Πότε κτυπάει η καμπάνα;

Διαλύω την σιωπή και αγνοώ την σωρεία των ημιτελών δημοσιεύσεων στο αρχείο μου, για να αναρωτηθώ δημοσίως: αυτό το πράμα με το μητρικό ένστικτο πότε είναι που σου έρχεται;

Δεν ξέρω, όλο και περισσότερες φίλες μου και συνομήλικές μου βλέπω να απομακρύνονται σταθερά και συνειδητά από την ιδέα. Μέσα στην πεισματική και αναβλητική ματαιοδοξία των 25 μπορούμε και βλέπουμε με κυνισμό την ιδέα· είναι μητρικό φίλτρο αυτό που υποτίθεται σε πιάνει στα 30κάτι ή απλά πανικός λόγω έλλειψης επιλογών και ενδιαφερόντων;

Αυτοί οι προβληματισμοί ίσως να είναι κοινότυποι σε εσάς, αλλά λόγω της ηλικίας δεν νομίζω πως πολλές από τις κοπέλες που συναναστρέφομαι και συναναστρεφόμουν τα τελευταία χρόνια (26) να είχαν μέχρι πρότινος ασχοληθεί σοβαρά με την ιδέα. Και καθώς ο κοινωνικός περίγυρος και τα στερεότυπα αρχίζουν αργά αλλά σταθερά να αναρωτιούνται πότε θα γίνουμε μάνες, σιγά σιγά βλέπω μία μία να το εξετάζουμε και να καταλήγουμε σε πάνω κάτω τα ίδια συμπεράσματα, τα οποία θα αναφέρω παρακάτω.

Το ενδιαφέρον για εμένα είναι ότι το δείγμα που είχα, παρ'ότι όλες φίλες και γνωστές μου δεν μπορώ να πω πως είναι άτομα με απαραίτητα το ίδιο background, την ίδια εκπαίδευση, βιώματα ή οικογενειακές αξίες. Είναι αρκετές οι διαφορές, αν και ίσως εάν θέλω να είμαι ειλικρινής μιλάμε για κορίτσια γενικά οικονομικής άνεσης από την μικρομεσαία τάξη και πάνω, χωρίς πολύ δραματικό παρελθόν αλλά με γενικά ποικίλες συνταγές οικογενειακών καταστάσεων, προτύπων, θέσης της θρησκείας κά

Η επικρατούσα γνώμη είναι πως σχεδόν καμία μας δεν ενδιαφέρεται πραγματικά να γίνει μάνα, any time soon, τουλάχιστον. Δεν φαίνεται τόσο καλή ιδέα από κάθε άποψη. Παρατηρώ πως είμαστε -με έναν καλό, για τα δικά μου δεδομένα, τρόπο- μία γενιά πιο εγωιστική. Οι γονείς μας θυσίασαν πάρα μα πάρα πολλά στο βωμό του καλού του (μέλλοντος συχνά) παιδιού τους, και εμείς σαν παιδιά το έχουμε δει από την άλλη μεριά αυτό, και δεν μας άρεσε καθόλου, μα καθόλου σαν εκδοχή του μέλλοντός μας. Μία ζωή αφιερωμένη σε κάποιον άλλον, η θυσία της μάνας, το γονεϊκό φίλτρο και τέτοιες ιστορίες περί διαιωνισμού του είδους δεν βλέπω να μας αγγίζουν, για τώρα τουλάχιστον.

Από την άλλη, βλέπεις τα δεκάδες προβλήματα. Ναι, ΟΚ, το ξέρω ότι όλοι όσοι κάνουν παιδί λένε "δεν θα το άλλαζα με τίποτα", "δεν το μετανοιώνω" και τέτοια. Αλλά εγώ θα γίνω πάρα πολύ κακός άνθρωπος και θα κάνω τον δικηγόρο του διαβόλου λέγοντας: σάμπως τους παίρνει να πουν αλλιώς; Όχι μόνο για τα μάτια των άλλων, αλλά και για τα μάτια τα δικά σου. Και δεν λέω πως απαραίτητα παραμυθιάζεσαι, αλλά σαν ώριμος, ισορροπημένος και σοβαρός άνθρωπος λες τώρα έγινε και καλά θα κάνω να γίνω πατέρας/μάνα και να μην κοιτάξω ποτέ πίσω.

Βέβαια, αυτά τα λες και καπρίτσια, τα παραπάνω, που φεύγουν με την ηλικία. Δεν αντιλέγω, ο καιρός θα δείξει. Υπάρχει όμως κάτι που το βλέπω να μένει, και που φοβίζει πάρα πολύ τις "υποψήφιες" μάνες στις οποίες αναφέρομαι. Η μάνα μου, η μάνα της Χ και της Ψ που συζήτησα, ήταν πολύ καλές μαμάδες, αλλά παρ'όλα αυτά έχουμε η κάθε μία να πούμε 100 μεγάλα λάθη, και λες: εδώ η μάνα μου που αφιέρωσε την ζωή της και το όλο της εγώ στο ν α γίνει καλή μάνα και τα έκανε τόσες φορές άθελά της σκατά (βλέπε: βγήκα εγώ), εγώ γιατί να μπω σε αυτό το λούκι; Γιατί τα προβλήματά μου να επιβαρύνουν ένα παιδάκι; Γιατί όλα τα κόμπλεξ μου και όλα αυτά που ξέρω, που δεν ξέρω, που θα ξεχάσω και που δεν θα μπορέσω να αντιμετωπίσω να σκατώσουν το μυαλό του παιδιού μου; Ναι ξέρω, έτσι είναι, έτσι ήταν και έτσι θα είναι· δεν είναι έγκλημα. Αλλά γιατί να το κάνω αυτό; You get the picture..


Και έρχεται τώρα η παρατήρηση του περιβάλλοντα χώρου και η προσπάθεια να καταλάβεις γιατί το κάνουν αυτό οι άλλοι. Και βλέπεις ότι το happy end παίζει μόνο στις ταινίες, και πόσες φορές είναι μόδα, έλλειψη επιλογών, μπάλωμα ή γενικά κάτι -συχνά πολύ- κατώτερο από την αγνή αγάπη και το μητρικό φίλτρο (έστω ότι υπάρχει, ακόμα και εάν δεν έχουμε συστηθεί). Και κάθεσαι και σκέφτεσαι, ως νεάνις 25 ετών και λίγα: θα ονειροβατώ ελπίζοντας πως εγώ θα έχω την τέλεια σχέση και θα κάνω το παιδί για τους σωστούς λόγους, ή θα αποδεχθώ από τα αποδυτήρια ότι θα είμαι άλλη μία μίζερη μάνα και θα δυστυχήσω εγώ ή κάποιο αθώο παιδάκι εξαιτίας μου; Και πώς μπορείς να είσαι ρομαντικός μετά τα 12 σου, ακριβώς; (εκτός από τα ναρκωτικά)


Αυτά. Σταματάω αυτό το εντελώς υπαρξιακό, χωρίς κανένα νόημα, καμία σύνταξη και δεύτερη σκέψη/ανάγνωση βλογ ποστ που θα μου χαρίσει νέο οίκτο, παρεξηγήσεις και virtual φιλικά χτυπήματα στην πλάτη (πατ πατ).

Πάω να διαβάσω (..!?)