23/9/08

Excelixis : ελληνική διανομή XFCE/Ubuntu για developers

Τί είναι;

Το Excelixis είναι ένα remix της διανομής Xubuntu (παραλλαγή της Ubuntu βασισμένη στο XFCE desktop αντί για το GNOME), στην οποία έχουν προστεθεί διάφορα εργαλεία που θα βοηθήσουν τον developer/web-developer όπως προγραμματιστικά περιβάλλοντα (π.χ. Eclipse, NetBeans, Lazarus) , servers (π.χ. Apache, MySQL) κ.α.

(από την ιστοσελίδα του project)



Αυτό είναι το project ενός φοιτητή του τμήματός μου και πρότινος ονομαζόταν Workbench. Όπως ίσως ξέρετε μου αρέσει να ενθαρρύνω με όποιον τρόπο είναι πρόχειρος την δουλειά και την καλή πρόθεση των νέων ειδικά στο ελεύθερο λογισμικό. Για αυτό λοιπόν και αυτό το διάλειμμα για διαφημίσεις Linux :P


Περισσότερα:
http://excelixis.wordpress.com/excelixis/ (Αγγλικά)
http://cyberpython.wordpress.com/excelixis/ (Ελληνικά)


Τα λέμε σύντομα με περισσότερα φλύαρα post!

21/9/08

Άγχος, άγχος, άγχος.

Δεν σας αφορά καθόλου το άγχος μου, αλλά νομίζω πως από τότε που μου τελείωσε το budget όλοι εσείς το διαβάζετε οικειοθελώς αυτό το βλογ, και τα λάθη πληρώνονται.

Και τι κάνουν όταν έχουν άγχος άγχος άγχος; Διαβάζουν -και εξαντλούν- τα bookmarks τους, (βάλε google reader, βάλε reddit, βάλε 1-2 fora, βάλε 1-2 μικροβλόγιν... μέχρι και digg άνοιξα). Μετά πάνε στον Βαγγέλη από κάτω για ένα τσιγάρο μόνο και κάθονται 1 ώρα στρογγυλή. Μετά δε βλέπουν εκείνη την ταινία ρουμανικού κινηματογράφου που κατέβασαν για να γιορτάσουν τον νέο τους 500άρη σκληρό, και μετά γράφουν και ένα ριβιού. Και μετά αφού καθαρίσουν το μπάνιο -κάτι που έπρεπε να είχαν κάνει το απόγευμα, και ξεχάσουν τα φώτα ανοιχτά -κάτι που μόλις πρόσεξα, γράφουν και ένα εντελώς κενό περιεχομένου βλογ ποστ. Έτσι, με την αλμύρα.

Είμαι ένα πελώριο κουβάρι με άγχη ελπιδες όνειρα και πλάνα. Αλλά μας τελείωσαν τα κόμματα, χεχεχε. Αλλά θα βάλω κι εδώ πέντε έξι άνω τελείες, γιατί το ανακάλυψε ο σύντροφος συνβλογιστής το φετίχ μου και τώρα δεν υπάρχει κανένα πρόσχημα να κρατήσω.

Έχω τόσο πολύ καιρό να δω χαζορομαντίκ κομεντί. Κάτι ταινίες σαν το ιμ γιουλι με καταστρέφουν. Είναι σαν το επιχείρημα που είχα ανέκαθεν για τους δονητές: άμα καλομάθεις στα μεγέθη, μετά θα καταστρέψεις τις μισές σου πιθανές σχέσεις. Λυρικότατη η αναλογία, δεν αμφέβαλα ούτε δευτερόλεπτο ότι σας μάγεψε. Μα πώς σκατά μετά να σου φτάνει ένα μοιραίο μάτι και 5-6 σχολιαρόπαιδα με ένα μισό στόρυ; Εδώ, κύριέ μου, ο άλλος (ο ακίν, ναι αυτός) σε πήγε και σε έφερε, και τελικά στα σύννεφα σε άφησε. Και όλα αυτά χωρίς να λες "πωπω τι φτηνή γκόμενα είμαι" σε κάθε αλλαγή σκηνής.

Η μάνα μου έχει ακούσει τόσα πολλά από εμένα, που πραγματικά ώρες ώρες την συμπονώ. Αλλά αυτό που συμβαίνει, νοιώθω, είναι ότι έχει ακούσει τόσα πολλά από εμένα, γιατί είναι άτομο που μπορεί να πάρει βαριά και να θρηνεί για μέρες το ότι εκόπρισε το βόδι (αυτό είναι από άλλο ανέκδοτο, αλλά τελοσπάντων). Πόσο δεν θέλω να γίνω έτσι, παναΐαμ δηλαδή. Έχουμε από την άλλη και τον πατέρα μου τώρα, άλλο μάθημα μεταπτυχιακού ψυχιατρικής. Εντάξει, ευτυχώς τόσο μουσχάρ στο EQ δεν το έχω να γίνομαι, αλλά πού να σταθώ ανάμεσα και πώς να φύγω από αυτό τον ζυγό. Τον ζυγό χαρακτήρων και συνηθειών, και τρόπου που κινείσαι και το πώς αρθρώνεις κάποιες λέξεις, του πώς σχηματίζεις τις γκριμάτσες και με το τι γελάς. Αλλά και του ζυγού αυτού του τριολέ ανάγκης και λαίμαργης αδηφάγου αγάπης εδώ μέσα.

Needy needy needy. Όσο παλεύω να μην γίνω, τόσο φοβάμαι. Δεν την έχω την στόφα, ίσως, να γίνω. Αλλά μετά είσαι κορίτσι, είναι η μάνα σου. Ήταν βράχος και ανώτερη και με τα όλα της, και το βλέπεις τώρα μετά από τόσα χρόνια ότι η ανάγκη, η αγάπη η για όλα και με όλα, την τρώει. Και τόσα μπαλέτα, τόσα πιάνα, τόσα γαλλικά, και είμαι ακόμα εδώ, και ποτέ δεν θα μπορώ να τα γράψω όλα στα οτιδήποτέ μου. Έτσι είμαστε, γαμώτο. Μου το είπε εχθές και η Μαρία. Είναι ένα βήμα μετά από εμένα στην αυτονόμηση, βέβαια, σε πολλά -ειδικά στα μετρήσιμα. Αχ αυτές οι μάνες... Και μετά σου λέει γιατί να σκέφτεσαι τέτοια κοκομπλόκα (βλ. προηγούμενο ποστ για μάνες).

Πώς εκόκισε το βόδι; Αμφιβάλλω εντόνως, καθέτως και πλαγίως ότι θα ξέρετε αυτό το στόρυ/παραβολή που ακούω από μικρή και κάπως ήλθε από την γιαγιά ή της θείες. Δεν σας νοιάζει όμως και πολύ τώρα. Αλλά φοβάμαι διαρκώς πως θα κοκίσω τα λουλούδια μου και τις πεταλουδίτσες. Κι αν δεν είναι; Κι αν ενθουσιάζομαι; Μην τα στραπατσάρω και δεν τους αξίζει;

Δεν θέλω άλλο να είμαι δυνατή και έξυπνη και να καταλαβαίνω και να τα βλέπω όπως είναι. Δεν θέλω δεν θέλω δεν θέλω. Τρις κι αυτό. Κι ο κούκος :) Αλλά εδώ έχουμε αηδόνια και την άνοιξη την έχω πάρει από φόβο.. με τον κούκο θα κολλήσω; Δεν θέλω να μου βάζω τρικλοποδιές, και θέλω να ζήσω τις αυταπάτες μου και να μην φοβάμαι διαρκώς ότι κάτι θα κάνω σκατά και πάλι θα μείνω ατσαλάκωτη και ανέραστη. Δεν θέλω να νοιώθω ότι έχω δύναμη και ότιμπορώ να ελέγξω καταστάσεις. Θέλω να είμαι έρμαιο, μπορώ; Μόνο του εαυτού μου δηλαδή έρμαιο θα είμαι σε αυτήν την ζωή; Ένας χριστιανός (oh the irony) δεν υπάρχει να με παρασύρει και να μην μπορώ να γατζωθώ από την κοκομαλακία; Υπάρχει αυτό που λέω; Ή έγινα επιτέλους τόσο αναίσθητο κτήνος που θα έρθει θα μου χτυπάει πόρτες παράθυρα, βαριοπούλες θα μου κοπανάει στο κεφάλι κι εγώ χαμπάρι; Εκεί στον κοκοκόσμο, με τους εντελώς αναίτιους φόβους. Ζει ο βασιλιάς αλέξανδρος; Γιατί μπαμπά το μωρό μας πίνει νέσλακ;

Ω μικρό μου πόνυ, τι αστείο που είσαι που νομίζεις ότι έχεις και έλεγχο... Ναι, καλά τα λες καλέ μου κακέ εαυτέ. Αλλά έλεγχο θες να το πεις, ό,τι άλλη λέξη σε βολεύει βρες, αλλά το έχω και με καθίζει κάτω και με ξεκάνει. Ας ελπίσουμε ότι τα γεγονότα σύντομα θα ανακτήσουν τους γοργούς ρυθμούς που δεν σε αφήνουν να κάθεσαι να γράφεις τέτοιες ανυπέρβλητες πίπες.

Ευχαριστούμε που μας προτιμήσατε, αν και δεν το ξανακόβω μετά από τέτοιο ποστ.


ΥΓ. Αυτόματη γραφή ροκς. χεχεχε. μήπως να την κάνω ταγκ;

17/9/08

Τα βιβλία και οι ταινίες, τα λουλούδια και το πελαγίσιο αεράκι..

Πώς θα σας φαινόταν εάν -επιτέλους- η ζωή σας άρχιζε να μοιάζει με ένα βιβλίο; Εάν μετά από τόσα χρόνια εσωτερικής αφήγησης στο α' πρόσωπο, αρχίζατε να αναγνωρίζετε ότι αυτά εδώ κάπου τα έχετε ξαναδεί· σε κάποιο βιβλίο, σε κάποια, σε πολλά, σε όλα. Ότι μπορεί να μην υπάρχουν τόσα βιολιά και άνθη καμέλιας αλλά αυτό που συμβαίνει δεν ταιριάζει σε ό,τι άλλο ξέρετε.

Η ζωή μου για 10 μέρες, πρωταγωνίστρια: Meg Ryan. Είναι που έχω διαβάσει τόσα (λέμε τώρα); Είναι που δεν τελείωσα την εφηβεία; Μην είναι οι ταινίες μας, μην είναι οι κάμποι, μην είναι τα βουνά...

Και τόσα χρόνια κυνισμού; Τι να τα κάνω; Τόσα χρόνια ρεαλισμού, τέτοια προϋπηρεσία προσγειωμένης πραγματικότητας; Πώς τα ταιριάζω, πού χωράνε; Χλαπ χλουπ, δύο βήματα και πάμε πίσω σε χαμογελάκια σχολικής ηλικίας, δύο πεταρίσματα βλεφάρων και γελάς με όλες τις κουταμάρες του κόσμου.

Την τρέφω την παιδίσκη χρόνια, την συντηρώ συντηρητικά. Την έχω σε ένα κλουβί πίσω στο βάθος, και την ταΐζω τα βασικά. Κανένα γράμμα χωρίς παραλήπτη, καμία ταινία -πολλές ταινίες, κανένα βιβλίο, κανένα όνειρο από εκείνα που ξυπνάς και δεν θέλεις. Αλλά ζει ακόμα; Ή την έχω κάνει ένα ζόμπι, και τώρα απλά αρπάζω την στιγμή όσο πιο γερά μπορώ για να αναστήσω κάτι μέσα μου νεκρό; Το ζουλάω αποφασισμένη, και αυτό λιγοψυχά. Make believe που λένε και οι φίλοι μας οι αμερικάνοι.

Ή μήπως λέω μαλακίες τόση ώρα και απλά πρέπει να χαλαρώσω και να το απολαύσω; Μεταξύ μας, αυτό κάνω, δε γαμιέται; Μία ζωή την έχουμε, τόσες φορές το έχω πει λαίμαργα σε τρίτους, γιατί να μην πράξω αυτό που διδάσκω; Μόνο στα ξύδια, τις βλακείες και στις εφήμερες ενασχολήσεις δηλαδή πρέπει να εφαρμόζεται; Εντάξει, εντάξει. Αυτό κάνω, κάθομαι και χαχανίζω σαν την χαζοβιόλα. Σταματήστε να με κοιτάτε λες και είμαι ανέραστη.

Αλλά μέσα μου κρύβω ένα σκοτάδι. Το ξέρω ότι ακούγεται τόσο εκνευριστικά μπλαζέ, αλλά τα τόσα χρόνια που περνάνε, σου γεμίζουν το σκοτάδι. Μία απογοήτευση, που σύντομα γίνεται από preemptive μέχρι default. Αυτό το σκοτάδι που σκοτώνει τις μούσες, που κόβει τα σχέδια, τις ζωγραφιές, τα τραγούδια και την δημιουργικότητα· και τα κάνει σπασμωδικά και αυτόματα, μέχρι που τα παρατάει για κάτι πιο πεζό, πιο οικονομικό, πιο εύκολα μετρήσιμο. Και όταν δεν χαχανίζω, έρχεται το τιμημένο και με επισκέπτεται και μου τρίζει τα δόντια. Πώς να το ξορκίσω;

Το ξορκίζω με ένα χαμόγελο, και ελπίζω στον καιρό να κερδίσει αυτό το χαμόγελο. Εάν όλα πάνε καλά...

Σας αφήνω -μας αφήνω- τώρα, περιμένοντας κάποια σημαντικά νεώτερα που έκαναν κι αυτή την κρίση άγχους να εκδηλωθεί με αυτόματη γραφή, με σαχλαμάρες για εκτόνωση, με λίγη ιδέα από τις σκέψεις μου και φανφάρες...

16/9/08

Ξεδιάντροπη αυτοδιαφήμιση

Αγαπητές μου τηλεθεάτριες, ένα νέο, πρωτοποριακό και συναρπαστικό προϊόν ήλθε να προστεθεί στην μεγάλη γκάμα λύσεων της εταιρείας μας Κουνάβια Άλφα Έψιλον.

Για όλες τις κινηματογραφικές και σειριακές αναζητήσεις, τώρα υπάρχει το νέο σούπερ κολλαμπορέσιον βλογ Death By Popcorn

Cry no more!


Εκτός από την αφεντομουτσουνάρα μου εκεί θα βρείτε τις ιδιαίτερα πιο αξιόλογες γνώμες των modal_echoes, comzeradd και αυτήν του jijiκιού, η οποία είναι μία κατηγορία από μόνη της.


Εντζόυ!

Χαβ φαν, τέικ πρεκώσιονς