Υπαρξιακά #2

Κατ'αρχάς δέχομαι ότι κανείς δεν διαβάζει αυτό το βλογ, οπότε δεν θα νοιώσω και τύψεις που γράφω τα υπαρξιακά μου!
Δικό μου είναι, ό,τι θέλω θα γράφω!

Εχθές καθώς περίμενα να δω τον πατέρα μου στο Ιπποκράτειο -καλά είναι, ευχαριστώ που ρώτησες φανταστικέ αναγνώστη- έπιασα τον εαυτό μου -εγώ και ο ίδιος ο εργάτης- να παρατηρώ με προσήλωση και περίσσιο ενδιαφέρον την προσπάθεια ενός καθαριστή να τοποθετήσει τις μεγάλες μαύρες σακούλες και τα διπλωμένα χαρτόκουτα στον πελώριο κάδο με ροδάκια που μετέφερε. Οι σακούλες και τα κουτιά ήταν εμφανώς περισσότερα από όσα χωρούσε ο κάδος, και ήταν μια μικρή πρόκληση να τα βάλει με τον βολικότερο τρόπο ώστε να μην χρειαστεί δεύτερη βόλτα στους ορόφους.

Δεν ξέρω γιατί και πώς, αλλά μου φάνηκε καταπληκτική ενασχόληση. Με αυτόν τον παιδικό -με την καλή έννοια- τρόπο που μπορείς να βρεις μια κατάσταση ενδιαφέρουσα και δημιουργική με τα δικά σου μέτρα, ασχέτως της πρακτικής σημασίας αυτού του συναισθήματος.

Έχω αρχίσει να υποψιάζομαι τελευταία, ότι θα ήμουν πιο χαρούμενη στοιβάζοντας σακιά σε κάδους ή κάνοντας κάποια άλλη εξίσου διασκεδαστική και χειρωνακτική εργασία που προσφέρει μια μικρή αλλά πρακτική πρόκληση, παρά με οποιαδήποτε τεχνολογική δουλειά. Βέβαια, αυτά εύκολα μπορούν να κατηγοριοποιηθούν σε ψευδαισθήσεις των ανθρώπων της πόλης και της καλοπέρασης, και να διαγραφούν από το αρχείο... Αλλά έχω όλο και πιο έντονα την αίσθηση ότι δεν είναι έτσι. Αποφεύγω να ενθουσιαστώ με ιδέες χειρωνακτικών ηλιόλουστων ημερών στην εξοχή και άλλες ονειρικές πλασματικές εικόνες, ώστε να σκεφτώ με ψυχραιμία. Το συμπέρασμα είναι πάντα το ίδιο.. παίζει κάτι να έχω κάνει λάθος στον επαγγελματικό προσανατολισμό μου. Μάλλον κάπου έμπλεξα το χόμπυ με την δουλειά!

Καλά, με αφήνω τώρα. Αρκετά υπαρξιακά.