Στα μικρά μικρά μου χρόνια υπήρχε ένα πρόσωπο με το οποίο ήμουν ερωτευμένη κυριολεκτικά. Ο Αντώνης, ο μικρός γιος της νονάς μου, ήταν μονάχα 6-7 χρόνια μεγαλύτερος μου (ίσως και λιγότερα -μα τι σημασία έχει) και λάτρευε να παίζει μαζί μου. Ήμουν ομολογουμένως πολύ χαριτωμένο μωρό, και μετέπειτα παιδάκι, και ο Αντώνης με είχε σαν ένα από τα πιο αγαπημένα του παιχνίδια.
Θυμάμαι με δυσκολία (μα και νοσταλγία) -και ίσως από φωτογραφίες και εξιστορήσεις- να μένω απογεύματα ή και μέρες στην νονά μου, τότε ο παππούς μπαινόβγαινε στα νοσοκομεία και ήταν δύσκολα για μία one woman show μαμά. Ήταν η καλύτερή μας και των δύο! Ακόμα γελάω με τις φωτογραφίες με εκείνον τον πελώριο ψεύτικο σκύλο ή την γνωριμία μου με το action figure του batman. Ήταν τόσο όμορφο και γλυκό παιδί! Ήταν σίγουρο πως θα μεγαλώσει για να γίνει καρδιοκατακτητής :)
Το ποιηαμάτι κου μου έλεγε η μητέρα μου όταν πονούσα πήγαινε κάπως έτσι: "το χεράκι (πχ) μου πονεί και ποιος θα μου το γιάνει, ένας ψηλός μελαχροινός που τονε λένε γιάννη" και εκνευριζόμουν απίστευτα. Βλέπετε, Γιάννη λέγανε τον μεγάλο γιο της νονάς που, εντάξει, ήταν καλός και άγιος αλλά δεν ήταν Αντώνης!! Ο Αντώνης ήταν ο "ένας"! Έλεγα κι εγώ το ποιηματάκι με Αντώνη μέσα, και να πάνε κι οι ρίμες από εκεί που ήρθαν.. :)
Αλλά δεν ήμουν εγώ η μόνη που είχε ..ποιητικές διαθέσεις. Τα αγαπημένα μου παιχνίδια κατά την διάρκεια όλης της παιδικής μου ηλικίας ήταν τα Πόνυ. Μου έλεγε λοιπόν το αθεόφοβο.. "Μικρό μου πόνυ μικρό πεπόνι" και δώστου τσατιζόμουν εγώ! Πολύ με στεναχωρούσε που μου έλεγε τα λατρεμένα μου πόνυ πεπόνια :( Τι χαζά θεέ μου! Αχ γλυκιά παιδική ηλικία..
Καθώς μεγάλωσα το pattern με τον συνυφασμό της έννοιας και του ονόματος του Αντώνη με το καλό, το ωραίο και το επιθυμητό δεν σταμάτησε να με επηρεάζει. Θυμάμαι στην Κύθνο είχα δύο πολύ καλούς φίλους από τις αρχές δημοτικού, τον Γιάννη και τον Αντώνη. Τον Γιάννη τον συμπαθούσα και όλα καλά, αλλά η μεγάλη μου αδυναμία ήταν ο Αντώνης. Ήταν κι αυτός διαόλι και πρασινομάτης σαν τον αιώνιο έρωτα.. Ήταν αναπόφευκτη η συμπάθεια! Κάποτε που τσακώθηκαν, και όσα δίκια και εάν είχε ο Γιάννης είχε γραφτεί πλέον στο DNA μου (ποιος είπε ότι δεν αλλάζει το DNA και μαλακίες) ότι οποιοσδήποτε Αντώνης νικάει οποιονδήποτε Γιάννη. Πάει και τελείωσε.. (σ.σ. πού να ήξερε ο τότε εαυτός μου ότι θα χρηματίσουν 3 ολόκληροι γιάννηδες (
ενός κοκκόρου γνώση) κοκογκόμενοι στο μέλλον..).
Ε μετά μεγάλωνε ο Αντώνης, τα κολλητηλίκια φυσικά εκόπησαν. Το παιδί πήγαινε γυμνάσιο, λύκειο, γκομένιζε.. έκανε τις επαναστάσεις του (και δεν ήταν καθόλου ευκαταφρόνητες!) εγώ ήμουν νιάνιαρο, αλλά πάντα τον θαύμαζα από απόσταση. Μου εξιστορούσε η νονά και ο νονός τα ανδραγαθήματά του, πως πήρε την μεγάλη μηχανή -"γκαμήλα" την έλεγε, πώς τους έφερε το τερατώδες τρελλό λυκόσκυλο που το λυπήθηκε γιατί ήταν failed ανιχνευτής ναρκωτικών με αμφίβολλο μέλλον (ή ήταν ο Γιάννης αυτός;). Πως εξαφανίστηκε για κοντά έναν μήνα στα νησιά της Ελλάδας, και αυτά πριν από τα κινητά και τις πολυτέλειες.. (αυτός σίγουρα ήταν ο Αντώνης..) Και μετά, πώς έκανε τον laser artist σε κάτι djs (ή αυτό καταλάβαινα από τα λεγόμενα των νονών), πώς έκανε τον μαλάκα και τον deliverά στην αρχή στην δουλειά στο περιοδικό.. Και πώς με το να είναι τόσο καλό παιδί και καλός γραφίστας σιγά σιγά τον προσέξανε.. και ανέβηκε κι άλλο και άλλο και άλλο..! Ήμουν τόσο απίστευτα χαρούμενη και περήφανη όταν άκουγα το πόσο καλά πήγε. Θυμάμαι κάτι οικογενειακά Πάσχατα στο δικό μου γυμνάσιο να χαμογελάω αμήχανα συνυπάρχοντας στο ίδιο τραπέζι μαζί του, βρίσκοντας χαριτωμένο (χε χε) το πώς ήθελα μικρή να παντρευτώ τον Αντώνη!
Ο Αντώνης και η γυναίκα του προτίμησαν έναν δικό τους προσωπικό γάμο, χωρίς σόγια και βλακείες. Και παρ'ότι θα ήθελα να τους δω, πολύ εκτίμησα την τακτική τους. Αυτά είναι! Μπράβο παιδιά! Το ίδιο και για τα βαφτίσια του παιδιού. Οι γονείς μου φυσικά ε όσο και να το παίζουν ανώτεροι νοιώσαν λίγο περίεργα που δεν τηρήθηκαν τα κοινωνικά στερεότυπα, αλλά εγώ ένοιωθα περήφανη -αν και ζήλευα λίγο με τον γλυκό τρόπο, με έναν τρόπο που απλά σου έχει μείνει κατάλοιπο από παιδί (DNA είπαμε είναι αυτό!). Οι νονοί, κομιστές των νέων, είναι ξετρελλαμένοι με τον εγγονό. Νομίζω πρέπει να είναι κάπου στα 5 τώρα, ολόκληρος άντρας.. Θα ήθελα να ξέρω ποια θα είναι η τυχερή μπέμπα που θα τον ερωτευτεί τώρα.. ;)
Σήμερα το πρωί ξύπνησα λίγο νωχελικά. Οι γονείς μου λείπουν διακοπές και έπρεπε να πάω να ποτίσω τις 120+ γλάστρες στην ταράτσα πριν φύγω.. αλλά τεμπέλιασα λίγο στο κρεββάτι. Δεν γαμιέται, σκέφτηκα, ήρθε η εξεταστική από εδώ και πέρα στο lab τα πράγματα είναι φλου.. Τελικά με τα πολλά σηκώθηκα και πήγα προς τα επάνω. Δεν πρόλαβα να κλείσω την πόρτα του σκύλου στην ταράτσα, και άκουσα το τηλέφωνο στο δωματιάκι να χτυπάει. Συνήθως δεν το σηκώνω, μου την σπάει που δεν έχει αναγνώριση -άτιμη σύγχρονη εποχή!- αλλά κάτι που σκέφτηκα ότι ίσως είναι οι γονείς.. το σήκωσα.
Δεν το εύχομαι ούτε στον εχθρό μου. Δεν υπάρχει τίποτα στην ζωή μου πιο φριχτό που να έχω ζήσει ή σκεφτεί από το να ακούω τον άνθρωπο που έχω σαν δεύτερο πατέρα να μου λέει πως έχασε το παιδί του. "Πέθανε ο Αντώνης μου, Διαλεκτή".
Αντίο. Ελπίζω όλα να πάνε καλά. Ελπίζω οι δικοί σου να έχουν την αυταπάτη της μετέπειτα ζωής, ίσως τους κάνει να ελπίζουν σε κάτι.
Κανείς δεν το αξίζει αυτό, και ειδικά
εσύ.
Αναρτήσεις
