whoami

Μπορεί σε ένα τυχαίο unix σύστημα να είναι τόσο απλό, στην πραγματικότητα όμως μία τέτοια απάντηση -εάν θεωρήσουμε ότι είναι δυνατόν κατ'αρχήν να δοθεί- απαιτεί πολύ κόπο, εμπειρία, [...] και διάφορες άλλες ωραίες λέξεις.

Αυτές οι σαχλαμάρες λοιπόν μπήκαν στον πρόλογο αυτής της δημοσίευσης, καθώς -και ενώ βρίσκομαι εδώ για να χαζεύω λιγότερο- βρήκα στο παλιό μου γραφείο πολλά κομμάτια του παρελθόντος μου που είχα παντελώς και ολοσχερώς ξεχάσει. Ήρθα στο σπίτι των γονιών για να διαβάζω, και ανακάλυψα νέους τρόπους να χαζεύω, αντί να προσέχω περισσότερο τα βιβλία μου. Αλλά πρέπει να παραδεχθούμε πως γλυκιά ή πικρή, η νοσταλγία είναι πάντα τόσο εθιστική..

Κατ' αρχάς βρήκα γράμματα και στοιχεία επικοινωνίας τεσσάρων ολλανδών φίλων που απέκτησα στην ανταλλαγή που είχε οργανώσει το σχολείο μας στην Α' Λυκείου (ναι αυτό είναι 10 περίπου χρόνια και κάτι ψιλά, για να μην σας αφήσω με την απορία). Φυσικά (!) εγούγλισα και εντόπισα δύο από αυτούς, μόλις πριν λίγο έλαβα και απάντηση από τον αγαπητό συν-geek Thijs που -και θα το πω για να ζηλέψετε ΚΑΙ εσείς- φεύγει για 1 μήνα διακοπές στην Καλιφόρνια. Η Mirjam ως πιο καλλιτεχνικό στοιχείο, πιστεύω θα θέλει παραπάνω από ελάχιστες ώρες για να τσεκάρει τα email της κυριακάτικα :)


Αλλά ο νταμπλάς δεν ήταν εκεί, ήταν στο ότι παρ'ότι αποφεύγω γενικά να διαβάζω τους τόνους δικών μου γραμμάτων, σημειώσεων, ημερολογιακών εγγραφών και λοιπών εγγράφων δεν ήταν δυνατόν να μην αναγνωρίσω από την χαρακτηριστική τους στοίχιση τα ντροπιαστικά αυτά κείμενα που είχα διαγράψει παντελώς από την μνήμη μου προ πολλού. Οι σύντροφοι μανιακοί αυνάνες του στυλού (το στυλό-του στυλού, ναι. διαφωνεί κανείς;) θα έχουν ίσως ήδη ψυλλιαστεί ότι αναφέρομαι σε [κιοτεύω και να το γράψω...] ποιήματα.


[2 παράγραφοι κενό λόγω σοκ]


Τόσα χρόνια χαιρέκακα και κομπλεξικά καυχιόμουν (όλα αυτά φυσικά στον εντελώς φανταστικό και παρανοϊκό μικρόκοσμο μέσα στο κεφάλι μου) ότι δεν ήμουν αρκετά αδερφή (μτφ. -τόσο μτφ που δεν πάει άλλο) για να γράφω ..ποιήματα.. ακούς εκεί, δηλαδή. Αυτά είναι για τους χλεχλέδες και τις ρομαντικές παρθένες. Δεν υπήρχε ούτε η ελάχιστη ανάμνηση συγγραφής τέτοιου είδους κειμένων, καμία σχετική υπόνοια, καμία νύξη από την αποθήκη δεδομένων ότι κάτι δεν πάει καλά στο πώς θέλω να θυμάμαι το παρελθόν.

Ήλθε λοιπόν το σήμερα, και εκεί που σκαλίζω να σου βλέπω στίχους, να σου μέτρα και ρίμες. Έχω την υποψία πως και τότε ντρεπόμουν -αλλά η ανάγκη.. χεχε- γιατί είναι όλα κρυμμένα, κομμένα από το κυρίως τετράδιο και καταχωνιασμένα αλλού. Ύπουλο υποκείμενο, από τις μικρές ηλικίες. Είχα μία φίλη που έγγραφε ποίηση τακτικότατα από το γυμνάσιο -ίσως και πιο πριν, δεν θυμάμαι. Παρ´ότι ήταν αρκετά συμπαθητικά τα κείμενά της, πάντα μου φαινόταν πολύ δήθεν και μπλαζέ και ρομαντίκ φοιτητριέ το να γράφεις ερασιτεχνική ποίηση. Αυτή η ιδέα έχει παραμείνει ατόφια στο μικρό μου μυαλό, και γνωρίζω καλά πως είναι πάνω κάτω ίδια η τοποθέτησή μου στο ζήτημα εδώ και 15 χρονάκια. Για αυτό και τα έκρυβα καλά, για αυτό και τα ξέχασα καλά.

Μα τόσα πολλά; Εντάξει, να έχω γράψει πέντε μπούρδες μου το συγχωρώ. Αλλά εδώ μιλάμε για σχετικά μεγάλο πλήθος. Εντάξει, συγκριτικά με τις εκατοντάδες (ίσως και παραπάνω..) των σελιδών που έχω γεμίσει με μαλακίες από τότε που βρήκα αυτήν την διέξοδο, είναι προφανώς ένα ασήμαντο ποσοστό, αλλά και πάλι ικανό για να με ξαφνιάσει.

Φυσικά δεν διάβασα ούτε τρίτη γραμμή από αυτά, μόλις ψυλλιάστηκα περί τίνος πρόκειται, είπα να μην κατέβω άλλο στα μάτια μου, και έστρεψα ταχύτατα αλλού το βλέμμα. Εδώ δεν διαβάζω τα πεζά μου που είναι και πιο ανθρώπινα.

Τέλος στην περιπέτεια αυτή, ξαναθυμήθηκα ένα άλλο αγαπημένο συνήθειο της λυκειακής -κυρίως- περιόδου. Την συγγραφή "φαντασιώσεων". Μην παρεξηγείτε αγαπητοί τηλεθεατές, δεν ήταν για ιδία κατανάλωση. Τα ρομαντικά διηγήματα ήταν υπερβολικά ρηχά, και οι σοβαρές νουβέλες όχι πάντα αρκούντως ρομαντικές για τα διψασμένα εφηβικά μυαλά μας. Εμείς ήμαστε καλομαθημένες πουλάδες με πιάνα και γαλλικά, φαντασία και ψώνιο, οπότε είχαμε αποφασίσει να κάνουμε custom διηγήματα η μία στην άλλη. Η μόδα σύντομα επεκτάθηκε και σε αρσενικούς συμμαθητές, καθότι η ιστορία τελικά είχε πλάκα, και η αγαμία δεν κοιτάει φύλο.

Στην αρχή, νομίζω, πρέπει να ξεκίνησε πιο αυθόρμητα, αλλά σύντομα ακολουθήθηκε η μέθοδος της παραγγελίας. "Θα μου γράψεις μία φαντασίωση;" "Πώς την θες και με ποιον;" Έδινες λοιπόν τα στοιχεία, και σε λίγες ημέρες είχες το διήγημά σου. Υπήρχαν διάφορες σχολές περιεχομένου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι παρότι γενικά έγραφα ενδιαφέρουσες ιστορίες και συνηθίζοντας να χώνω και μπόλικο (βλακ από τότε) χούμορ μέσα τις έκανα σίγουρα ευχάριστες, είχα ένα πρόβλημα με την συγγραφή πολύ explicit σκηνών. Δηλαδή τι πρόβλημα, δεν έμπαινα καν στο ψητό: αφού περιέγραφα ιστορίες για αγρίους και έφτανε επιτέλους η ώρα της δράσης, τους έχωνα κάτω από ένα σεντόνι και έκλεινα τα φώνα- ή έτσι θα ήταν εάν ήμουν κινηματογραφιστής και όχι μαθήτρια λυκείου. Παρ' όλα αυτά, είχα πολλές παραγγελίες! Βρήκα και σε ένα γράμμα (ένα περίπου γράμμα για την ακρίβεια, ένα δισέλιδο αμφίδρομης επικοινωνίας που αφού πήγε κι ήρθε μεταξύ εμού και της φίλης μου της Ισαβέλλας, κατέληξε στο συρτάρι του γραφείου) και την φόρμα καταγραφής απαιτήσεων.. Αχ.. φαινόμουν από τότε τι καταπληκτικός αναλυτής συστημάτων θα γινόμουν...!

Θα κάνω λίγο quote από το γράμμα αυτό, για να χαριεντιστώ μέσα στα κύματα νοσταλγίας, και της εποχής που είχα μία δικαιολογία να γράφω -κάπως- δημιουργικές μαλακίες.

[...] (isa)Διαααααλλ... άρχισε μία fanta! Please!!!
(dial) Πω! Πω! Τώρα που το'πες, βρήκα προχθές εκείνη (την unfinished) με το ski στον Παρνασσό. Τι γέλιο! Δεν ξέρω, δεν μου'ρχονται. Ξέρεις, πως όταν κάτι το κάνουν όλοι πλέον, χάνει το ενδιαφέρον για εμένα.
(isa) Δε βαριέσαι... (<-- μοτίβο). Οι δικές σου είναι από χέρι οι πιο 'απολαυστικές'. Όσο θυμάμαι εκείνη με το πάρτυ της Ελένης και το ταξί και τη βροχή και το σπίτι του [όνομα]. Κοινή constatation: Αχ, γιατί δε γράφεις τις συνέχειες; Εκεί που ο άλλος έχει φτάσει στο αμήν, ρίχνεις ένα "πέφτουν τα ρούχα ένα ένα στο πάτωμα" και άσε τον άλλο να βγάζει καπνούς, από τα αυτιά.
(dial) Το ξέρεις ότι δεν μπορώ να γράψω/να πω/να σκεφτώ καν τέτοιες λεπτομέρειες, έτσι δεν είναι;
(isa) Ουά! Το μεγαλύτερο σπάσιμο.. Μιλάμε, να σε σφάξω μου 'ρχόταν! Ακούς εκεί "Από εκεί κι ύστερα, εσύ ξέρεις καλύτερα..." Οχι, κερά μου, δεν ξέρω! Πες.
Τώρα, please, δώσε μία αρχί, ένα φως, κάτι! Σε εκλιπαρώ!!!!
(dial) Ωραία.. με ποιον;
(isa) Με τον [όνομα] και μένα. Έλα....! (Μια ζωή μονοφαγού εγώ)
(dial) Το "εσένα" το θεωρώ δεδομένο.
Δώσε ξανά τις λεπτομέρειες για τον [όνομα]. (γράφει δίπλα τα χαρακτηριστικά)
για να ξέρω πού βαδίζω. Και συμπλήρωσε το ακόλουθο ερωτηματολόγιο (Ν/Ο):
Απλή πλοκή [Ν] (το παραθέτω συμπληρωμένο εδώ)
Πολύπλοκο θέμα [Ο]χι απαραίτητο
Πολλαπλές επαφές [Ν]
Χιούμορ (με μέτρο!) [Ν]
Ίντριγκες κλπ [Ν]-Ο
Πρωτοτυπία [Ν]-Ο

Και επίσης (σε αυτά υπάρχει και σημείωση ότι "Προσοχή!Θα τα προσθέσω με δική μου πρωτοβουλία")
Βιαιότητες [Ο]
Διαστροφές [Ο]
Βίτσια [Ο]
(και διάφορες λεπτομέρειες για στάσεις και τύπους σεχ που δεν θα παραθέσω για να μην μας εκθέσω άλλο)

Αυτά! Μου αρέσει που ξεκινάει σαν δεν θέλω όχι μη, και καταλήγει σε επαγγελματισμό! Αχ... πάντα τυπικότατη στις υποχρεώσεις μου.. (lol)

Λοιπόν, αρκετά ντρόπιασα και ντροπιάστηκα. Ισαβδελλίτσα άμα τα δεις ποτέ, να θυμάσαι ότι τουλάχιστον έσβησα τα ονόματα!


ΥΓ. Και πριν σπεύσετε να με κατηγορήσετε ότι πώς έγινε αυτή η αθώα ψυχή τέτοια μεγάλη ..φώλα, να σας πω ότι όταν το θέμα δεν είναι η πλάκα και το trolling, εξακολουθώ να κωλύομαι εντόνως να αναφερθώ σε μερικά ζητήματα. ΟΡΙΣΤΕ! Γιατί σας είδα που το είχατε έτοιμο, μερικοί μερικοί!