22/2/09

Η αξία των σκατών

Παρά το γεγονός ότι οι σύντροφοι ενοχικοί δυσκολεύονται να το αποδεχθούν, είναι μερικές φορές που το να κάνεις μαλακίες είναι όχι μόνο μες στο πρόγραμμα, αλλά και παραγωγικό. (Σημ. αναφέρομαι στις μαλακίες αζ ιν λάθη, όχι αζ ιν το ξύνω).

Πολλές φορές πρόσφατα, μες στους υπαρξιακούς μου (και φίλων) λαβυρίνθους, βρέθηκα απέναντι στο ερώτημα του εάν θα άλλαζα το παρελθόν μου, εάν νοιώθω πραγματικά ότι υπήρξε κάποιο σημείο στο οποίο εάν έκανα διαφορετικά θα ήταν όλα καλύτερα, εάν με άλλα λόγια πιστεύω πως κάπου απέτυχα. Η απάντησή μου είναι πως όχι.

Έχω περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου κάτω από τον πήχη που έχω θέσει εγώ ή άλλοι για εμένα· κάθε βράδυ τύψεις, πάντα στην σκιά ενός ιδανικού εαυτού μου. Μου πήρε αδικαιολόγητα πολύ καιρό να καταλάβω πόσο αντιπαραγωγικό είναι αυτό, και ακόμα περισσότερο να καταφέρω να κάνω κάποια δειλά βήματα προς την υπερπήδησή του. Θυμάμαι από το δημοτικό στο ενδιάμεσο του ύπνου και του ξύπνιου να φαντάζομαι φριχτούς θανάτους μου που με εξάγνιζαν, από όσο μπορώ να καταλάβω κοιτάζοντας την άβυσσο της ψυχολογίας.

Κοιτάζω πίσω, βλέπω από μία ηλικία και μετά (άτιμη εφηβεία) ένα κάρο μαλακίες· και δεν μιλάω μόνο για αυτά που κρίνω ή έκρινα σαν μαλακίες επειδή τρέφομαι από ενοχές, μιλάω για ξεκάθαρες κουταμάρες και λάθη. Το να πεις ντε και καλά ότι δεν ήταν λάθη, δεν νομίζω πως τελικά βοηθάει. Κάνουμε λάθη, έκανα λάθη. Κάνω λάθη. Έπεσα, χτύπησα ε, και τι μ'αυτό;

Πρώτη φάση στην απεξάρτησή μου από την τυψολαγνεία ήταν το να αποδεχθώ ότι δεν υπάρχει συνήθως σωστό και λάθος, ότι δεν υπάρχει απολύτως κανένας λόγος να ανταγωνίζομαι εξιδανικευμένα πρότυπα που δημιούργησαν άλλοι αποτυχημένοι σαν και του λόγου μου για να τρέφουν παιδιά, μαθητές, εργαζόμενους, καταναλωτές τους. Επίσης δεν υπάρχει κάποιο καλούπι ανθρώπου, και δεν γνωρίζω καμία θεία διαθήκη ή επιστημονική έρευνα που να λέει πως τα κοινωνικά στερεότυπα του πώς πρέπει να ντύνεσαι, πότε να ξυπνάς, σε ποια σχολή να μπαίνεις, πότε να την τελειώνεις, πότε να δουλεύεις και με ποιους να κάνεις παρέα -για αρχή, είναι άγια και σωστά. Εγώ ήμουν τζιμάνι όλα τα χρόνια μέχρι τα 20, ο ξάδερφός μου πήρε μπρος μετά τα 17, η φίλη μου η Ιωάννα δεν σταμάτησε ποτέ, και πόσες άλλες διαφορετικές εκδοχές της ιστορίας της νεότητας και των ονείρων. Ποιος μπορεί να κρίνει ποια συνταγή είναι σωστή; Ποιος μπορεί καν να πει ποιο αποτέλεσμα είναι το καλύτερο;

Δεύτερο βήμα, και αυτό το οποίο συνειδητοποιώ τώρα, είναι αφού καταφέραμε να απενοχοποιήσουμε το παρελθόν μας εν γένει, να αποδεχθούμε ότι ναι κάναμε και μαλακίες. Εντάξει δεν είμαστε όλοι ίδιοι, δεν υπάρχει χρυσός κανόνας και εάν υπάρχει μπορείς να τον χέσεις γιατί ζωή σου είναι και σε σένα δίνεις λογαριασμό, αλλά τα λάθη είναι στο πρόγραμμα. Και μάλιστα όπως λένε και οι παλιοί και οι έμπειροι, πολλές φορές είναι αυτά που σε κάνουν καλύτερο. Ναι, ναι, αγαπητοί τυψοτραφείς το ξέρω πως το έχουμε ακούσει όλοι πολλές φορές αλλά το βάζουμε στο κουτάκι με τις σοφίες που έχουν θεωρητική αξία για να τις γράφουμε στις εκθέσεις στο λύκειο. Αλλά έρχεται η στιγμή που καταλαβαίνεις πως κι αν τα έκανες σκατά, πως κι αν πέρασες σκατά, αυτό σε έκανε σαφώς καλύτερο άνθρωπο.

Ας εξηγηθώ, με κάποια -γενικόλογα- παραδείγματα. Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον που εάν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς ήταν πολύ καλό. Γονείς που με αγαπούν όσο τίποτε άλλο, που έχουν επενδύσει τα κέρατά τους από τότε που ήμουν νιάνιαρο στο να μάθω και να σπουδάσω ό,τι υπάρχει και θελήσω, περιέργως βγήκα και καλό παιδί και ποτέ δεν 'ζήταγα', είχα ελευθερία λόγου και επιλογών πρωτόγνωρη (και κατακριτέα από πολλούς στο συγγενικό περιβάλλον) πήγα σε καλά σχολεία, ήμουν πάντα καλή μαθήτρια, γαλλικά πιάνο μπαλέτο καλόγριες, το ξέρετε το ποίημα. Πέρασα σε καλή σχολή, το μέλλον προδιαγραφόταν στολισμένο με άνθη. Ε και κάπου εκεί τα έκανα σκατά, για λόγους στους οποίους δεν θέλω να αναφερθώ και που δεν παίζουν και ρόλο στην μικρή μας ιστορία. Αλλά μιλάμε για σκατά· ε τι να λέω τώρα, ένατο έτος φέτος, χρειάζονται κι άλλα; :) :)

Δεν θέλω να μου φρικάρετε κι εσείς τώρα με το ένατο, γιατί όπως λέω και συνήθως απολογούμενη στον εαυτό μου κυρίως, έχω και 4 χρόνια εμπειρία εργασιακή, ε! 'Αμα πάρω και το πτυχίο, ποιος νοιάστηκε για την χρονολογική σειρά ;)

Αλλά ας έλθουμε στα σκατάκια, και πάλι, αφού είναι τόσο ευχάριστο θέμα. Με κοιτάω, ετών 19 και περνάω τα μαθηματάκια στην σχολή. Και τι βλέπω; Έναν μπουμπούνα, που ζει στον κόσμο του πάλμολιβ, που δεν έχει μάθει τι θα πει αποτυχία στην ζωή του και που είναι έτοιμος να φάει τα μούτρα του γερά. Όχι απλά ήταν αναμενόμενο, στον εξωτερικό παρατηρητή, όχι απλά μου άξιζε αλλά και μου χρειαζόταν. Εάν δεν έσπαγε ο διάολος το ποδάρι του και δεν μου τη βάραγε τότε να αυτομολήσω, και τελείωνα το πανεπιστήμιο και τα έκανα όλα καλά και καμωμένα, τι θα είχαμε στο κρεβάτι της αυτοψίας; Έναν μπουμπούνα και πάλι, έναν μπουμπούνα που δεν ξέρει την ζωή, που φοβάται να μιλήσει μήπως και δεν τα πει σωστά, που δεν ξέρει να αντιμετωπίσει ούτε τα κακά, ούτε τα στραβά, ούτε τίποτα: μόνο τα καλά. Γιατί είναι μερικοί άνθρωποι που από μικροί έχουν μάθει ότι υπάρχει το καλά υπάρχει και το κακά, αλλά υπάρχουν και μερικά καλομαθημένα (και δεν μιλάω για κακομαθημένα) που δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν το παραμικρό παραπάτημα.

Αυτό είμαι και σήμερα. Ήθελα να πάω στο γραφείο του καθηγητή μου που ήξερα ότι θα τα ακούσω, και φοβόμουν τόσο πολύ ότι θα βάλω τα κλάματα από το πρώτο δευτερόλεπτο. Αλλά το βλέπω, το αναλύω, κάθε φορά που τα κάνω σκατά και πρέπει να τα διορθώσω μαθαίνω πώς είναι να αντιμετωπίζεις μία δύσκολη κατάσταση. Κάθε λάθος μου είναι και ένα μάθημα. Σε κάποιον άλλον ίσως δεν ήταν μάθημα σε αυτό το κεφάλαιο, αλλά σε κάτι άλλο. Είμαστε εμπειρικές υπάρξεις. Είναι γνωστό πως εάν δεν δοκιμάσεις δεν θα μάθεις. Εάν δεν μπεις στην ζωή, δεν ζυμωθείς, θα μείνεις μπουμπούνας, ανίκανος να διαχειριστείς την ίδια σου την ζωή, και θα μείνεις για πάντα θεατής και παραχαράκτης της.

Μερικά μαθήματα δυστυχώς παίρνουν πολύ καιρό για να τα μάθει κάποιος, όπως για εμένα το ότι το να φεύγω, ή να τα κρύβω κάτω από το χαλάκι δεν είναι λύση. Το ξέρεις, το καταλαβαίνεις όταν το κάνεις αλλά συνήθως αυτό σε οδηγεί σε κάτι φαύλους κύκλους ηττοπάθειας και τύψεων. Αρκετά με την κότα μέσα μου, και αρκετά με το να μην μπορώ να αποδεχθώ ότι το να είσαι κότα, το να κάνεις λάθη, το να μαλακίζεσαι δεν είναι έγκλημα, είναι ανθρώπινο· πρέπει να το δεις στις σωστές του διαστάσεις και να συνεχίσεις. Και να ξανασυνεχίσεις και να ξανασυνεχίσεις.

Θέλω να ζητήσω συγγνώμη σε αυτό το σημείο από όλους τους ενοχλητικούς τυπάκους σαν και του λόγου μου που ξερνάνε κόρακες με τα ηθικοδιδακτικά κείμενα. Μα τον τουτάτις και τον γιαραμπί, δεν είχα κανέναν τέτοιον σκοπό και συγγνώμη εάν κούρασα. Είναι πιο πολύ κάτι σαν προσωπικό log, κάτι σαν σημειώσεις: αυτές είναι οι σκέψεις μου, αυτά τα βήματα της κατανόησης του πώς δουλεύει αυτό το μαραφέτι μέσα στο οποίο κατοικώ που κατέκτησα σήμερα. Και με το μπαρδόν για τον sensational τίτλο.

13/2/09

Ένας γοργόσκιρτος και ευμεγέθης Jack-in-the-box

Εορταστικόν:


Η Παολίνα Κρινέλλι, φλεγόμενη ως ζωντανή λαμπάς από την καύλαν της, εμεθύσκετο από το σπέρμα που έπινε και εκαύλωνε ακόμα περισσότερον, έμενε όμως, παρά την ανάγκην της και την ανυπομονησίαν της να χύση και αυτή, έμενε ακόμη με το στόμα κολλημένο, σφικτά, "φανατικά" κολλημένο εις την εκσπερματίζουσαν ψωλάραν, ώστε να καταπιή και να απολαύση ολόκληρον την χύσιν της, χωρίς να χάση ούτε μίαν σταγόνα του πολυτίμου οπού, με τον οποίον την εβράβευε πλουσιοπαρόχως δια τους γλκείς της κόπους, ο πανευδαίμων φίλος της. Μόνο όταν ολοκληρώη πλήρως η εκσπερμάτωσις, απέσπασε η Ιταλίς το στόμα της από την ογκώδη πούτσαν, και έχουσα τα χείλη της κάθυγρα και εις ωρισμένα σημεία λευκά από την παχείαν ερωτικήν κρέμαν του Άλτζερνον Μπράντον Κλίφφορντ, ανεστυλώθη επί του καθίσματός της και, στηρίζουσα την ράχιν της εις το ερεισίνωτον, εκάρφωσε το βλέμμα της επί του παλλόμενου εισέτι πούτσου και είπε ασθμαίνουσα:
"Τώρα, κάνε με και μένα να χαρώ, Άλτζερνον .. Τρίψε με, πριν τρελλαθώ ... Τρίψε μού το καλά... Δεν θ'αργήσω καθόλου .. Έλα, τρίψε με... τρίψε με πριν επιστρέψουν στο μπαρ οι επιβάται.. Γρήγορα!.. Θα .. θα κάνω αμέσως

Ακόμα δεν μπορώ να καταλήξω εάν he did it for the lulz, η οποία όπως καλά γνωρίζουμε και κηρύττει και ένας φίλος μου είναι η ιερότερη των αιτιών.

Αντιγράφω από την ελληνική wikipedia:
Ο Μέγας Ανατολικός είναι μυθιστόρημα του Ανδρέα Εμπειρίκου που εκδόθηκε μετά το θάνατό του, την περίοδο 1990-92, σε οκτώ τόμους. Η συγγραφή του διήρκεσε από το 1945 μέχρι το 1951, ενώ η τελική του μορφή οριστικοποιήθηκε περίπου το 1970. Χαρακτηρίζεται ως το «έργο ζωής» τού Εμπειρίκου και ένα από τα τολμηρότερα βιβλία στην ιστορία της ελληνικής λογοτεχνίας. Αποτελεί το ογκωδέστερο ελληνικό μυθιστόρημα, το οποίο περιλαμβάνει, στην τελική μορφή του, πέντε μέρη που εκτείνονται σε 100 αριθμημένα κεφάλαια και περίπου 2.100 σελίδες.
Ο Ελύτης, δε, το υποστήριξε και μάλιστα σχολίασε περί της παναγιότητος του συγγραφέος που εξαγνίζει και εξυψώνει την αφήγηση, or something.

Καλά πέρα από την πλάκα, εγώ δεν βρίσκω απολύτως κανέναν λόγο να μην γράψει κανείς ένα τέτοιο κείμενο, ούτε να μπλοκάρει καμία ηθική πυξίδα και να αρχίσουμε τα 'ουγκ' · αλλά είναι τόσο πιο απολαυστικό διαβάζοντας τις αναφορές και τα πραγματολογικά, να σκέφτεται κανείς ότι ήταν for the lulz :B

Σε κάθε περίπτωση πάντως, hats off στον Εμπειρίκο. Είστε όλοι μανούλες του ίντερνετς, αλλά διαβάστε τυχαίες 10 περίπου σελιδίτσες, και θα δείτε ήδη ότι κάνει top το σύνολο της τσόντας που έχετε δει τα τελευταία 5 χρόνια online (ναι και αυτή με τον αζόρ) + ένα ικανό ποσοστό του Rule #34. ΠΟΛΛΑ χρόνια μπροστά το αφεντικό. Αγαπημένη σκηνή, θα την βρείτε στις αρχές ήδη του Α' τόμου, με τις ανήλικες λαπωνίδες, τον πατέρα και την καθυστερημένη -πλην αιθέρια- κόρη με την μητρομανία.


Και 8 τόμοι αυτού... όχι αστεία! Και εντυπωσιάζομαι, πού εβρέθησαν τόσες υπερμεγέθεις ψωλές και χώρεσαν όλες σε ένα μυθιστόρημα. Τα λεφτά μας πίσω (από την πραγματικότητα).

Άλλη η νγκάβλα της καθαρεύουσας, μεταξύ μας. Είναι κάτι σαν το φετίχ της τζέιμυ ως γουάντα, στο πιο μπαρόκ του.

Φάτε μάτια links :
http://www.scribd.com/doc/925426/- (Α' Μέρος)
http://el.wikipedia.org/wiki/Ο_Μέγας_Ανατολικός
http://book.attack.gr/?p=19

Διαρκείς πειραματισμοί "πες στην τύχη ένα νούμερο" σε φίλους απέδειξαν ότι όπου και να ανοίξεις αυτά τα βιβλία, το σπέρμα ρέει άφθονο.

Σκέφτομαι να ξεκινήσω ένα podcast με αποσπάσματα του Μεγάλου Ανατολικού. Τι λέτε;

12/2/09

OVEREXCITED!!!!1111ONEONEONENOENOEON

ΓΕΙΑ ΣΑΣ.

ΤΟ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΣΕ ΕΧΩ ΓΡΑΨΕΙ ΣΤΑ ΠΑΠΑΚΙΑ ΜΟΥ ΜΙΚΡΟ ΜΟΥ ΓΑΛΑΖΩΠΟ ΒΛΟΓ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΑΣ ΚΟΨΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΤΙΣ ΤΥΠΙΚΟΥΡΕΣ ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΛΙΓΟ ΑΥΤΟΜΑΤΗ ΓΡΑΦΗ.

ΚΑΤ'ΑΡΧΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗ -ΟΧΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΟΨΩ ΤΑ ΚΑΨ, ΕΙΝΑΙ ΤΣΙΤΑ ΚΙ ΑΥΤΑ ΣΑΝ ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ- ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ -ενταξει θα προσπαθήσω, αλλά να ξέρετε ότι μπορεί να κάνω τυπογραφικά και λοιπά λάθη και ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΕΝΤΑΞΕΙ;

:D:D:D:D;d;d;d;d;D:DD:D:D:D;

Κατά δεύτερον έχω μπει εδώ και κάνα μήνα διμηνάκι -από τις γιορτές να πούμε, σε φάση postgrad hunting. Το έχω κουράσει όσο δεν πάει. Και κάθε φορά που χαίρομαι για κάτι αρχίζω τα multicast spam. Έχω κάνει πολύ κόσμου ζέπελιν, το ομολογώ.

Και όλα καλά-ας πούμε, με τα όσα έχω ψάξει τόσο καιρό. Έχω 'χάσει' κάποιες χώρες/προθεσμίες, δεν παίζει να με πάρουν σε κάποιες άλλες, μπλαμπλα μπλουμπλου κλπτλκπλπ Έλεγα ας τελειώσω την εξεταστική, να ξαναπιάσω και την πτυχιακή -να γυρίσω με σκυμμένο κεφάλι στο εργαστήριο να εξιλεωθώ για τις αμαρτίες μου και τα λοιπά, να έχω και μούτρα να ζητήσω βρε αδερφέ μια συστατική, και είχα μία σχετική χαλαρότητα.

ΕΛΑ ΟΜΩΣ, που έσπασε ο διάολος το πόδι του -περαστικά bro!- και είδα το λάθος site στην λάθος περίοδο: είδα 10-20 μέρες πριν από κάποιες προθεσμίες, κάτι ενδιαφέρουσες θέσεις. ΈΛΑ που το ξανάσπασε και μου μπήκαν ιδέες -ναι εσύ που με διαβάζεις φταις, και καλά κάνεις :) Και είμαι σε μία κατάσταση υπερυπερυπερέντασης.

Είναι και η γαμωκατάσταση στην δουλειά που μου έχει τα νεύρα κορδέλες, κυρίως λόγω κάτι κακών συνεργασιών της εταιρείας που με "αγγίζουν". Είναι και η εξεταστική -που βέβαια μετά την 'αποκάλυψη' εκείνης της μέρας πριν τους Αλγόριθμους τον Σεπτέμβρη, έχω πάλι τον έλεγχο στα χέρια μου και έχω ξαναγίνει ο παλιός καλός (;) (πάντως σίγουρα αποδοτικός) εαυτός μου. ετών 2003 και βγάλε.

Αλλά είναι και που έχω ενθουσιαστεί. Αλλά όχι σε φάση να απογοητευτώ, απλά σε φάση να χαίρομαι και να ελπίζω, και ταυτόχρονα να θέλω να κάνω κάτι, αλλά να μην μπορώ, και να περιμένω κάποια emails από κάτι καθηγητές μου και να μην απαντάνε, και να κοιτάω το gmail κάθε δύο λεπτά, και μπας και δεν έχει κάνει refresh ο firefox, ας πατήσω και το κουμπάκι refresh, και να θέλω να πάρω τη μαμά τους τηλέφωνο να τους πει να μου απαντήσουν. Τηλεπαθητικά -όπως έλεγα σε κάποιον φίλο πριν λίγο- έχω μπει σε φάση που τους τραβάω το μανίκι με περιοδικότητα 3 δευτερολέπτων, επαναλαμβάνοντας με μονότονη φωνή "Δεν απάντησες". Χεχε, poke poke, "ακόμα δεν απάντησες". ΧΕχεχεχε. ΑΚΟΜΑ. ΧΕχεχεχε. Απάντα. Έλα. Πληζ. Έλα. Απάντα. Ακόμα; Refresh. Απάντα; ΧΕχεχεχε. Refresh. Απάντα; Απαάααντααα. ΧΕχεχε.

Ναι αυτό περίπου εδώ και 2 μέρες. χεχεχε. ΧΕ ΧΕΧ ΧΕ ΧΕ. Έλα απάντα. ΠΛηζ?;;ΧΕχε


Και να κάθομαι να υπολογίζω τους βαθμούς, και πώς θα γίνει να βγάλω Λίαν Καλώς, και το επανεξετάζω, και το ψειρίζω, το ξαναψειρίζω, ψάχνω τις εναλλακτικές. Και άμα δεν γράψω εκεί τι μπορώ να κάνω, και ΑΠΑΝΤΑ?;Ε; Και μετά άμα δεν με πάρουν εκεί, πού αλλού να κάνω αίτηση; Και πότε έχει προθεσμία; ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ Δεν απαντάει; ε; χεχεε έεελα, απάντα.

Και μετά πάω για ύπνο, και στην αρχή δεν με παίρνει γιατί είμαι σε φάση κύριος κάστορας on ecstasy, και μετά δεν ξυπνάω με την καμιότερη της καμίας γιατί είμαι σε εκείνη την ντεμί ονειρική φάση που έχει καταφέρει το συνειδητό να πασάρει κάτι ραβασάκια στα όνειρα περί εξωτερικών και τέτοιων και είμαι στον κόσμο του πάλμολιβ και κοιτάω -ωσάν on LSD αυτήν την φορά- πολύχρωμες φουσκίτσες. Και μετά σηκώνομαι και αργώ γιατί πρέπει να δω εάν απάντησε κανείς σε κανένα email ή εάν έγινε κάποιο θαύμα ή τεσπά εάν κανείς μου είπε ΔΕΝ ΚΑΝΕΙΣ ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ ΠΑΝΕ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ, να ηρεμήσω κι εγώ η πτωχή.

Αλλά εντάξει. Έχω καλλιεργήσει πολυεπίπεδα backup plans. Εάν δεν με πάρουν εκεί, θα με πάρουν εκεί, εάν ούτε εκεί, τότε υπάρχει το άλλο, και εάν όχι εκεί, τότε σίγουρα στο αυτό, ε κι αν δεν με πάρουν ούτε εκεί ΘΑ ΜΕ ΠΑΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΓΑΛΛΙΑ. Έχω καταλήξει στο ζήτημα. Και επίσης έχω καταλήξει στο ότι είναι και γαμώ τις φάσεις να με πάρουν στην Γαλλία. Εκτιμώ βαθύτατα τα πανεπιστήμιά τους και τα ερευνητικά τους, ξέρω ότι έχω πολλές ελπίδες, οι προθεσμίες είναι από Μάρτη καλοκαίρι, έχουν 150 ΚΑΛΑ πανεπιστήμια και 15++ ΕΞΑΙΡΕΤΑ, κλπ κλπ κλπ. Να μην μίλαγαν γαλλικά και να μην ήταν γάλλοι ρε πούστη μου και θα πήγαινα αύριο. ΜΕΜΧΕΜΧΜΕΧΜΕΜΕ

Καλά η αλήθεια είναι ότι θέλω να αναστήσω τα γαλλικά μου, και ότι το θα γουστάρω ιδιαίτερα άμα πάω, και ότι τόσα χρόνια αντέχω έλληνες, αλλά οκ, δεν θα πω και ψέμματα: νοιώθω λίγο πιο ασφαλής αγγλιστί. Αλλά το γεγονός ότι έτσι τα έχω βολέψει στο κεφάλι μου ώστε φαίνεται η γαλλία ως το fallback, με κάνει να νοιώθω εξαιρετικά αισιόδοξη. Οπότε, με αυτό το όλο περίεργο setup -που όποιος δοκιμάσει να μου το χαλάσει θα του μπιπ, το λέω- που έχω κάνει στον κόσμο της φαντασίας μου, απλά είναι θέμα μεταξύ του σούπερ τέλεια και του πολύ τέλεια, ή τελοσπάντων αφού πιάνουν τα ναρκωτικά, γιατί να τα κόψω, κοκ.


Αλλά μετά η άλλη συν-βλαμμένη που απασχολείται με τα αυτά στον ελεύθερο -και μη- της χρόνο, έχει πάθει μία κρίση κοινωνικότητας τελευταία. Και έχω λυσσάξει, γιατί δεν έχω σε ποιον να επαναλαμβάνω τα ίδια και τα ίδια διαρκώς, και να του ανακοινώνω τα σχέδιά μου για τους 68 ακόμα βαθμούς που χρειάζομαι συνολικά ώστε να βγάλω Λίαν Καλώς, και ότι ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΑΚΌΜΑ ο άλλος για την συνάντηση, και ότι βρήκα το βλογ του (πώς λέμε ξέρω που μένεις) και ότι είμαι σίγουρη ότι θα μου έχει κρατήσει κακία που άφησα την πτυχιακή, και θα έχει δίκιο, και όμως είχα λόγους ρε συ, και όμως γαμώτο χάνω την ψυχραιμία μου, αλλά όχι, αυτήν την φορά δεν έχω άγχος, δεν είμαι δειλή, θα πάω και θα το αντιμετωπίσω, ε; ε; ε; και γιατί δεν απαντάει κανείς ΠΙΑ. ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΠΑΛΙΟΚΕΦΤΕΣ ΜΟΥ ΞΑΝΑΣΤΕΙΛΕΙ ΣΠΑΜ Η NEWSLETTERS ΠΑΝΩ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΣΟΒΑΡΑ ΕΜΑΙΛΣ ΝΑ ΤΟΥ ΣΒΗΣΤΟΥΝ ΟΛΑ ΤΑ ΓΙΓΑ ΤΣΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΤΟΝ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΣΤΟ FACEBOOK.


Αυτά.

Εντάξει σας αφήνω τώρα.

Πολύ ενδιαφέροντα ε; ε; ε;ε;ε;ε;ε;ε;

ΥΓ. ΝΑΙ ΞΕΡΩ ΠΟΥ ΜΕΝΕΤΕ.
ΥΓ. ΠΛΗΖ?