Ή το τσιγάρο ή (το) εγώ

με αφορμή το βλογ ποστ της δεσποινίδος Σοφίας, ξεκίνησα να της γράφω μια απάντηση, που κάπου ξεχείλωσε και ήρθε και έγινε βλογ ποστ δικό μου. Άλλωστε δεν είναι πρέπον να την σπαμμάρω τόσο πια.

Στην συνέχεια λοιπόν θα διαβάσετε την όχι και τόσο συναρπαστική ιστορία του πώς το να είσαι φαντασμένη και ψωροπερήφανη μπορεί να σε κάνει να κόψεις το τσιγάρο.

Προσωπικά το "έκοψα" γιατί πήγαινε καιρός που μου το έκοβε ο οργανισμός μου. Όσο και να το ήθελα πνευματικώς δεν το σήκωνε η φύση μου πλέον και με φρέναρε. Και να φανταστείς ότι παλιά κάπνιζα σοβαρά (1-2 πακέτα gauloises μπλε ή κόκκινα τη μέρα), και πλέον με ελαφρύ καπνό και 6-7 τη μέρα τεζάριζα.

Έφτασε ένα ΠΣΚ, καθαράς δευτέρας, που ήρθε η λυσσαλέα όρεξη για έξοδο-ποτό-τσιγάρο που συνδυάστηκε καπάκι με μια γερή γρίπη (α λα Γιάννενα). Δεν μπορούσα μετά ούτε να σκεφτώ τσιγάρο, όχι να το καπνίσω. Είχε τύχει παλαιότερα να είμαι σκατά άρρωστη αλλά να το παλεύω, εκεί επιμονή, να καπνίσω. Αυτή τη φορά δεν χώραγε αστεία το πλεμόνι.

Στο μεταξύ, τον τελευταίο καιρό, χρόνια ίσως, με είχε συγχύσει το να βλέπω την εξάρτηση. Την έβλεπα κυρίως στους άλλους -τους "καπνιστές"- και ήθελα να νοιώθω καλύτερη, αλλά έλα που όλο κάπνιζα. Από την άλλη έχω πείσμα, εγωισμό και διάφορα άλλα τέτοια, και ένα αντιδραστικό πράμα που δεν θέλει καμία απαγόρευση. Εξαίρετος συνδυασμός.

Άδραξα λοιπόν την ευκαιρία και το έκοψα τότε με εκείνο το σίχαμα-κρύωμα που κράτησε ημέρες. Έκοψα το κάπνισμα εντελώς σπίτι -πάντα το έβρισκα λίγο ανούσιο να κάθομαι και να χαζεύω στο pc και να καπνίζω. Μα η εξεταστική, μα οι συνθήκες έμεινα και σώκλειστη σπίτι και ήρθε και έδεσε. Απέφυγα επιμελώς παρέες με καπνιστές για κανένα διμηνάκι, ε δεν θέλει και πολύ.

Πάντα ήθελα να λέω ότι μπορώ να το κόψω, ότι είμαι on top of it και τα λοιπά. Το ελάττωνα κατά περιόδους για να τονώνω το εγώ μου, αλλά μετά πάλι κάπνιζα. Δεν ξέφευγα δηλαδή(ς) ποτέ οριστικά από τα δίχτυα του απολαυστικού αυτού συνήθειου. Ήρθε η ώρα όμως, αγαπητές τηλεθεάτριες, να αλλάξει αυτό. Το περίεργο είναι ότι από τα μικράταμ που ξεκίνησα, το ήξερα πως δεν εξαρτώμαι σωματικά, παρά τις διάφορες μελέτες. Ρε παιδιά αλήθεια σας λέω, πάντα με το μυαλό το ζήταγα ποτέ με το αίμα.

Να για να καταλάβεις, από τη μία έμενα σπίτι κάνα μήνα επί εξεταστικών -πάνω στους γονείς, 0 τσιγάρο, και δεν μου έλειπε. Ενώ έβλεπα μια ταινία που ένας μεσιές (ειδικά οι ωραίοι, το ομολογώ) έκανε το τσιγαράκι του και ΛΥΣΣΑΓΑ. Δεν ξέρω, ούτε οι καφέδες με πιάνουν, ούτε λογικές ποσότητες αλκοόλ γενικά, ούτε red bull ούτε παυσίπονα ούτε τίποτα. Ότα λέμε αγύριστο κεφάλι, το εννοούμε!!!

Στο θέμα μας, λοιπόν, με αυτά και με αυτά (όπου αυτά #1 = κρύωσα και κατσικώθηκα και αυτά #2 είμαι ψώνιο και δεν παραδέχομαι εξάρτηση, υπάρχει(;) δεν υπάρχει(;)) πέρασαν 2 μήνες και δεν μου λειψε ούτε λιγουλάκι. Ε στον τρίτο επάνω πήγα στο Dubai με την φίλη μου την καπνίστρια -εντελώς, και ψέμματα δεν μπορώ να σας πω, σας πόσταρα και τις φωτό τρομάρα μου. Αλλά αυτό ήταν. Από τότε και μετά άντε να έκανα σε άλλες 3 περιστάσεις, και αυτά "Απ'όλων".

Οπότε θεωρώ την νίκη μεγαλειώδη, γιατί είναι σε δύο μέτωπα. Και ξεμπουμπούνισε λιγάκι το σωθικό που είχε γίνει γκρι σαν τον ουρανό στο Manchester (πωπω τι λυρική διάθεση...), και απέδειξα περίτρανα στον εαυτό μου ότι άμα θέλω δεν καπνίζω καθόλου, αλλά και κράτησα ψηλά του τουφέκι απέναντι στους δαιμονισμένους αντικαπνιστές, αντι-το ένα και αντι-το άλλο που κουμάντο να κάνουν στο σπιτάκι τους. Δεν δέχομαι εγώ ρε ποταπαγορεύσεις και τελεσίδικα! Είμαι επαναστάτης του καναπέ(ος) και θα καπνίσω και 3 πακέτα για να σας δείξω εγώ (γροθιά στο σύστημα).

Δηλαδή όλοι εσείς που πάτε έξω και πίνετε το αλκοόλ σας πάτε στους ΑΑ; Δύο μέτρα και δύο σταθμά; Δεν παίζετε δίκαια.

Κάτω τα δεσμά του τσιγάρου και της αντικαπνιστικής υστερίας, όλων των υπέρ και όλων των κατά. Και το ξέρω ότι μοιάζω λίγο με γραφική παιδίσκη, αλλά μέσα στο μικρό μου μυαλό έτσι λειτουργεί το παραπάνω σύστημα, και δεν περνάω και τόσο άσχημα τελικά ;)