Η αλαζονεία είναι η κυριακάτικη φορεσιά της τεμπελιάς

Νομίζω πως ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματά μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είναι το να πιστεύω πως είμαι έξυπνη.
Η αλήθεια είναι πως συνήθως έχω δίκιο, κι αυτό κάνει τα πράγματα χειρότερα.
Το αποτέλεσμα, για να μην σας κουράζω και για να μην χάνω ΚΙ ΑΛΛΟ χρόνο, είναι ότι δεν διαβάζω.

Κυρίως επειδή είμαι τεμπέλα, αυτό. Αλλά ταυτόχρονα υπάρχει μέσα μου μια μικρή βρωμερή φωνούλα που επιμένει ότι μπορώ να το κάνω, μπορώ να διαβάσω το μάθημα σε 5 ώρες και να γράψω 7.

Το δυστυχές γεγονός της παραπάνω φαντασίωσης, είναι ότι μετά παρεμβαίνει μια άλλη φωνούλα και λέει "δεν προλαβαίνεις, είσαι άθλια, είσαι απαίσια, τα έκανες σκατά" και έρχεται το άγχος... Οπότε και καταπνίγονται οι αλαζονικές φωνούλες.

Ελπίζω να πάρω το κωλοπτυχίο, για να μπορέσω να είμαι πάλι on top of the situation, και να ακούω μόνο τις ψωνοφωνές, όπως έκανα μέχρι το 2ο-3ο έτος. Απέδιδε πολύ καλά, το ομολογώ.

Αν ήξερε ο πατέρας μου πως αντί να μου πρήζει τα σκώτια με το πόσο σκατά τα έχω κάνει, αρκεί να μου πουλάει φούμαρα για το πόσο γαμάτη είμαι....



ΥΓ. Edit στις 05:50 (πολλές ώρες μετά). On a happier note που λένε και οι αγγλόφωνοι, βρήκα ένα ποιηματοειδές μου -από το ύφος και τα υπαρξιακά το τοποθετώ γύρω στο 2001-2- στο βιβλίο που διάβαζα. Βέβαια, σε μία νότα πολύ πιο βαριά, το κείμενο είναι μαύρη μαυρίλα αλλά τελοσπάντων. Δεν νομίζω, παρεμπιπτόντως, να το μοιραστώ κάποια στιγμή. :>