντάξει, φτάνει. Αρκετά με την υπερβάλλουσα ειλικρίνια, κι εγώ άλλωστε μαλακίες γράφω και σας καταλαβαίνω που με κλείσατε πριν φτάσετε στην κρίση ταπεινοφροσύνης και μεταμέλειας που θα σας δικαίωνε μέχεχεχε.

Θέμα 3
Δεν ξέρω εάν σας το είπα (τσάνσιζ αρ ότι το ακροατήριο αποτελείται από τους 2-3 κλασσικούς που πρήζω και στα άλλα πιο ρήαλ τάιμ μέσα, but still:) αλλά πρέπει να δέιτε το Hank and Mike.






-----------------
Απαντήστε και στα τρία θέματα. Χρόνος εξέτασης 1 ώρα και 45 λεπτά. Η εξέταση γίνεται με ανοιχτά βιβλία και σημειώσεις.
Όποιο αρχίδι αντιγράψει θα του κόψω τον κώλο. Δεν σας φτάνει ρε λεχρίτες που είναι με ανοιχτά βιβλία; ΟΥΣΤ.

23/9/08

Excelixis : ελληνική διανομή XFCE/Ubuntu για developers

Τί είναι;

Το Excelixis είναι ένα remix της διανομής Xubuntu (παραλλαγή της Ubuntu βασισμένη στο XFCE desktop αντί για το GNOME), στην οποία έχουν προστεθεί διάφορα εργαλεία που θα βοηθήσουν τον developer/web-developer όπως προγραμματιστικά περιβάλλοντα (π.χ. Eclipse, NetBeans, Lazarus) , servers (π.χ. Apache, MySQL) κ.α.

(από την ιστοσελίδα του project)



Αυτό είναι το project ενός φοιτητή του τμήματός μου και πρότινος ονομαζόταν Workbench. Όπως ίσως ξέρετε μου αρέσει να ενθαρρύνω με όποιον τρόπο είναι πρόχειρος την δουλειά και την καλή πρόθεση των νέων ειδικά στο ελεύθερο λογισμικό. Για αυτό λοιπόν και αυτό το διάλειμμα για διαφημίσεις Linux :P


Περισσότερα:
http://excelixis.wordpress.com/excelixis/ (Αγγλικά)
http://cyberpython.wordpress.com/excelixis/ (Ελληνικά)


Τα λέμε σύντομα με περισσότερα φλύαρα post!

21/9/08

Άγχος, άγχος, άγχος.

Δεν σας αφορά καθόλου το άγχος μου, αλλά νομίζω πως από τότε που μου τελείωσε το budget όλοι εσείς το διαβάζετε οικειοθελώς αυτό το βλογ, και τα λάθη πληρώνονται.

Και τι κάνουν όταν έχουν άγχος άγχος άγχος; Διαβάζουν -και εξαντλούν- τα bookmarks τους, (βάλε google reader, βάλε reddit, βάλε 1-2 fora, βάλε 1-2 μικροβλόγιν... μέχρι και digg άνοιξα). Μετά πάνε στον Βαγγέλη από κάτω για ένα τσιγάρο μόνο και κάθονται 1 ώρα στρογγυλή. Μετά δε βλέπουν εκείνη την ταινία ρουμανικού κινηματογράφου που κατέβασαν για να γιορτάσουν τον νέο τους 500άρη σκληρό, και μετά γράφουν και ένα ριβιού. Και μετά αφού καθαρίσουν το μπάνιο -κάτι που έπρεπε να είχαν κάνει το απόγευμα, και ξεχάσουν τα φώτα ανοιχτά -κάτι που μόλις πρόσεξα, γράφουν και ένα εντελώς κενό περιεχομένου βλογ ποστ. Έτσι, με την αλμύρα.

Είμαι ένα πελώριο κουβάρι με άγχη ελπιδες όνειρα και πλάνα. Αλλά μας τελείωσαν τα κόμματα, χεχεχε. Αλλά θα βάλω κι εδώ πέντε έξι άνω τελείες, γιατί το ανακάλυψε ο σύντροφος συνβλογιστής το φετίχ μου και τώρα δεν υπάρχει κανένα πρόσχημα να κρατήσω.

Έχω τόσο πολύ καιρό να δω χαζορομαντίκ κομεντί. Κάτι ταινίες σαν το ιμ γιουλι με καταστρέφουν. Είναι σαν το επιχείρημα που είχα ανέκαθεν για τους δονητές: άμα καλομάθεις στα μεγέθη, μετά θα καταστρέψεις τις μισές σου πιθανές σχέσεις. Λυρικότατη η αναλογία, δεν αμφέβαλα ούτε δευτερόλεπτο ότι σας μάγεψε. Μα πώς σκατά μετά να σου φτάνει ένα μοιραίο μάτι και 5-6 σχολιαρόπαιδα με ένα μισό στόρυ; Εδώ, κύριέ μου, ο άλλος (ο ακίν, ναι αυτός) σε πήγε και σε έφερε, και τελικά στα σύννεφα σε άφησε. Και όλα αυτά χωρίς να λες "πωπω τι φτηνή γκόμενα είμαι" σε κάθε αλλαγή σκηνής.

Η μάνα μου έχει ακούσει τόσα πολλά από εμένα, που πραγματικά ώρες ώρες την συμπονώ. Αλλά αυτό που συμβαίνει, νοιώθω, είναι ότι έχει ακούσει τόσα πολλά από εμένα, γιατί είναι άτομο που μπορεί να πάρει βαριά και να θρηνεί για μέρες το ότι εκόπρισε το βόδι (αυτό είναι από άλλο ανέκδοτο, αλλά τελοσπάντων). Πόσο δεν θέλω να γίνω έτσι, παναΐαμ δηλαδή. Έχουμε από την άλλη και τον πατέρα μου τώρα, άλλο μάθημα μεταπτυχιακού ψυχιατρικής. Εντάξει, ευτυχώς τόσο μουσχάρ στο EQ δεν το έχω να γίνομαι, αλλά πού να σταθώ ανάμεσα και πώς να φύγω από αυτό τον ζυγό. Τον ζυγό χαρακτήρων και συνηθειών, και τρόπου που κινείσαι και το πώς αρθρώνεις κάποιες λέξεις, του πώς σχηματίζεις τις γκριμάτσες και με το τι γελάς. Αλλά και του ζυγού αυτού του τριολέ ανάγκης και λαίμαργης αδηφάγου αγάπης εδώ μέσα.

Needy needy needy. Όσο παλεύω να μην γίνω, τόσο φοβάμαι. Δεν την έχω την στόφα, ίσως, να γίνω. Αλλά μετά είσαι κορίτσι, είναι η μάνα σου. Ήταν βράχος και ανώτερη και με τα όλα της, και το βλέπεις τώρα μετά από τόσα χρόνια ότι η ανάγκη, η αγάπη η για όλα και με όλα, την τρώει. Και τόσα μπαλέτα, τόσα πιάνα, τόσα γαλλικά, και είμαι ακόμα εδώ, και ποτέ δεν θα μπορώ να τα γράψω όλα στα οτιδήποτέ μου. Έτσι είμαστε, γαμώτο. Μου το είπε εχθές και η Μαρία. Είναι ένα βήμα μετά από εμένα στην αυτονόμηση, βέβαια, σε πολλά -ειδικά στα μετρήσιμα. Αχ αυτές οι μάνες... Και μετά σου λέει γιατί να σκέφτεσαι τέτοια κοκομπλόκα (βλ. προηγούμενο ποστ για μάνες).

Πώς εκόκισε το βόδι; Αμφιβάλλω εντόνως, καθέτως και πλαγίως ότι θα ξέρετε αυτό το στόρυ/παραβολή που ακούω από μικρή και κάπως ήλθε από την γιαγιά ή της θείες. Δεν σας νοιάζει όμως και πολύ τώρα. Αλλά φοβάμαι διαρκώς πως θα κοκίσω τα λουλούδια μου και τις πεταλουδίτσες. Κι αν δεν είναι; Κι αν ενθουσιάζομαι; Μην τα στραπατσάρω και δεν τους αξίζει;

Δεν θέλω άλλο να είμαι δυνατή και έξυπνη και να καταλαβαίνω και να τα βλέπω όπως είναι. Δεν θέλω δεν θέλω δεν θέλω. Τρις κι αυτό. Κι ο κούκος :) Αλλά εδώ έχουμε αηδόνια και την άνοιξη την έχω πάρει από φόβο.. με τον κούκο θα κολλήσω; Δεν θέλω να μου βάζω τρικλοποδιές, και θέλω να ζήσω τις αυταπάτες μου και να μην φοβάμαι διαρκώς ότι κάτι θα κάνω σκατά και πάλι θα μείνω ατσαλάκωτη και ανέραστη. Δεν θέλω να νοιώθω ότι έχω δύναμη και ότιμπορώ να ελέγξω καταστάσεις. Θέλω να είμαι έρμαιο, μπορώ; Μόνο του εαυτού μου δηλαδή έρμαιο θα είμαι σε αυτήν την ζωή; Ένας χριστιανός (oh the irony) δεν υπάρχει να με παρασύρει και να μην μπορώ να γατζωθώ από την κοκομαλακία; Υπάρχει αυτό που λέω; Ή έγινα επιτέλους τόσο αναίσθητο κτήνος που θα έρθει θα μου χτυπάει πόρτες παράθυρα, βαριοπούλες θα μου κοπανάει στο κεφάλι κι εγώ χαμπάρι; Εκεί στον κοκοκόσμο, με τους εντελώς αναίτιους φόβους. Ζει ο βασιλιάς αλέξανδρος; Γιατί μπαμπά το μωρό μας πίνει νέσλακ;

Ω μικρό μου πόνυ, τι αστείο που είσαι που νομίζεις ότι έχεις και έλεγχο... Ναι, καλά τα λες καλέ μου κακέ εαυτέ. Αλλά έλεγχο θες να το πεις, ό,τι άλλη λέξη σε βολεύει βρες, αλλά το έχω και με καθίζει κάτω και με ξεκάνει. Ας ελπίσουμε ότι τα γεγονότα σύντομα θα ανακτήσουν τους γοργούς ρυθμούς που δεν σε αφήνουν να κάθεσαι να γράφεις τέτοιες ανυπέρβλητες πίπες.

Ευχαριστούμε που μας προτιμήσατε, αν και δεν το ξανακόβω μετά από τέτοιο ποστ.


ΥΓ. Αυτόματη γραφή ροκς. χεχεχε. μήπως να την κάνω ταγκ;

17/9/08

Τα βιβλία και οι ταινίες, τα λουλούδια και το πελαγίσιο αεράκι..

Πώς θα σας φαινόταν εάν -επιτέλους- η ζωή σας άρχιζε να μοιάζει με ένα βιβλίο; Εάν μετά από τόσα χρόνια εσωτερικής αφήγησης στο α' πρόσωπο, αρχίζατε να αναγνωρίζετε ότι αυτά εδώ κάπου τα έχετε ξαναδεί· σε κάποιο βιβλίο, σε κάποια, σε πολλά, σε όλα. Ότι μπορεί να μην υπάρχουν τόσα βιολιά και άνθη καμέλιας αλλά αυτό που συμβαίνει δεν ταιριάζει σε ό,τι άλλο ξέρετε.

Η ζωή μου για 10 μέρες, πρωταγωνίστρια: Meg Ryan. Είναι που έχω διαβάσει τόσα (λέμε τώρα); Είναι που δεν τελείωσα την εφηβεία; Μην είναι οι ταινίες μας, μην είναι οι κάμποι, μην είναι τα βουνά...

Και τόσα χρόνια κυνισμού; Τι να τα κάνω; Τόσα χρόνια ρεαλισμού, τέτοια προϋπηρεσία προσγειωμένης πραγματικότητας; Πώς τα ταιριάζω, πού χωράνε; Χλαπ χλουπ, δύο βήματα και πάμε πίσω σε χαμογελάκια σχολικής ηλικίας, δύο πεταρίσματα βλεφάρων και γελάς με όλες τις κουταμάρες του κόσμου.

Την τρέφω την παιδίσκη χρόνια, την συντηρώ συντηρητικά. Την έχω σε ένα κλουβί πίσω στο βάθος, και την ταΐζω τα βασικά. Κανένα γράμμα χωρίς παραλήπτη, καμία ταινία -πολλές ταινίες, κανένα βιβλίο, κανένα όνειρο από εκείνα που ξυπνάς και δεν θέλεις. Αλλά ζει ακόμα; Ή την έχω κάνει ένα ζόμπι, και τώρα απλά αρπάζω την στιγμή όσο πιο γερά μπορώ για να αναστήσω κάτι μέσα μου νεκρό; Το ζουλάω αποφασισμένη, και αυτό λιγοψυχά. Make believe που λένε και οι φίλοι μας οι αμερικάνοι.

Ή μήπως λέω μαλακίες τόση ώρα και απλά πρέπει να χαλαρώσω και να το απολαύσω; Μεταξύ μας, αυτό κάνω, δε γαμιέται; Μία ζωή την έχουμε, τόσες φορές το έχω πει λαίμαργα σε τρίτους, γιατί να μην πράξω αυτό που διδάσκω; Μόνο στα ξύδια, τις βλακείες και στις εφήμερες ενασχολήσεις δηλαδή πρέπει να εφαρμόζεται; Εντάξει, εντάξει. Αυτό κάνω, κάθομαι και χαχανίζω σαν την χαζοβιόλα. Σταματήστε να με κοιτάτε λες και είμαι ανέραστη.

Αλλά μέσα μου κρύβω ένα σκοτάδι. Το ξέρω ότι ακούγεται τόσο εκνευριστικά μπλαζέ, αλλά τα τόσα χρόνια που περνάνε, σου γεμίζουν το σκοτάδι. Μία απογοήτευση, που σύντομα γίνεται από preemptive μέχρι default. Αυτό το σκοτάδι που σκοτώνει τις μούσες, που κόβει τα σχέδια, τις ζωγραφιές, τα τραγούδια και την δημιουργικότητα· και τα κάνει σπασμωδικά και αυτόματα, μέχρι που τα παρατάει για κάτι πιο πεζό, πιο οικονομικό, πιο εύκολα μετρήσιμο. Και όταν δεν χαχανίζω, έρχεται το τιμημένο και με επισκέπτεται και μου τρίζει τα δόντια. Πώς να το ξορκίσω;

Το ξορκίζω με ένα χαμόγελο, και ελπίζω στον καιρό να κερδίσει αυτό το χαμόγελο. Εάν όλα πάνε καλά...

Σας αφήνω -μας αφήνω- τώρα, περιμένοντας κάποια σημαντικά νεώτερα που έκαναν κι αυτή την κρίση άγχους να εκδηλωθεί με αυτόματη γραφή, με σαχλαμάρες για εκτόνωση, με λίγη ιδέα από τις σκέψεις μου και φανφάρες...

16/9/08

Ξεδιάντροπη αυτοδιαφήμιση

Αγαπητές μου τηλεθεάτριες, ένα νέο, πρωτοποριακό και συναρπαστικό προϊόν ήλθε να προστεθεί στην μεγάλη γκάμα λύσεων της εταιρείας μας Κουνάβια Άλφα Έψιλον.

Για όλες τις κινηματογραφικές και σειριακές αναζητήσεις, τώρα υπάρχει το νέο σούπερ κολλαμπορέσιον βλογ Death By Popcorn

Cry no more!


Εκτός από την αφεντομουτσουνάρα μου εκεί θα βρείτε τις ιδιαίτερα πιο αξιόλογες γνώμες των modal_echoes, comzeradd και αυτήν του jijiκιού, η οποία είναι μία κατηγορία από μόνη της.


Εντζόυ!

Χαβ φαν, τέικ πρεκώσιονς

31/8/08

whoami

Μπορεί σε ένα τυχαίο unix σύστημα να είναι τόσο απλό, στην πραγματικότητα όμως μία τέτοια απάντηση -εάν θεωρήσουμε ότι είναι δυνατόν κατ'αρχήν να δοθεί- απαιτεί πολύ κόπο, εμπειρία, [...] και διάφορες άλλες ωραίες λέξεις.

Αυτές οι σαχλαμάρες λοιπόν μπήκαν στον πρόλογο αυτής της δημοσίευσης, καθώς -και ενώ βρίσκομαι εδώ για να χαζεύω λιγότερο- βρήκα στο παλιό μου γραφείο πολλά κομμάτια του παρελθόντος μου που είχα παντελώς και ολοσχερώς ξεχάσει. Ήρθα στο σπίτι των γονιών για να διαβάζω, και ανακάλυψα νέους τρόπους να χαζεύω, αντί να προσέχω περισσότερο τα βιβλία μου. Αλλά πρέπει να παραδεχθούμε πως γλυκιά ή πικρή, η νοσταλγία είναι πάντα τόσο εθιστική..

Κατ' αρχάς βρήκα γράμματα και στοιχεία επικοινωνίας τεσσάρων ολλανδών φίλων που απέκτησα στην ανταλλαγή που είχε οργανώσει το σχολείο μας στην Α' Λυκείου (ναι αυτό είναι 10 περίπου χρόνια και κάτι ψιλά, για να μην σας αφήσω με την απορία). Φυσικά (!) εγούγλισα και εντόπισα δύο από αυτούς, μόλις πριν λίγο έλαβα και απάντηση από τον αγαπητό συν-geek Thijs που -και θα το πω για να ζηλέψετε ΚΑΙ εσείς- φεύγει για 1 μήνα διακοπές στην Καλιφόρνια. Η Mirjam ως πιο καλλιτεχνικό στοιχείο, πιστεύω θα θέλει παραπάνω από ελάχιστες ώρες για να τσεκάρει τα email της κυριακάτικα :)


Αλλά ο νταμπλάς δεν ήταν εκεί, ήταν στο ότι παρ'ότι αποφεύγω γενικά να διαβάζω τους τόνους δικών μου γραμμάτων, σημειώσεων, ημερολογιακών εγγραφών και λοιπών εγγράφων δεν ήταν δυνατόν να μην αναγνωρίσω από την χαρακτηριστική τους στοίχιση τα ντροπιαστικά αυτά κείμενα που είχα διαγράψει παντελώς από την μνήμη μου προ πολλού. Οι σύντροφοι μανιακοί αυνάνες του στυλού (το στυλό-του στυλού, ναι. διαφωνεί κανείς;) θα έχουν ίσως ήδη ψυλλιαστεί ότι αναφέρομαι σε [κιοτεύω και να το γράψω...] ποιήματα.


[2 παράγραφοι κενό λόγω σοκ]


Τόσα χρόνια χαιρέκακα και κομπλεξικά καυχιόμουν (όλα αυτά φυσικά στον εντελώς φανταστικό και παρανοϊκό μικρόκοσμο μέσα στο κεφάλι μου) ότι δεν ήμουν αρκετά αδερφή (μτφ. -τόσο μτφ που δεν πάει άλλο) για να γράφω ..ποιήματα.. ακούς εκεί, δηλαδή. Αυτά είναι για τους χλεχλέδες και τις ρομαντικές παρθένες. Δεν υπήρχε ούτε η ελάχιστη ανάμνηση συγγραφής τέτοιου είδους κειμένων, καμία σχετική υπόνοια, καμία νύξη από την αποθήκη δεδομένων ότι κάτι δεν πάει καλά στο πώς θέλω να θυμάμαι το παρελθόν.

Ήλθε λοιπόν το σήμερα, και εκεί που σκαλίζω να σου βλέπω στίχους, να σου μέτρα και ρίμες. Έχω την υποψία πως και τότε ντρεπόμουν -αλλά η ανάγκη.. χεχε- γιατί είναι όλα κρυμμένα, κομμένα από το κυρίως τετράδιο και καταχωνιασμένα αλλού. Ύπουλο υποκείμενο, από τις μικρές ηλικίες. Είχα μία φίλη που έγγραφε ποίηση τακτικότατα από το γυμνάσιο -ίσως και πιο πριν, δεν θυμάμαι. Παρ´ότι ήταν αρκετά συμπαθητικά τα κείμενά της, πάντα μου φαινόταν πολύ δήθεν και μπλαζέ και ρομαντίκ φοιτητριέ το να γράφεις ερασιτεχνική ποίηση. Αυτή η ιδέα έχει παραμείνει ατόφια στο μικρό μου μυαλό, και γνωρίζω καλά πως είναι πάνω κάτω ίδια η τοποθέτησή μου στο ζήτημα εδώ και 15 χρονάκια. Για αυτό και τα έκρυβα καλά, για αυτό και τα ξέχασα καλά.

Μα τόσα πολλά; Εντάξει, να έχω γράψει πέντε μπούρδες μου το συγχωρώ. Αλλά εδώ μιλάμε για σχετικά μεγάλο πλήθος. Εντάξει, συγκριτικά με τις εκατοντάδες (ίσως και παραπάνω..) των σελιδών που έχω γεμίσει με μαλακίες από τότε που βρήκα αυτήν την διέξοδο, είναι προφανώς ένα ασήμαντο ποσοστό, αλλά και πάλι ικανό για να με ξαφνιάσει.

Φυσικά δεν διάβασα ούτε τρίτη γραμμή από αυτά, μόλις ψυλλιάστηκα περί τίνος πρόκειται, είπα να μην κατέβω άλλο στα μάτια μου, και έστρεψα ταχύτατα αλλού το βλέμμα. Εδώ δεν διαβάζω τα πεζά μου που είναι και πιο ανθρώπινα.

Τέλος στην περιπέτεια αυτή, ξαναθυμήθηκα ένα άλλο αγαπημένο συνήθειο της λυκειακής -κυρίως- περιόδου. Την συγγραφή "φαντασιώσεων". Μην παρεξηγείτε αγαπητοί τηλεθεατές, δεν ήταν για ιδία κατανάλωση. Τα ρομαντικά διηγήματα ήταν υπερβολικά ρηχά, και οι σοβαρές νουβέλες όχι πάντα αρκούντως ρομαντικές για τα διψασμένα εφηβικά μυαλά μας. Εμείς ήμαστε καλομαθημένες πουλάδες με πιάνα και γαλλικά, φαντασία και ψώνιο, οπότε είχαμε αποφασίσει να κάνουμε custom διηγήματα η μία στην άλλη. Η μόδα σύντομα επεκτάθηκε και σε αρσενικούς συμμαθητές, καθότι η ιστορία τελικά είχε πλάκα, και η αγαμία δεν κοιτάει φύλο.

Στην αρχή, νομίζω, πρέπει να ξεκίνησε πιο αυθόρμητα, αλλά σύντομα ακολουθήθηκε η μέθοδος της παραγγελίας. "Θα μου γράψεις μία φαντασίωση;" "Πώς την θες και με ποιον;" Έδινες λοιπόν τα στοιχεία, και σε λίγες ημέρες είχες το διήγημά σου. Υπήρχαν διάφορες σχολές περιεχομένου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι παρότι γενικά έγραφα ενδιαφέρουσες ιστορίες και συνηθίζοντας να χώνω και μπόλικο (βλακ από τότε) χούμορ μέσα τις έκανα σίγουρα ευχάριστες, είχα ένα πρόβλημα με την συγγραφή πολύ explicit σκηνών. Δηλαδή τι πρόβλημα, δεν έμπαινα καν στο ψητό: αφού περιέγραφα ιστορίες για αγρίους και έφτανε επιτέλους η ώρα της δράσης, τους έχωνα κάτω από ένα σεντόνι και έκλεινα τα φώνα- ή έτσι θα ήταν εάν ήμουν κινηματογραφιστής και όχι μαθήτρια λυκείου. Παρ' όλα αυτά, είχα πολλές παραγγελίες! Βρήκα και σε ένα γράμμα (ένα περίπου γράμμα για την ακρίβεια, ένα δισέλιδο αμφίδρομης επικοινωνίας που αφού πήγε κι ήρθε μεταξύ εμού και της φίλης μου της Ισαβέλλας, κατέληξε στο συρτάρι του γραφείου) και την φόρμα καταγραφής απαιτήσεων.. Αχ.. φαινόμουν από τότε τι καταπληκτικός αναλυτής συστημάτων θα γινόμουν...!

Θα κάνω λίγο quote από το γράμμα αυτό, για να χαριεντιστώ μέσα στα κύματα νοσταλγίας, και της εποχής που είχα μία δικαιολογία να γράφω -κάπως- δημιουργικές μαλακίες.

[...] (isa)Διαααααλλ... άρχισε μία fanta! Please!!!
(dial) Πω! Πω! Τώρα που το'πες, βρήκα προχθές εκείνη (την unfinished) με το ski στον Παρνασσό. Τι γέλιο! Δεν ξέρω, δεν μου'ρχονται. Ξέρεις, πως όταν κάτι το κάνουν όλοι πλέον, χάνει το ενδιαφέρον για εμένα.
(isa) Δε βαριέσαι... (<-- μοτίβο). Οι δικές σου είναι από χέρι οι πιο 'απολαυστικές'. Όσο θυμάμαι εκείνη με το πάρτυ της Ελένης και το ταξί και τη βροχή και το σπίτι του [όνομα]. Κοινή constatation: Αχ, γιατί δε γράφεις τις συνέχειες; Εκεί που ο άλλος έχει φτάσει στο αμήν, ρίχνεις ένα "πέφτουν τα ρούχα ένα ένα στο πάτωμα" και άσε τον άλλο να βγάζει καπνούς, από τα αυτιά.
(dial) Το ξέρεις ότι δεν μπορώ να γράψω/να πω/να σκεφτώ καν τέτοιες λεπτομέρειες, έτσι δεν είναι;
(isa) Ουά! Το μεγαλύτερο σπάσιμο.. Μιλάμε, να σε σφάξω μου 'ρχόταν! Ακούς εκεί "Από εκεί κι ύστερα, εσύ ξέρεις καλύτερα..." Οχι, κερά μου, δεν ξέρω! Πες.
Τώρα, please, δώσε μία αρχί, ένα φως, κάτι! Σε εκλιπαρώ!!!!
(dial) Ωραία.. με ποιον;
(isa) Με τον [όνομα] και μένα. Έλα....! (Μια ζωή μονοφαγού εγώ)
(dial) Το "εσένα" το θεωρώ δεδομένο.
Δώσε ξανά τις λεπτομέρειες για τον [όνομα]. (γράφει δίπλα τα χαρακτηριστικά)
για να ξέρω πού βαδίζω. Και συμπλήρωσε το ακόλουθο ερωτηματολόγιο (Ν/Ο):
Απλή πλοκή [Ν] (το παραθέτω συμπληρωμένο εδώ)
Πολύπλοκο θέμα [Ο]χι απαραίτητο
Πολλαπλές επαφές [Ν]
Χιούμορ (με μέτρο!) [Ν]
Ίντριγκες κλπ [Ν]-Ο
Πρωτοτυπία [Ν]-Ο

Και επίσης (σε αυτά υπάρχει και σημείωση ότι "Προσοχή!Θα τα προσθέσω με δική μου πρωτοβουλία")
Βιαιότητες [Ο]
Διαστροφές [Ο]
Βίτσια [Ο]
(και διάφορες λεπτομέρειες για στάσεις και τύπους σεχ που δεν θα παραθέσω για να μην μας εκθέσω άλλο)

Αυτά! Μου αρέσει που ξεκινάει σαν δεν θέλω όχι μη, και καταλήγει σε επαγγελματισμό! Αχ... πάντα τυπικότατη στις υποχρεώσεις μου.. (lol)

Λοιπόν, αρκετά ντρόπιασα και ντροπιάστηκα. Ισαβδελλίτσα άμα τα δεις ποτέ, να θυμάσαι ότι τουλάχιστον έσβησα τα ονόματα!


ΥΓ. Και πριν σπεύσετε να με κατηγορήσετε ότι πώς έγινε αυτή η αθώα ψυχή τέτοια μεγάλη ..φώλα, να σας πω ότι όταν το θέμα δεν είναι η πλάκα και το trolling, εξακολουθώ να κωλύομαι εντόνως να αναφερθώ σε μερικά ζητήματα. ΟΡΙΣΤΕ! Γιατί σας είδα που το είχατε έτοιμο, μερικοί μερικοί!

25/8/08

Irssi with recode and systray notification (sorta) :>

Now, you may wonder what kind of troubled childhood could ever cause such desires, but don't let your imagination run wild as you obviously have never tried to chat on a greek irc server with fellow greek nerds.

The facts:
  • last century and premature cybersex efforts gave us greeks "greeklish": greek written using plain ol' latin
  • most greek irc users still prefer to use greeklish
  • I don't
  • mIRC and Windows left us with iso-8859-7
  • I use unicode
  • I want to read and write iso greek in tab #1 (=old school geek/some other poor soul denying that resistance to unicode is futile) and in tabs #2,3,4.. I want to stick to my beloved utf8
  • xchat is known to be able to handle (some) encoding extremeties, but I haven't been able to handle xchat to do what i want. Scripts promising dynamic encoding did not work for me.
  • irssi can do that out of the box
  • X-chat has this helpful and addictive feature of blinking the systay icon when somebody writes your nick or privately messages you
I've been torn between irssi and xchat for long. I've been mean to iso users but only end up changing charsets manually on X-chat and .. well, a mess. I needed irssi, and I needed it to pretend it cares about notifications. (that did sound like some cheesy action movie line, didn't?)

So here's what I did, in case anyone, anywhere, ever, finds it useful:

(note: I'm using debian, so I won't mind with installation instructions, if you use something else, may the gods be with you)

1. Install a sweet little application that is called alltray that can put any program you want on your systray.

Here's its help menu, so that you get an idea:
alltray -h

AllTray Version 0.69

Dock any program into the system tray.

usage: alltray [options] ["] [program parameter] ["]

where options include:
--help; -h: print this message
--version; -v: print version
--debug; -d: show debug messages
--show; -s: do not hide window after start
--icon; -i : use this icon
--large_icons; -l: allow large icons (> 24x24)
--sticky; -st: visible on all workspaces
--skip-taskbar; -stask: not visible in taskbar
--no-alltray; -na: no "(Alltray)" in window title
--borderless; -x: remove border, title, frame (if not supported native)
--menu; -m: "menu text:command": add entry to popdown menu
--title; -t : show tooltip with title for seconds after song change
--geometry; -g [x][{+-}{+-}]: initial position (if not supported native)
--key; -k [Modifier:]Key: Keyboard shortcut:
Modifier="Shift", "Control", "Alt", "AltGr"
Key (Examples) = "a", "F1", "End" ...
or "Keycode" (Number) returned by the program "xev"
--notray; -nt: display no tray icon (usefull only with the "--key" option)
--nominimize; -nm: click on window close button: do not minimize back to system tray, close
--configure; -conf: show KDE configuration dialog
2. Make sure you have a way of calling your favourite terminal program and providing the command for it to execute as a parameter.

I used gnome-terminal, which fits quite nicely in my xfce and supports profiles.
-> I created a new profile, which I named "irssi" and then
-> on the "Title and Command" tab of the Profiles configuration menu I set the initial title to "irssi", and
-> checked "Run a custom command...". The custom command is, of course, irssi.
-> in "Colors" I chose the "Linux Console" palette
-> I also choosed a lame profile icon, and maybe you should, too! :P (see screenshot at the end)


3. I added a Launcher icon on my xfce panel (you can choose a desktop launcher or whatever suits you better) that
-> is called "irssi"
-> runs a custom command which is
alltray -na -s -t 5 -g 600x400+150+150 "gnome-terminal --window-with-profile=irssi --hide-menubar"
-> has a silly icon, too

Now let's see what all these options are about:

-na avoids "Alltray" being appended to the window title // seems to not work as expected in most versions, you should try version 0.70, where the default is not to show "AllTray" and the option does not exist anymore
-s does not hide the window after starting the app
-t 5 tells alltray to keep the tooltip visible for 5 seconds after a window title change. This is very important, as we'll see below.
-g 600x400+150+150 defines the newly created window's geometry (size, and position on the screen) this is the standard way of declaring a window geometry, if you need help google will have plenty

(note: alltray v 0.70 has the "key" option, which provides a keyboard shortcut for the display of the window, I haven't thoroughly tested it but it seems to not work with my X/setup)


and then we provide the command to be executed by alltray, in my case

gnome-terminal without a menu (won't be using it as a normal terminal) and a custom profile : irssi, which we defined above


This way we have irssi up and running, handy in our panel/desktop/whatever and easily accessible from the system tray. Also we have a tooltip that gives us the current window title, which is displayed
- when we put our mouse over the respective systray icon
- when this title changes

4. Next, we configure irssi to do the encoding juggling we were talking about in the beginning of this post.
(note:
This is an informative post, that is written by a person who probably has a much more coherent writing than me and covers the recode thingy. I'll go ahead and write about it, giving my very own setup.
)

If you are using debian, ubuntu or any other sane distro, recode will be available to you in irssi without any hassle. The variables we need to take a look at and/or change are the following:

  • term_charset: Just type /set term_charset and check to see that the value is UTF-8. If not go ahead and type /set term_charset UTF-8. That's the way to tweak the options in irssi, and I won't be as explicit in the rest of the text. If your terminal's encoding is not UTF-8, then you probably shouldn't be following this howto to begin with.
  • recode_autodetect_utf8: Make sure it's ON
  • recode_fallback: set it to iso8859-7 if greek is your thing, or any other encoding you may be using. This is the encoding irssi is going to fall back to, in case the characters received don't make for a valid unicode sequence. Irssi "detects" that this was not unicode your mIRC user friend just sent you, and tries to recode it to something that makes sense, what's that going to be? you name it (here)!
  • recode: ON, of course
  • recode_out_default_charset: mine is utf-8, once again. This defines, obviously, the encoding of the stuff you are going to send to other people. Choose this to be the one that is more widely used, or if you are a rude sob like me, choose this to be your favourite encoding and screw those stuck in the past. Remember, you are going to be able to have per-user or per-channel exceptions, so don't worry too much.
  • recode_transliterate: once again, set this to ON
Go ahead and /save your options, or irssi will do it in a while automatically.

5. Start populating your recode table with obnoxious other-encoding users. Let me show you mine, to give you an idea, and then I'll give an example of adding a new entry.

by hitting /recode we get our recode table:
00:00:59 Target Character set
00:00:59 bodyfluids iso8859-7
00:00:59 zafos iso8859-7
In order to add those bitches to the recode table, I had to issue the following command:

/recode add bodyfluids iso8859-7

Or if you're in a hurry or just like it as simple as it gets, just write
/recode add iso8859-7 on a query window with the target nickname.
You'll get a message confirming what just happened, and you're ready!

The same things apply to channels, too. But I'm not going to give in, just yet. I'm going to bombard them with unicode strings until they rethink about their stand on the issue :P


6. And now, to the dynamic title that's going to give us the notification part:

Install the bundled irssi scripts ("irssi-scripts" on deb*, who knows what elsewhere) and load the title script. Just type /load title.pl or /load /usr/share/irssi/scripts/title.pl and it'll do.

(note: to do it automatically every time irssi starts -from the officialy site-
A: Put them into ~/.irssi/scripts/autorun/ directory. Or better would be if you placed them in ~/.irssi/scripts/ and created symlinks to autorun directory (eg. cd ~/.irssi/scripts/autorun/ ; ln -s ../script.pl .))


From the script's comments, we get some information on the usage:


# The $vars are normal Irssi vars (docs/special_vars.txt).
# $.var does some magic, adds a space at the begining and brackets around
# the item but only if it produces output.
# Here is some examples:
# The default:
# /set title_string Irssi: [$N@$tag]$.C$.winname$.act
# Quite nice with lots of info:

# /set title_string $cumode$winname$C$.M$.act$.topic

# Nickname with usermode

# /set title_string $N(+$usermode)
And, by setting
title_string to $cumode$winname$C$.M$.act$.topic for a very informative title, or just $.act for the hilights etc (note: i finally settled with [$N@$tag] $.act ), we do indeed get the desired behaviour:

...(tata!) when we have a hilight or when someone sends us a private message, etc, the title of the window changes, and addtray displays a tooltip for 5 seconds, informing us about the new title, which is the nickname(s) that sent us a private message, and the channel(s) that our nick was mentioned. We can reproduce this any time we want (see: finishing up that thing you were doing and want to check if anyone's been interesting in chatting) by letting our mouse over the irssi systray icon!

Here are some screenshots, that probably won't help you, but will make a fool out of me and a friend or two:

the tooltip

the title indicating that I have some private message that I haven't already checked.


Now that I've written this annoyingly long post, let me inform you that you can get notifications on irssi by using libnotify, without doing all the above but by following this howto.

Cheers! (I mean.. who cares about libnotify, anyway, right??)


16/8/08

Πότε κτυπάει η καμπάνα;

Διαλύω την σιωπή και αγνοώ την σωρεία των ημιτελών δημοσιεύσεων στο αρχείο μου, για να αναρωτηθώ δημοσίως: αυτό το πράμα με το μητρικό ένστικτο πότε είναι που σου έρχεται;

Δεν ξέρω, όλο και περισσότερες φίλες μου και συνομήλικές μου βλέπω να απομακρύνονται σταθερά και συνειδητά από την ιδέα. Μέσα στην πεισματική και αναβλητική ματαιοδοξία των 25 μπορούμε και βλέπουμε με κυνισμό την ιδέα· είναι μητρικό φίλτρο αυτό που υποτίθεται σε πιάνει στα 30κάτι ή απλά πανικός λόγω έλλειψης επιλογών και ενδιαφερόντων;

Αυτοί οι προβληματισμοί ίσως να είναι κοινότυποι σε εσάς, αλλά λόγω της ηλικίας δεν νομίζω πως πολλές από τις κοπέλες που συναναστρέφομαι και συναναστρεφόμουν τα τελευταία χρόνια (26) να είχαν μέχρι πρότινος ασχοληθεί σοβαρά με την ιδέα. Και καθώς ο κοινωνικός περίγυρος και τα στερεότυπα αρχίζουν αργά αλλά σταθερά να αναρωτιούνται πότε θα γίνουμε μάνες, σιγά σιγά βλέπω μία μία να το εξετάζουμε και να καταλήγουμε σε πάνω κάτω τα ίδια συμπεράσματα, τα οποία θα αναφέρω παρακάτω.

Το ενδιαφέρον για εμένα είναι ότι το δείγμα που είχα, παρ'ότι όλες φίλες και γνωστές μου δεν μπορώ να πω πως είναι άτομα με απαραίτητα το ίδιο background, την ίδια εκπαίδευση, βιώματα ή οικογενειακές αξίες. Είναι αρκετές οι διαφορές, αν και ίσως εάν θέλω να είμαι ειλικρινής μιλάμε για κορίτσια γενικά οικονομικής άνεσης από την μικρομεσαία τάξη και πάνω, χωρίς πολύ δραματικό παρελθόν αλλά με γενικά ποικίλες συνταγές οικογενειακών καταστάσεων, προτύπων, θέσης της θρησκείας κά

Η επικρατούσα γνώμη είναι πως σχεδόν καμία μας δεν ενδιαφέρεται πραγματικά να γίνει μάνα, any time soon, τουλάχιστον. Δεν φαίνεται τόσο καλή ιδέα από κάθε άποψη. Παρατηρώ πως είμαστε -με έναν καλό, για τα δικά μου δεδομένα, τρόπο- μία γενιά πιο εγωιστική. Οι γονείς μας θυσίασαν πάρα μα πάρα πολλά στο βωμό του καλού του (μέλλοντος συχνά) παιδιού τους, και εμείς σαν παιδιά το έχουμε δει από την άλλη μεριά αυτό, και δεν μας άρεσε καθόλου, μα καθόλου σαν εκδοχή του μέλλοντός μας. Μία ζωή αφιερωμένη σε κάποιον άλλον, η θυσία της μάνας, το γονεϊκό φίλτρο και τέτοιες ιστορίες περί διαιωνισμού του είδους δεν βλέπω να μας αγγίζουν, για τώρα τουλάχιστον.

Από την άλλη, βλέπεις τα δεκάδες προβλήματα. Ναι, ΟΚ, το ξέρω ότι όλοι όσοι κάνουν παιδί λένε "δεν θα το άλλαζα με τίποτα", "δεν το μετανοιώνω" και τέτοια. Αλλά εγώ θα γίνω πάρα πολύ κακός άνθρωπος και θα κάνω τον δικηγόρο του διαβόλου λέγοντας: σάμπως τους παίρνει να πουν αλλιώς; Όχι μόνο για τα μάτια των άλλων, αλλά και για τα μάτια τα δικά σου. Και δεν λέω πως απαραίτητα παραμυθιάζεσαι, αλλά σαν ώριμος, ισορροπημένος και σοβαρός άνθρωπος λες τώρα έγινε και καλά θα κάνω να γίνω πατέρας/μάνα και να μην κοιτάξω ποτέ πίσω.

Βέβαια, αυτά τα λες και καπρίτσια, τα παραπάνω, που φεύγουν με την ηλικία. Δεν αντιλέγω, ο καιρός θα δείξει. Υπάρχει όμως κάτι που το βλέπω να μένει, και που φοβίζει πάρα πολύ τις "υποψήφιες" μάνες στις οποίες αναφέρομαι. Η μάνα μου, η μάνα της Χ και της Ψ που συζήτησα, ήταν πολύ καλές μαμάδες, αλλά παρ'όλα αυτά έχουμε η κάθε μία να πούμε 100 μεγάλα λάθη, και λες: εδώ η μάνα μου που αφιέρωσε την ζωή της και το όλο της εγώ στο ν α γίνει καλή μάνα και τα έκανε τόσες φορές άθελά της σκατά (βλέπε: βγήκα εγώ), εγώ γιατί να μπω σε αυτό το λούκι; Γιατί τα προβλήματά μου να επιβαρύνουν ένα παιδάκι; Γιατί όλα τα κόμπλεξ μου και όλα αυτά που ξέρω, που δεν ξέρω, που θα ξεχάσω και που δεν θα μπορέσω να αντιμετωπίσω να σκατώσουν το μυαλό του παιδιού μου; Ναι ξέρω, έτσι είναι, έτσι ήταν και έτσι θα είναι· δεν είναι έγκλημα. Αλλά γιατί να το κάνω αυτό; You get the picture..


Και έρχεται τώρα η παρατήρηση του περιβάλλοντα χώρου και η προσπάθεια να καταλάβεις γιατί το κάνουν αυτό οι άλλοι. Και βλέπεις ότι το happy end παίζει μόνο στις ταινίες, και πόσες φορές είναι μόδα, έλλειψη επιλογών, μπάλωμα ή γενικά κάτι -συχνά πολύ- κατώτερο από την αγνή αγάπη και το μητρικό φίλτρο (έστω ότι υπάρχει, ακόμα και εάν δεν έχουμε συστηθεί). Και κάθεσαι και σκέφτεσαι, ως νεάνις 25 ετών και λίγα: θα ονειροβατώ ελπίζοντας πως εγώ θα έχω την τέλεια σχέση και θα κάνω το παιδί για τους σωστούς λόγους, ή θα αποδεχθώ από τα αποδυτήρια ότι θα είμαι άλλη μία μίζερη μάνα και θα δυστυχήσω εγώ ή κάποιο αθώο παιδάκι εξαιτίας μου; Και πώς μπορείς να είσαι ρομαντικός μετά τα 12 σου, ακριβώς; (εκτός από τα ναρκωτικά)


Αυτά. Σταματάω αυτό το εντελώς υπαρξιακό, χωρίς κανένα νόημα, καμία σύνταξη και δεύτερη σκέψη/ανάγνωση βλογ ποστ που θα μου χαρίσει νέο οίκτο, παρεξηγήσεις και virtual φιλικά χτυπήματα στην πλάτη (πατ πατ).

Πάω να διαβάσω (..!?)

29/7/08

Σύντομη αναφορά από πρωτοετείς bon viveurs για την Πάρο

Τα λιγοστά DOs & DON'Ts που μου έδωσε την ευκαιρία η πρόσφατη εκδρομή μου στην Πάρο να σας τα προσφέρω ως συμβουλές:

ξεκινάμε με ένα παράδειγμα προς αποφυγήν: το "5 αστέρων" ξενοδοχείο Yria στον Παρασπόρο. Αρκεί να έχετε δοκιμάσει ένα (πραγματικό) 3άστερο ή 4άστερο ξενοδοχείο, ακόμα και στην Ελλάδα για να παθαίνετε μικρά καθημερινά εγκεφαλικά στο Yria, που παρ'ότι χαριτωμένο και με πλούσιους κήπους χρειάζεται εντατικά μαθήματα πιστοποίησης 4 αστέρων και λίγη επιθεώρηση (δικαιωμάτων) εργασίας... Α.. και 310 € σε αυτό το ξενοδοχείο θα πλήρωνα την προεδρική σουίτα 5 ατόμων και ουχί το δίκλινο...

που ναι μεν δεν είναι και πάμφθηνο, αλλά ό,τι υπόσχεται δε το παρέχει με μία έξτρα ήρεμη και οικογενειακή ατμόσφαιρα. Οι ιδιοκτήτες του ξενοδοχείου συμπαθέστατοι και εξυπηρετικότατοι, τα δωμάτια ωραία και άνετα και αν και κάποιες μικρές λεπτομέρειες θα έπαιρναν ρετουσάρισμα, του αξίζουν και τα 3 αστέρια κατηγορίας, και σίγουρα οι τιμές είναι πιο value for money στις πιο "λουσάτες" επιλογές της περιοχής! Φοβερή θέα στο πέλαγο (ειδικά η αίθουσα πρωινού, έχει μια 200+ μοιρών θέα στην γραμμή του ορίζοντα άλλο να στο λέω άλλο να την βλέπεις! ειδικά με συνοδεία φρέσκιας βάφλας), κυκλαδίτικη αρχιτεκτονική, μπουκαμβίλιες και πισίνα με θαλασσινό νερό για έξτρα άνωση και αίσθηση :)

  • DO visit Barbarossa -(με κρυμμένο don't)
στο λιμάνι της Νάουσας, μην "ψαρώσετε" με τα εφφέ του Mario (που δεν είναι κακό, αλλά προσπεράστε το ..) και κατευθυνθείτε με τη μία στο Barbarossa. Πολύ νόστιμη διακόσμηση και πολύ νόστιμα και καλομαγειρευμένα πιάτα! Έξτρα πόντοι για το ευχάριστο, ευγενικό και εξυπηρετικό προσωπικό. Μην ξεχάσετε να κλείσετε το θαλασσινό γεύμα σας με τα γλυκά τους, γιατί ο chef το κατέχει και αυτό το άθλημα με γαργαλιστικές επιδόσεις.. Ένα μασκαρπόνε με φράουλες και ένα προφιτερόλ... δραματικών επιπέδων απόλαυσης. Στο υστερόγραφο έχετε την δυνατότητα να μπανίζετε καθώς μασουλάτε τα ωραία τους φαγητά, τις εκατοντάδες των πιπινιών (και όχι μόνο) που θα περάσουν από μπροστά σας και θα δεν θα σας αφήσουν ούτε δευτερόλεπτο να ξεχάσετε ότι είστε στην Πάρο!

  • DO visit Δάφνη
στην αγορά της Παροικιάς. Η "Δάφνη" λοιπόν είναι σίγουρα κατά πολύ λιγότερο γνωστή από το Barbarossa και κάπως "κρυμμένη" μέσα στα σοκάκια με τα τουριστικά μαγαζιά, αλλά ακόμα και εάν περνάτε απλά από έξω σίγουρα θα σας τραβήξει η λευκή της πέτρα και η πέργολα, καθώς και οι λογικές τιμές στο μενού. Το προσωπικό και εδώ πολύ ευχάριστο και εξυπηρετικότατο, με highlight (show) τον μετρ/μετρ-του-μπη Χρήστο από το Μεσολόγγι που μιλάει λέει 6 γλώσσες, 3 με νοήματα και 3 με κουνήματα. Βέβαια, δεν φτάνει ο πανέμορφος χώρος και η καλή εξυπηρέτηση για να μείνεις με αναμνήσεις που θα κρατήσουν χρόνια, αλλά η καταπληκτική μου παρέα μαζί με τις α π ο λ α υ σ τ ι κ ό τ α τ ε ς δημιουργίες του μάγειρα το έχουν σίγουρα ήδη εξασφαλίσει αυτό. Αυτό το φιλέτο σολομού με έχει ήδη στιγματίσει. Πώς θα ξαναφάω εγώ σολομό, τώρα; Πήρα την μάνα και την απείλησα ήδη σχετικώς. Μου θυμίζει εκείνα τα απίστευτα ζυμαρικά με σολομό και κολοκύθι (κολοκυθόψυχα μάλλον) που είχα φάει κάπου (πού;) και με έχουν στιγματίσει. Έκτοτε όλο τα ψάχνω και δεν τα βρίσκω.. σαν φάντασμα τα κουβαλάω γαστριμαργικό! Έτσι λοιπόν την έπαθα αγαπημένες μου φιλενάδες και στην Δάφνη. Έφαγα τόσα ωραία που έπαθα ένα μικρό κοκικό σοκ.

  • DO try local wines
ωραία λευκά ξηρά παριανά κρασιά, ό,τι πρέπει για τα θαλασσινά και τα ψάρια! Το όνομα του οινοποιείου Μωραΐτη θα το δείτε σε πολλά εστιατόρια, και να το τιμήσετε, καθώς επίσης και το μπουκάλι "Εκατονταπυλιανή"!

  • DO φάει ξυνομυζήθρα -(ε δεν πήγαινε στα αγγλικά!)
καλά δεν το συζητώ, το βάζουν παντού και καλά κάνουν! η μπάντα που παίζει τα πάντα, η ξυνομυζήθρα είναι σούπερ γουάου και στα σαλατικά, και στα ψιψιψόνια, και στα φαϊά, και σε όλα! Βουρ!!

  • DON'T take "HIGHSPEED smthng"
δεν αξίζει τον κόπο για 1 ώρα από το BLUE STAR τα 20 € που είναι παραπάνω, και το πέος που θα φάτε άμα έχει καιρό. Αλλά εάν επιμένετε, να ξέρετε ότι η μπίζινες η θέση και η βιπ είναι 6 και 10 € παραπάνω από την εκόνομυ (στα 53, 59 63 περίπου αντίστοιχα). Επίσης να ξέρετε ότι σε όλα σχεδόν τα αιγαιόπλοια, το "χύμα στο κύμα" από το "αριθμημένη αεροποροπική" έχει από 1 έως 3-4 € διαφορά από το απλό αλλά στα ταξιδιωτικά δεν το λένε στον κόσμο και στοιβάζεται ωσάν τη σαρδελαγέλη. Πάντως εγώ στο μπλου σταρ πήγα κιερία και -παρότι είχα μπίζινες και πρώτη μούρη στο καβούρι στο χάι σπηντ (είχα την 1η 1η θέση, κι έβλεπα θάλασσα, πολύ ωραίο)- είχα ένα ευρωπαιάκι δίπλα μου που ξέρναγε τρεις γαμημένες ώρες. Και ΜΠΛΕΕΕΕΕ και ΜΠΛΕΕΕΕΕΕΕ και δωσ' του πάλι... κλωστοϋφαντουργείο το νευρικό κοκοσύστημα). Πάλι καλά που ο μεσιές στο βλιβλιοπωλείο παρακάτω μου έδωσε ένα υπέροχο βλιβλίο και το πέρασα κι αυτό (Τζόναθαν Κόου -Τι ωραίο πλιάτσικο!)


Αυτά λοιπόν, σας αφήνω τώρα για να πάω να κάνω δέρμα ώστε να είμαι και πάλι κιερία μεθαύριο στην Σύρο, να μην παραλείψω να γράψω τόσο μα τόσο ενδιαφέροντα βλογ ποστ όταν γυρίσω....



ΥΓ. Θα ήθελα σε αυτό το σημείο να προσθέσω με αυτό εδώ το έδιτ την εξής αδιαμφισβήτητη αλήθεια: ΟΙ ΚΑΠΝΙΣΤΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΟΙ ΑΠΟ ΤΑ ΜΩΡΑ/ΣΚΑΤΟΠΑΙΔΑ. Ζητώ να φτιαχθούν και baby free zones στα αεροπλάνα/βαπόρια/τραίνα/πλανήτη γη. Άμα δεν ξέρετε πώς να το κάνετε να σωπάσει να το γυρίσετε πίσω στην αντιπροσωπεία! Εγώ αυτό έκανα με τον συναγερμό του αυτοκινήτου πάντως, και μια χαρά δούλεψε.

8/7/08

Ή το τσιγάρο ή (το) εγώ

με αφορμή το βλογ ποστ της δεσποινίδος Σοφίας, ξεκίνησα να της γράφω μια απάντηση, που κάπου ξεχείλωσε και ήρθε και έγινε βλογ ποστ δικό μου. Άλλωστε δεν είναι πρέπον να την σπαμμάρω τόσο πια.

Στην συνέχεια λοιπόν θα διαβάσετε την όχι και τόσο συναρπαστική ιστορία του πώς το να είσαι φαντασμένη και ψωροπερήφανη μπορεί να σε κάνει να κόψεις το τσιγάρο.

Προσωπικά το "έκοψα" γιατί πήγαινε καιρός που μου το έκοβε ο οργανισμός μου. Όσο και να το ήθελα πνευματικώς δεν το σήκωνε η φύση μου πλέον και με φρέναρε. Και να φανταστείς ότι παλιά κάπνιζα σοβαρά (1-2 πακέτα gauloises μπλε ή κόκκινα τη μέρα), και πλέον με ελαφρύ καπνό και 6-7 τη μέρα τεζάριζα.

Έφτασε ένα ΠΣΚ, καθαράς δευτέρας, που ήρθε η λυσσαλέα όρεξη για έξοδο-ποτό-τσιγάρο που συνδυάστηκε καπάκι με μια γερή γρίπη (α λα Γιάννενα). Δεν μπορούσα μετά ούτε να σκεφτώ τσιγάρο, όχι να το καπνίσω. Είχε τύχει παλαιότερα να είμαι σκατά άρρωστη αλλά να το παλεύω, εκεί επιμονή, να καπνίσω. Αυτή τη φορά δεν χώραγε αστεία το πλεμόνι.

Στο μεταξύ, τον τελευταίο καιρό, χρόνια ίσως, με είχε συγχύσει το να βλέπω την εξάρτηση. Την έβλεπα κυρίως στους άλλους -τους "καπνιστές"- και ήθελα να νοιώθω καλύτερη, αλλά έλα που όλο κάπνιζα. Από την άλλη έχω πείσμα, εγωισμό και διάφορα άλλα τέτοια, και ένα αντιδραστικό πράμα που δεν θέλει καμία απαγόρευση. Εξαίρετος συνδυασμός.

Άδραξα λοιπόν την ευκαιρία και το έκοψα τότε με εκείνο το σίχαμα-κρύωμα που κράτησε ημέρες. Έκοψα το κάπνισμα εντελώς σπίτι -πάντα το έβρισκα λίγο ανούσιο να κάθομαι και να χαζεύω στο pc και να καπνίζω. Μα η εξεταστική, μα οι συνθήκες έμεινα και σώκλειστη σπίτι και ήρθε και έδεσε. Απέφυγα επιμελώς παρέες με καπνιστές για κανένα διμηνάκι, ε δεν θέλει και πολύ.

Πάντα ήθελα να λέω ότι μπορώ να το κόψω, ότι είμαι on top of it και τα λοιπά. Το ελάττωνα κατά περιόδους για να τονώνω το εγώ μου, αλλά μετά πάλι κάπνιζα. Δεν ξέφευγα δηλαδή(ς) ποτέ οριστικά από τα δίχτυα του απολαυστικού αυτού συνήθειου. Ήρθε η ώρα όμως, αγαπητές τηλεθεάτριες, να αλλάξει αυτό. Το περίεργο είναι ότι από τα μικράταμ που ξεκίνησα, το ήξερα πως δεν εξαρτώμαι σωματικά, παρά τις διάφορες μελέτες. Ρε παιδιά αλήθεια σας λέω, πάντα με το μυαλό το ζήταγα ποτέ με το αίμα.

Να για να καταλάβεις, από τη μία έμενα σπίτι κάνα μήνα επί εξεταστικών -πάνω στους γονείς, 0 τσιγάρο, και δεν μου έλειπε. Ενώ έβλεπα μια ταινία που ένας μεσιές (ειδικά οι ωραίοι, το ομολογώ) έκανε το τσιγαράκι του και ΛΥΣΣΑΓΑ. Δεν ξέρω, ούτε οι καφέδες με πιάνουν, ούτε λογικές ποσότητες αλκοόλ γενικά, ούτε red bull ούτε παυσίπονα ούτε τίποτα. Ότα λέμε αγύριστο κεφάλι, το εννοούμε!!!

Στο θέμα μας, λοιπόν, με αυτά και με αυτά (όπου αυτά #1 = κρύωσα και κατσικώθηκα και αυτά #2 είμαι ψώνιο και δεν παραδέχομαι εξάρτηση, υπάρχει(;) δεν υπάρχει(;)) πέρασαν 2 μήνες και δεν μου λειψε ούτε λιγουλάκι. Ε στον τρίτο επάνω πήγα στο Dubai με την φίλη μου την καπνίστρια -εντελώς, και ψέμματα δεν μπορώ να σας πω, σας πόσταρα και τις φωτό τρομάρα μου. Αλλά αυτό ήταν. Από τότε και μετά άντε να έκανα σε άλλες 3 περιστάσεις, και αυτά "Απ'όλων".

Οπότε θεωρώ την νίκη μεγαλειώδη, γιατί είναι σε δύο μέτωπα. Και ξεμπουμπούνισε λιγάκι το σωθικό που είχε γίνει γκρι σαν τον ουρανό στο Manchester (πωπω τι λυρική διάθεση...), και απέδειξα περίτρανα στον εαυτό μου ότι άμα θέλω δεν καπνίζω καθόλου, αλλά και κράτησα ψηλά του τουφέκι απέναντι στους δαιμονισμένους αντικαπνιστές, αντι-το ένα και αντι-το άλλο που κουμάντο να κάνουν στο σπιτάκι τους. Δεν δέχομαι εγώ ρε ποταπαγορεύσεις και τελεσίδικα! Είμαι επαναστάτης του καναπέ(ος) και θα καπνίσω και 3 πακέτα για να σας δείξω εγώ (γροθιά στο σύστημα).

Δηλαδή όλοι εσείς που πάτε έξω και πίνετε το αλκοόλ σας πάτε στους ΑΑ; Δύο μέτρα και δύο σταθμά; Δεν παίζετε δίκαια.

Κάτω τα δεσμά του τσιγάρου και της αντικαπνιστικής υστερίας, όλων των υπέρ και όλων των κατά. Και το ξέρω ότι μοιάζω λίγο με γραφική παιδίσκη, αλλά μέσα στο μικρό μου μυαλό έτσι λειτουργεί το παραπάνω σύστημα, και δεν περνάω και τόσο άσχημα τελικά ;)

28/6/08

Κλάψα α λα Ελληνικά, ένα post με αλκοόλ

Λοιπόν, σας γράφω για να σας κοινοποιήσω την κλαψομπαρόκ πλέυλίστ μου, για να μην ανησυχείτε.

Αλκίνοος Ιωαννίδης - Πέρασα Χθες (μέσα μου έκλαιγε ένα μπλουζ, κι εσύ βαφόσουνα στα ρούζ;)
Λένα Πλάτωνος - Ρόζα Ροζαλία (από την Λιλιπούπολη)
Χ & Π Κατσιμίχας - Εχεμύθεια (ποίημα του Εμπειρίκου, με φοβερή κορύφωση)
Διονύσης Σαββόπουλος - Το Περιβόλι (και πάλι η κορύφωσή του προς το τέλος είναι από συγκινητική έως απελευθερωτική)
Τάνια Τσανακλίδου - Πάτωμα (γιατί υπάρχουν κι άτομα.. που γίνονται κομμάτια)
Έλλη Πασπαλά - Summertime in Prague (καθένας με τον πόνο του)
<απαραίτητο αφιέρωμα στον Καββαδία, γιατί είμαι ο εαυτός μου>
Δημήτρης Ζερβουδάκης - Γράμμα σε έναν ποιητή (κλάσσικ)
Μαρίζα Κωχ - Φάτα Μοργκάνα (ντουγρού για το μάτι!)
Ξέμπαρκοι - Ένας δόκιμος στην γέφυρα εν ώρα κινδύνου (μα ήτανε τόσο κόκκινα κι υγρά τα ωραία του χείλια)
< / αφιέρωμα Καββαδία> (είναι αργά και το κλείσιμο του tag γαμιέται στο blogger)
<αφιέρωμα Μαρκόπουλος για παρόμοιους λόγους>
Βίκυ Μοσχολιού - Το Πέραμα (ίσως το μόνο τραγούδι που μου αρέσει από την Μοσχολιού)
Λάκης Χαλκιάς - Η Φάμπρικα (ναι δεν είναι τόσο ρομαντίκ, αλλά είναι συγκινητικό)
< / αφιέρωμα Μαρκόπουλου>
Μανώλης Μητσιάς - Ερωτικό (must)
Μελίνα Κανά - Σαλαμάνδρα
Δήμος Μούτσης - Ο Άγιος Φεβρουάριος (κι εγώ...)
και κάτι ευχάριστο για το τέλος, αν και εμένα με θλίβει για δικούς μου λόγους: Διονύσης Σαββόπουλος - Τσάμικο(αυτό το αφιέρωμα το έκρυψα καλά...)

+ σχεδόν όλη η δισκογραφία του Αλκίνοου, βεβαίως βεβαίως...


Άμα έχω όρεξη και νοιώσω ότι υπάρχει λόγος μπορεί να προσθέσω links για τα παραπάνω.


ΥΓ. Ευχαριστώ το ανηλικάκι για την έμπνευση, καθώς και την ζουμπρούφκα.

ΥΓ2. Ιδού και ο ντάουνλόαντ λίνκς. (Ναι το ξέρω ότι το ράπιντσέαρ βρωμάει, αλλά...)(επίσης παίζει τα ταγκς να τομπαίρν')

26/6/08

10+1 Κοκιές που δεν θέλατε να ξέρετε

Μετά από σχετικό κάλεσμα (με τον μοναδικό τρόπο του διαπεραστικού κρωξίματος των εν ίντερνε χαζευόντων στις 4 το χάραμα ~25χρονων παραμορφωμένων) του linguafranca, θα δώσω κι εγώ κατ' αναλογία του διασημότερου και πλέον ενδιαφέροντος site με facts, μία λίστα με εντελώς άχρηστες πληροφορίες που δεν θα σας ένοιαζε και ιδιαίτερα να μάθετε και τις οποίες θα διαβάσετε πεταχτά καθώς θα βαρεθείτε τελεσίδικα περίπου στην μεθεπόμενη γραμμή.

Θα παραλείψω πασίγνωστα και δεδομένα στοιχεία όπως το ότι δεν ξέρω τι κάνω στη ζωή μου, δεν διαβάζω τις εξεταστικές κλπ.

1. Ανακάλυψα πριν κανένα μήνα ένα ημερολόγιο που είχα στην 1η γυμνασίου, όπου έλεγα ότι θα σκεφτόμουν να γίνω καλόγρια (!!) εάν οι ορθόδοξες καλόγριες λειτουργούσαν με "κοινωνικό" τρόπο, γιατί μου αρέσει τόσο πολύ να προσφέρω στους ανθρώπους και να κάνω το καλό. Έγραφα ότι θαύμαζα τις καθολικές καλόγριες που αφοσιώνονταν στο να προσφέρουν βοήθεια σε φτωχούς, εκπαίδευση σε παιδιά, και άλλα "κοινωνικά" έργα. Τι αθώο ζωντανό ήμουν, θεέ μου.

2. Μιλώντας για θεούς, όταν ήμουν μικρή ήμουν ενθουσιασμένη με την ιδέα της αγάπης, αποδοχής και λοιπές χριστιανικές διδαχές. Παρ'όλα αυτά απεχθανόμουν την εκκλησία από μικρή ηλικία. Κάπου μεσο-τέλη δημοτικού, μας είπε μια κατηχήτρια ότι εάν η φίλη μας μας πει ότι το αγόρι τάδε μας κοιτάει, είναι εχθρός μας γιατί μας οδηγεί στον δρόμο του σατανά. Μετά από μια μακροσκελέστατη επιχειρηματολογία, δεν ξαναπάτησα στο κατηχητικό. Αντίστοιχες μαλακίες φυσικά άκουσα και αργότερα από θεολόγους, οι οποίοι σταθερά με αντιπαθούσαν καθώς ως μαθήτρια του 19 δεν είχαν να μου προσάψουν τίποτα. Για όσους ίσως απορούν, η βασική μου θέση περί θρησκείας και θεών τα τελευταία 15 χρόνια είναι ότι είναι απόλυτα προσωπικό ζήτημα.

3. Έχω κι εγώ ένα "αρκουδάκι", σκυλάκι για την ακρίβεια, που κουβαλάω από περίπου το 89-90. Είναι το κλασσικό από τη σειρά "τα κουταβάκια" (θα την θυμάστε οι παλαιότεροι) στο μεσαίο μέγεθος. Είναι ιδανικός στο σχήμα για αγκαλιά, και με συνοδεύει μέχρι σήμερα (ναι ακόμα και σε περιόδους συμβίωσης, τον είχα κατά τόπους πάρει μαζί μου).

4. Από όταν ήμουν μικρή (ήδη πριν τα 5) είχα/έχω ένα μεγάλο κόλλημα με την αδικία. Θυμάμαι σκεφτόμουν πόσο άδικο είναι που χρησιμοποιούμε περισσότερο μερικά δάχτυλα/το ένα χέρι, και προσπαθούσα να χρησιμοποιώ και τα άλλα για να μην νοιώθουν άσχημα. Στο ίδιο πλαίσιο, κοιμόμουν με ΟΛΑ τα αρκουδάκια μου εκ περιτροπής, για να μην νοιώθει κάποιο αδικημένο. Βέβαια στις εξοχές και τα λοιπά συνήθως έπαιρνα τον Μπούμπη (βλ. 3) και κάνα δύο άλλα εάν γινόταν.

5. Έχω "δικό μου" κουτάλι, πηρούνι, πιάτο και μαξιλάρι. Αυτά συνήθως είναι κάποια αταίριαστα με τα λοιπά σερβίτσια κοκ, που κάποια στιγμή κάπου μάζεψα από το πέταμα και τα υιοθέτησα.

6. Στο γυμνάσιο/λύκειο μέτραγα τα πάντα σε CD. Ήταν η νομισματική μου μονάδα. Τα πρώτα μου CD ήταν μία επίθεση στο δισκάδικο με Nirvana, Aerosmith & Bon Jovi στην 1η γυμνασίου.

7. Η μάνα μου έφερνε μια φίλη της στο παλιό σπίτι (max '88) και μου έκανε αγγλικά, την ώρα που είχε THUNDERCATS. Περιττό να σας πω ότι το είχα διαγράψει από τη μνήμη μου για 10 τουλάχιστον χρόνια, το θυμήθηκα όταν βρήκα το βιβλιαράκι τυχαία σε ένα συρτάρι. Αντιστοίχως δεν θυμόμουν ότι μου είχε φέρει μια κοπελιά να μου κάνει έξτρα από το μπλε βιβλίο (δεν θυμάμαι λόγω ώρας τίνος διασήμου) γραμματική και συντακτικό γιατί δεν την κάνανε στο σχολείο. Για χρόνια απορούσα που δεν ξέρανε οι υπόλοιποι κάποιους πολύ βασικούς κανόνες, και επέμενα "ΜΑ ΑΦΟΥ ΤΑ ΚΑΝΑΜΕ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΜΠΛΕ ΒΙΒΛΙΟ". Το αποτέλεσμα είναι ένας ακόμα grammar nazi (και δεν μου φαίνεται, το ξέρω).

8. Μου αρέσουν ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΑ τα ριγέ. ΤΑ ΠΑΝΤΑ ριγέ. Τα αγαπημένα μου χρώματα είναι φούξια και γαλάζιο, κυρίως. Έχω κάτι ριγέ καλτσούλες με φούξια και γαλάζιο, και σαν να μην έφτανε αυτό, έχουν και μία αγελάδα πάνω!!! Love at first sight!

9. Ωραία αυτό το έχω αρνηθεί στο παρελθόν, αλλά πλέον έχω συμβιβαστεί: μέχρι το γυμνάσιο ήμουν Παναθηναϊκός σαν τον πατέρα μου. Κάπου 1η ή 2α το γύρισα σε ΑΕΚ. Έκρυβα για χρόνια το αμαρτωλό παρελθόν μου, αλλά ήρθε η ώρα να συφιλιωθώ μαζί του.

10. Στην πέμπτη περίπου δημοτικού αποφάσισα ότι το μπαλέτο είναι πολύ κοριτσίστικο. Μεταξύ άλμπουμ με αυτοκόλλητα ποδοσφαιριστών, φόρμουλα 1, φαρδιά ρούχα και hip hop, μέχρι το γυμνάσιο είχα πλήρως επιτύχει να με περνάνε (από πίσω .. γκουχ γκουχ) οι θείες για αγόρι. Believe it or not ήμουν πολύ περήφανη για αυτό.


+1 Η κρυφότερη επιθυμία μου είναι να γίνω ναυτικός. Επειδή ξέρω ότι αυτό είναι πρακτικώς αδύνατο, προσπαθώ να κρατάω τον εαυτό μου σε φόρμα σκαρώνοντας εναλλακτικές.


there you go, στην αρχή δεν έβρισκα τι να γράψω, αλλά τώρα σας τα έπρηξα κανονικά και δίχως ντροπη!


Θα ήθελα να κάνω τους πάντες ping, γιατί ας το παραδεχθούμε: εάν δεν ήμαστε ναρκισσιστικά κοπρόσκυλα που χαζεύουν στο ίντερνετ δεν θα ήμασταν καν εδώ τώρα! Οπότε μην ντρέπεστε καλά μου, go ahead! Και link στα comments if you do ;p I DON'T HAVE ALL DAY (χοχοχο).

25/6/08

Κτηματολόγιο ΑΕ goes IE-FREE

Αγαπητή κυρία,

Σας ενημερώνουμε ότι η ηλεκτρονική δήλωση μπορεί να γίνει πλέον από οποιοδήποτε λειτουργικό σύστημα.

Σας ευχαριστούμε για την κατανόησή σας.

Ομάδα Τεχνικής Υποστήριξης Διαδικτυακών Εφαρμογών Κτηματολόγιο ΑΕ
Έπιασε τόπο το ευγενικό email μου και -υποθέτω- πολλών άλλων! ΟΛΕ!

19/6/08

Re: Καλοκαιρινά Soundtrack

Σε παραδιπλανό blog, o Gio_R έκανε αναφορά σε εναλλακτικές προτάσεις για καλοκαιρινή μουσική.

Απαντώ κι εγώ με την πρόταση αυτή, από τον Μεσιέ Girl Talk, έναν 'hot' mashup ντιτζέι από το ΠίτσμπερΓΚ, ο οποίος έβγαλε το νέο του άλμπουμ σε έκδοση αλά Radiohead "δώσ'τε ό,τι νομίζετε" :) Θα το βρείτε εδώ.

Αυτά τα ολίγα και βιαστικά από ένα διαβαστερό κακόκι.



ΥΓ. Εγώ έδωσα ήδη 5 ολόκληρα δολλάρια (έναν φραπέ στην παραλιακή) για να επικροτήσω την τακτική :)

Η αλαζονεία είναι η κυριακάτικη φορεσιά της τεμπελιάς

Νομίζω πως ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματά μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είναι το να πιστεύω πως είμαι έξυπνη.
Η αλήθεια είναι πως συνήθως έχω δίκιο, κι αυτό κάνει τα πράγματα χειρότερα.
Το αποτέλεσμα, για να μην σας κουράζω και για να μην χάνω ΚΙ ΑΛΛΟ χρόνο, είναι ότι δεν διαβάζω.

Κυρίως επειδή είμαι τεμπέλα, αυτό. Αλλά ταυτόχρονα υπάρχει μέσα μου μια μικρή βρωμερή φωνούλα που επιμένει ότι μπορώ να το κάνω, μπορώ να διαβάσω το μάθημα σε 5 ώρες και να γράψω 7.

Το δυστυχές γεγονός της παραπάνω φαντασίωσης, είναι ότι μετά παρεμβαίνει μια άλλη φωνούλα και λέει "δεν προλαβαίνεις, είσαι άθλια, είσαι απαίσια, τα έκανες σκατά" και έρχεται το άγχος... Οπότε και καταπνίγονται οι αλαζονικές φωνούλες.

Ελπίζω να πάρω το κωλοπτυχίο, για να μπορέσω να είμαι πάλι on top of the situation, και να ακούω μόνο τις ψωνοφωνές, όπως έκανα μέχρι το 2ο-3ο έτος. Απέδιδε πολύ καλά, το ομολογώ.

Αν ήξερε ο πατέρας μου πως αντί να μου πρήζει τα σκώτια με το πόσο σκατά τα έχω κάνει, αρκεί να μου πουλάει φούμαρα για το πόσο γαμάτη είμαι....



ΥΓ. Edit στις 05:50 (πολλές ώρες μετά). On a happier note που λένε και οι αγγλόφωνοι, βρήκα ένα ποιηματοειδές μου -από το ύφος και τα υπαρξιακά το τοποθετώ γύρω στο 2001-2- στο βιβλίο που διάβαζα. Βέβαια, σε μία νότα πολύ πιο βαριά, το κείμενο είναι μαύρη μαυρίλα αλλά τελοσπάντων. Δεν νομίζω, παρεμπιπτόντως, να το μοιραστώ κάποια στιγμή. :>

9/6/08

Δεν ζήταγα κι ένα μυριάκι ευρά;

1/
Δεν ξέρω ούτε πόσο θα κρατήσει, ούτε εάν είναι επικίνδυνο, αλλά πήρα μπρος εχθές. Γράφω πτυχιακή με δαιμονισμένους ρυθμούς.

Το βασικό πρόβλημα είναι ότι έχω κι άλλες εργασίες (με προθεσμίες τσουχτερές) αλλά δεν θέλω να καταστρέψω τον ειρμό μου...
28 σελίδες μαδεφάκερςςςς!!!!!
2/
Τις προάλλες είχα μια αναλαμπή κάπου μεταξύ της ακράτου σαπίλας μου και του πόνου στον κώλο από το 24ωρο καθιστικότατης ζωής: είπα πάει τέρμα τελείωσε θα πάω γυμναστήριο. το αποφάσισα, το υπέγραψα, έδωσα όρκους αίματος κλπ

Αλλά τελικά μου ήρθε μια καλύτερη ιδέα, εμπνευσμένη από την φίλη μου την Μαρία (thanks) και άλλους συνgeeks: πήρα ένα Wii Fit.
Γελάστε όσο θέλετε μαζί μου, εγώ γυμνάζω το ατελείωτο (!) κορμί μου και περνάω και ζάχαρη και δεν τρέχω και σε γυμναστήρια με φωτισμό εκκοκκιστήριου, κάγκουρες και ντροπή που είμαι σαν μουσχάρ'.
ένα ειλικρινές wii. ευτυχώς εγώ πήρα από τα ευγενικά.
3/
Τι θα γίνει με τους μαθηματικούς όρους και τα ελληνικά; Μου χουν γίνει τα νεύρα κορδέλλες! (το ίδιο και στους θαμώνες του #linux στο GRnet)

Ψηφίστε και κερδίστε:
Dimensionality =
  1. Διαστατικότητα
  2. Διαστατότητα
  3. Διαστασιακοτηττα
  4. Δεν υπάρχει όρος, γράψ'το περιφραστικά.
Καλά, επί του παραπάνω ζητήματος έχω κι εγώ αλλά και οι έλληνες καθηγητές/συγγραφείς αποφασίσει προ πολλού (κυρίως στα 1, 4) αλλά σας βάζω εύκολα για εξάσκηση. Για να σας δω στα eigenmaps!

'Αντε πάω πίσω να αυγατίσω καμιά σελίδα.



ΥΓ. [κάμποσες -6- ώρες μετά] Έχω υποψίες που έρχονται και φεύγουν ότι η πτυχιακή μου είναι βασισμένη σε κάτι που δεν ισχύει. Ελπίζω να την γλυτώσω φθηνά. Πάντως έγραψα άλλες 3μιση σελίδες.

6/6/08

Κρίση Πανικού. Ζητείται Κρίση Παραγωγικότητας -Πληρώνω Όσο Όσο

Κίνηση πρώτη: καθάρισα κι άλλο το γραφείο. Εντυπωσιαστήκατε;
- με το καθάρισα εννοώ συμμάζεμα, η σκόνη δίπλα στο ups ευτυχώς κρύβεται σε αυτό το μέγεθος εικόνας.



Κίνηση δεύτερη: Κόλλησα με σελοτέιπ το πρόγραμμα της εξεταστικής δίπλα στο κεφάλι μου (στον τοίχο). Επίσης κατάρτισα πλήρες ημερήσιο χρονοδιάγραμμα, το οποίο απέτυχα παταγωδώς να τηρήσω ήδη από σήμερα. Το κόλλησα κι αυτό στο ύψος των ματιών, παραδίπλα από το πρόγραμμα της εξεταστικής, δίπλα από τον σκελετό της πτυχιακής και διαγώνια πάνω από την κατάσταση των πόσων χρωστάω.

Κίνηση τρίτη: Άνοιξα το kile και στα recent documents βρήκα το Πτυχιακή.tex (γιατί διαφορετικά σιγά μην θυμόμουν πού σκατά το έχω).

Στο παρακάτω στιγμιότυπο θα βρείτε το πώς γεμίζουν τον πρόλογο της πτυχιακής τους για να μην τον βλέπουν να χάσκει άδειος, και επίσης για να φουσκώσουν τις σελίδες και το εγώ τους. Περισσότερα στον Lorel Ipsum Generator -ναι υποστηρίζει και ελληνικά thank god.



Τώρα μου μένει να γράψω κάποιες αντιενοχικές σελίδες πτυχιακής και να στείλω email στον υπεύθυνο διδακτορικό και καθηγητή μου. Πριν στείλουν τηλεγράφημα στην Interpol να με ψάξει, ή με δείτε στο Μετρό σε LCD με τα χαμένα θρακιωτάκια.



ΥΓ. Το ξέρω ότι η μέθοδος της πάπιας δεν δουλεύει καλά στα emails "πώς πάει η πτυχιακή -ΜΕΤΑ ΑΠΟ 2 ΜΗΝΕΣ ΣΙΩΠΗΣ????", αλλά υπόσχομαι ότι θα απαντήσω. Λίγες κατευναστικές σελιδίτσες μόνο...!!!

4/6/08

Επίδειξη Desktop

Καλά ότι κλέβω κατάφωρα, δεν το συζητώ: όσο έλειπα στο Dubai η μάνα έκανε επιδρομή και μάζεψε τα πάντα. Αυτό είναι η βέλτιστη εκδοχή του μπάχαλου:

Στη φωτογραφία απεικονίζονται:
  • πολλά καλώδια σε κακή κατάσταση
  • ένα wrap firewall με pfsense (ασημί κάτω αριστερά)
  • στο πάτωμα δίπλα του ένα spa3000, ένα switch και το adsl modem
  • πωπω σκόνη στην καρέκλα....
  • ένα spa941
  • νερά και βάζο με υπολείμματα καφέ
  • εκτυπωτής, ups και pc
  • οθόνη που δείχνει το desktop του kargig
  • το πρόγραμμα της εξεταστικής, το προσχέδιο της πτυχιακής, η αναλυτική και άλλα δυσάρεστα
  • ένα ημιθανές zaurus
  • διάφορες μπουρδίτσες
Τώρα πείτε ευχαριστώ στον comzeradd για το irc ping του που σας έλυσε την απορία για το επίσημο κορκικό οικοσύστημα.




ΥΓ. Για να μην κατηγορηθώ ότι παίζω άδικα, ιδού μια ΜΙΚΡΗ γεύση του πώς ήταν τα πράγματα πριν την επίθεση της μάνας στο σπίτι μου.

3/6/08

HOWTO: Φραπέ(ς)

Πρόσφατα μου έτυχε να παραδώσω μαθήματα φραπεδογνωσίας τέσσερις φορές σε έναν μήνα. Για αυτό και αποφάσισα να φτιάξω ένα σχετικό βλογ έντρυ, μιας και επαναλαμβάνομαι.

Η μέθοδος είναι απλή και επιβεβαιωμένη από προσωπική πείρα λόγω χρόνιας φραπεδοποσίας και συντρόφους φραπεδολάτρες με προϋπηρεσία σε καφετέριες.


Α. Τα Υλικά1. Ποτήρι, κατά προτίμηση κλάσης "βάζο"
2. Καφές, προσωπική προτίμηση Gold. NAI κάνει και για φραπέ, και μάλιστα once you go gold you never go back!
3. Ζάχαρη
4. Γάλα εβαπορέ
5. Παγωμένο νερό - υπάρχουν φαν που χτυπούν τον φραπέ τους με νερό βρύσης συνειδητά, αλλά προσωπικά ενίσταμαι στην τακτική
6. Παγάκια
7. Φραπεδιέρα ολκής. Αυτές του 5ευρου από το Μαρινόπουλο ΔΕΝ κάνουν. Χρειάζεται δυνατό μιξεράκι, κάτι που συνήθως βρίσκει κανείς σε "σταθερές" εκδόσεις -όχι "του χεριού", και επίσης αρκετά δυνατό ήταν το χειροκίνητο μιξεράκι που έδινε ο νεσκαφέ μια περίοδο.

Β. Δοσολογία


1. Αρχικά σε καθαρό ποτήρι ή βάζο βάζετε 1 ή 2 κουταλιές γλυκού καφέ αντίστοιχα. Περίπου ανά 200 ml και 1 κουταλιά. (Η κουταλιά περιγράφεται στην φωτό παραπλεύρως.)








2. Μετά προσθέτετε την επιθυμητή ζάχαρη. Το μέτριο βγαίνει με ίση ποσότητα ζάχαρης με τον καφέ.











3. Κατόπιν προσθέτετε νερό, 1-2 δάχτυλα στο ποτήρι, και 2+ στο βάζο.

Σημείωση: όσο χειρότερη η φραπεδιέρα, τόσο λιγότερο νερό! Σε μέτρια φραπεδιέρα γενικά το πρόβλημα διορθώνεται με λίγη υπομονή και έξτρα χτύπημα.







3.1. Παραλλαγή: Στην περίπτωση που επιθυμείτε να πειραματιστείτε προσθέτοντας το γάλα πριν το χτύπημα, προσθέτετε την επιθυμητή ποσότητα ιδιαίτερα παγωμένου εβαπορέ σε αυτό το βήμα. Μπορείτε να πειραματιστείτε είτε βάζοντας το εβαπορέ κατάψυξη για κάποια λεπτά πριν το χτύπημα, κάνοντας παγάκια από γάλα ή προσθέτοντας ένα μικρό παγάκι νερού σε αυτό το βήμα, έχοντας βάλει ελάχιστα λιγότερο νερό στο προηγ. βήμα.


Γ. Χτύπημα




1. Χτυπάτε αλύπητα τον φραπέ
Hint: Εγώ σαν τεμπελόσκυλο βάζω κάτι να το κρατά από κάτω και να χτυπιέται όσο πάω να φέρω παγάκια και καλαμάκι.







2. Ο φραπές πρέπει να έχει γίνει κρεμώδης, ακόμα και σε σημείο να το γέρνεις και να μην σαλεύει (στην φωτογραφία σάλεψε, γιατί δεν είμαι καλή με το multi tasking ως φωτογράφος)

Συμπληρώνετε σε αυτό το σημείο με παγάκια, γάλα (εάν δεν βάλατε πριν) και νερό στο τέλος.





2.1. Στην περίπτωση που προσθέσατε γάλα ΊΣΩΣ να βγει λίγο πιο μπουρμπουλιθρέ στην επιφάνεια. Μην ανησυχείτε, το βασικό είναι να είναι κρεμώδης και ομοιόμορφος στο σύνολο και πηχτός όσο το δυνατό περισσότερο.




Δ. Απόλαυση



Καλαμάκι και είσαστε έτοιμοι!
Μην ξεχνάτε να ανακατεύετε από την πρώτη στιγμή, για να μην πίνετε νερό με πάγο. Ειδικά αυτό όταν προσθέσατε στο τέλος το γάλα!






Ο σωστός καφές διατηρεί τον αφρό του και μετά από ώρα, μένει ομοιόμορφος και πηχτός. Δεν δικαιολογείται να χαλάσει η αναλογία νερωμένου:αφρισμένου μέρους πάνω από 1.

Σημείωση: Ο φραπές που χτυπήθηκε με γάλα, τείνει να διατηρείται για περισσότερη ώρα κρεμώδης παρ'ότι κατ'αρχήν φαίνεται λίγο πιο αραιός.

Δυσάρεστο side effect: Θα σας αηδειάζουν οι στεγνές και κολλώδεις φουσκαλίτσες στον καφέ της καφετέριας από εδώ και πέρα.


Αυτά από εμένα! ENJOY!!!