27/6/09

Acer Aspire One + Μπαταρία που δεν φορτίζει

Σε περίπτωση, λοιπόν, που χρειαστεί σε κάποιο παιδάκι ας σας πω για την πρόσφατη περιπέτειά μου.

Λίγους μόλις μήνες πριν αγόρασα ένα ροζ acer aspire one - το χρώμα δεν μας ενδιαφέρει στην ιστορία, αλλά παρ'όλα αυτά παρά είναι χαριτωμένο για να το αφήσω έξω. Αυτόν τον καιρό δεν το χρησιμοποιούσα πολύ, και έμεινε κάποιες (αρκετές 15+ ίσως) μέρες εκτός ρεύματος και πιθανώς σε standby, με αποτέλεσμα η μπαταρία να αδειάσει πέρα από κάθε φαντασία.

Το αποτέλεσμα ήταν στο Linux δεν μου έδειχνε μπαταρία (ή δεν κοίταξα αρκετά), στα Windows έδειχνε μία αλλά με Unknown δεδομένα, και σε οποιοδήποτε setup ανοιγμένου, κλειστού, στο BIOS, σε οποιαδήποτε κατάσταση laptop, η μπαταρία δεν φόρτιζε με τίποτα.

Αυτό είναι ένα αρκετά συνηθισμένο στο internets, από ό,τι φάνηκε, φαινόμενο, και υπάρχουν μία σωρεία tips. Όσα θυμάμαι είναι αυτά:

  1. Κάνετε upgrade το BIOS (από ό,τι κατάλαβα ήταν πολύ αργά για εμένα)
  2. Ξεκινήστε το laptop χωρίς μπαταρία και βάλτε την όταν είστε στα Windows ήδη μερικά λεπτά. (δεν ένοιωσε και πάλι)
  3. Βγάλτε μπαταρία και καλώδιο τροφοδοσίας και κρατήστε πατημένο ένα ή δύο (ανάλογα ποιον οδηγό ακολουθείτε) ολόκληρα λεπτά το κουμπί on/off ώστε να "αποφορτιστεί" (αυτό κατάλαβα) η μητρική από ότιδήποτε της δημιούργησε κοκομπλόκο.
Σημειώστε ότι από ό,τι φαίνεται η Acer γνωρίζει αυτό το πρόβλημα, αν και αλλαγή μόνο της μπαταρίας εδώ Ελλάδα δεν μου καθότανε, έπρεπε να στείλω όλο το laptop.

Το BIOS μου είχε την μαμίσια του έκδοση, η οποία νομίζω ήταν 3305 ή κάτι ανάλογο.

Τα έκανα όλα ξανά και ξανά, με όλους τους πιθανούς συνδυασμούς, και επέμενε να μην φορτίζει. Συγκεκριμένα μετά από λίγο το λαμπάκι που δείχνει ότι είναι στο ρεύμα/φορτίζει/φόρτισε κοκ αναβόσβηνε πορτοκαλί (παρότι έμενε και σταθερό κάποιες φορές).

Καθώς όπως είπαμε η ACER εδώ δεν μπορούσε να βοηθήσει χωρίς υπεραδριατικά ταξίδια, σας συνινιστώ εάν σας τύχει να κάνετε το ίδιο με εμένα:

Βρείτε έναν φίλο με νεώτερο σύστημα ή/και BIOS (στην περίπτωσή μου φίλο με το 10ιντσο καινούριο) και ανταλλάξτε μπαταρίες. Εάν όλα πάνε καλά, το δικό σας θα δουλεύει με την δική του, και ο φορτιστής σας θα την φορτίζει, και το δικό του θα φορτίζει την δική σας. Χρειάζεται μόνο να την φτάσει στο 2-3%, μετά μπορεί και το δικό σας laptop! Εάν όχι, μάλλον το πρόβλημά σας είναι πιο σημαντικό!

Καλή τύχη, και ελπίζω να μην σας χρειαστεί η Acer!

15/6/09

And now for something completely different.. "Οι ταινίες που έχουν παίξει στο star και έχουν δείξει βυζιά"

Μετά την μουνόπλακα του καννίβαλου βλογ που σχολιάστηκε, είπα να αμολήσω κι εγώ τα σκυλιά στα βλογς μου να δω τα χαΐρια μας.
Και μιας και έχω λίγο ανάγκη για άλλα λόγια να αγαπιόμαστε --αγαπητές φιλενάδες δυστυχώς είχαμε κι άλλα αυτήν την βδομάδα δυσάρεστα, αλλά μερικές φορές το βλογ δεν είναι το μέρος.


Οπότε από τα ψάρια που πιάσαμε στο σινεβλόγ (death by popcorn εάν δεν το ξέρετε, να το δείτε). Εκτός λοιπόν από τα on-topic...
συστατικα χλωρινης 22ο στην κατάταξη, πολύ πάνω από πολλά σινεkeys
gay σειρα στο star channel we all know what he means, don't we.
sexo-ιστοριες
teen pipinia nude επιτέλους, δικαίωση.
ασθενειες κουνελιων ταινια
γιατι βλεπουμε κωμωδιες στην τηλεοραση γιατί όχι;
αστείεσ ιστορίεσ με γιαπιά wtf?
γκει σειρα star channel
οι ταινιεσ που εχουν παιξει στο star και έχουν δείξει βυζια oh yeah, mofo. we're the fucking experts.
λεσβιων ιστοριες
σεξι μανες
συνεπαίρνομαι άμεσα συσχετιζόμενο ρήμα με οποιοδήποτε βλογ με φιλοξενεί, άλλωστε
ταινίες παιδαγωγικές (με σεχ, λεσβίες, και μάνες) (σαν ισπανικός σινεμάς ακούστηκε, ε;)
ταινια με θεμα 2 ζευγαρια που εχουν μια σχεση απο αποσταση δύο κιόλας, ένα δεν κάνει;



Και στο παρόν ταπεινό πλην λατρεμένο σας κοκοβλογ, έχουμε ειδίκευση (εκτός από τα γνωστά koki, linux, dubai, (πολύ) irssi, το όνομά μου, κόψιμο καπνίσματος, πτυχιακές, eigenvalues, στρατιωτικά χαρτιά κλπ) σε:

ζαμπόν και δεν το πολυτρώω κιόλας
amartia είμαι η πόρνη, είμαι.
εξουσία ε μετά την αμαρτία, είχαμε την έτερη FUD έννοια
μητρομανία busted.
σεχ
τσάι κάνναβης
amsterdam life Την έζησα, αλήθεια λέω...
καλτσουλες δαχτυλα βγάζοντάς τις...
οταν εγω θα λεω οχι σαν εχω ακουσει το ναι όταν έχω πιει κάμποσο τσάι κάνναβης, δηλαδή...
πληρωνω οσο κ οσο στο...
πορνειο ανδρων για όλες τις ...
στασεις στο σεχ σαν τις ...
30 αρες μπαρ μην βιάζεστε, έχω ακόμα 3 χρόνια.
ampelofilosofhmata
drugs
hip hop κοριτσιστικα ρουχα
malakias
mamades kai paidia kanoyn mazi mpanio αυτό το ποστ για τις μάνες δεν έπρεπε να το κάνω.
neon fwtakia
otan kaneis thn mana soy δεν είμαι σίγουρη ότι θέλω να ξέρω τηνσυνέχεια.
pws na kanw dialogismo με τέτοιο σεξ και drugs, αγάπη, που έχουμε σε αυτό το βλογ, δεν χρειαζόμαστε διαλογισμό
pws tha einai to paidi soy
yparksiaka
άγχος
έξτρα πόντοι πέους τους μοιράζω απλόχερα, keep that in mind. I'm like an instant penis elnargment kit.
αγχος για ταξιδια
αγχος φοβαμαι μην κανω κακο
αγχος φωτο πολύ άγχος λέμε...
αζορ τσόντα :(
αλαζονεία είναι ε πες ντε!
αμαρτία στο θέμα μας.


Σταματάω εδώ, στα μισά των keywords. Γιατί δεν θέλω να ξέρω τι έχει μετά...


Τελικά εκτός από κάτι παπαριές με τις οποίες ασχολούμαι, κάτι linux και πίπες, φαίνομαι και γαμώ τα άτομα.


PS. Λατρείες, συγγνώμη για το χαζό φορμά, αλλά είπαμε να πούμε καμιά μαλαΐα να περάσει η ώρα.. όχι να γράψουμε πτυχιακή :)










10/6/09

Μία ιστορία με τέλος.

Στα μικρά μικρά μου χρόνια υπήρχε ένα πρόσωπο με το οποίο ήμουν ερωτευμένη κυριολεκτικά. Ο Αντώνης, ο μικρός γιος της νονάς μου, ήταν μονάχα 6-7 χρόνια μεγαλύτερος μου (ίσως και λιγότερα -μα τι σημασία έχει) και λάτρευε να παίζει μαζί μου. Ήμουν ομολογουμένως πολύ χαριτωμένο μωρό, και μετέπειτα παιδάκι, και ο Αντώνης με είχε σαν ένα από τα πιο αγαπημένα του παιχνίδια.

Θυμάμαι με δυσκολία (μα και νοσταλγία) -και ίσως από φωτογραφίες και εξιστορήσεις- να μένω απογεύματα ή και μέρες στην νονά μου, τότε ο παππούς μπαινόβγαινε στα νοσοκομεία και ήταν δύσκολα για μία one woman show μαμά. Ήταν η καλύτερή μας και των δύο! Ακόμα γελάω με τις φωτογραφίες με εκείνον τον πελώριο ψεύτικο σκύλο ή την γνωριμία μου με το action figure του batman. Ήταν τόσο όμορφο και γλυκό παιδί! Ήταν σίγουρο πως θα μεγαλώσει για να γίνει καρδιοκατακτητής :)

Το ποιηαμάτι κου μου έλεγε η μητέρα μου όταν πονούσα πήγαινε κάπως έτσι: "το χεράκι (πχ) μου πονεί και ποιος θα μου το γιάνει, ένας ψηλός μελαχροινός που τονε λένε γιάννη" και εκνευριζόμουν απίστευτα. Βλέπετε, Γιάννη λέγανε τον μεγάλο γιο της νονάς που, εντάξει, ήταν καλός και άγιος αλλά δεν ήταν Αντώνης!! Ο Αντώνης ήταν ο "ένας"! Έλεγα κι εγώ το ποιηματάκι με Αντώνη μέσα, και να πάνε κι οι ρίμες από εκεί που ήρθαν.. :)

Αλλά δεν ήμουν εγώ η μόνη που είχε ..ποιητικές διαθέσεις. Τα αγαπημένα μου παιχνίδια κατά την διάρκεια όλης της παιδικής μου ηλικίας ήταν τα Πόνυ. Μου έλεγε λοιπόν το αθεόφοβο.. "Μικρό μου πόνυ μικρό πεπόνι" και δώστου τσατιζόμουν εγώ! Πολύ με στεναχωρούσε που μου έλεγε τα λατρεμένα μου πόνυ πεπόνια :( Τι χαζά θεέ μου! Αχ γλυκιά παιδική ηλικία..

Καθώς μεγάλωσα το pattern με τον συνυφασμό της έννοιας και του ονόματος του Αντώνη με το καλό, το ωραίο και το επιθυμητό δεν σταμάτησε να με επηρεάζει. Θυμάμαι στην Κύθνο είχα δύο πολύ καλούς φίλους από τις αρχές δημοτικού, τον Γιάννη και τον Αντώνη. Τον Γιάννη τον συμπαθούσα και όλα καλά, αλλά η μεγάλη μου αδυναμία ήταν ο Αντώνης. Ήταν κι αυτός διαόλι και πρασινομάτης σαν τον αιώνιο έρωτα.. Ήταν αναπόφευκτη η συμπάθεια! Κάποτε που τσακώθηκαν, και όσα δίκια και εάν είχε ο Γιάννης είχε γραφτεί πλέον στο DNA μου (ποιος είπε ότι δεν αλλάζει το DNA και μαλακίες) ότι οποιοσδήποτε Αντώνης νικάει οποιονδήποτε Γιάννη. Πάει και τελείωσε.. (σ.σ. πού να ήξερε ο τότε εαυτός μου ότι θα χρηματίσουν 3 ολόκληροι γιάννηδες (ενός κοκκόρου γνώση) κοκογκόμενοι στο μέλλον..).

Ε μετά μεγάλωνε ο Αντώνης, τα κολλητηλίκια φυσικά εκόπησαν. Το παιδί πήγαινε γυμνάσιο, λύκειο, γκομένιζε.. έκανε τις επαναστάσεις του (και δεν ήταν καθόλου ευκαταφρόνητες!) εγώ ήμουν νιάνιαρο, αλλά πάντα τον θαύμαζα από απόσταση. Μου εξιστορούσε η νονά και ο νονός τα ανδραγαθήματά του, πως πήρε την μεγάλη μηχανή -"γκαμήλα" την έλεγε, πώς τους έφερε το τερατώδες τρελλό λυκόσκυλο που το λυπήθηκε γιατί ήταν failed ανιχνευτής ναρκωτικών με αμφίβολλο μέλλον (ή ήταν ο Γιάννης αυτός;). Πως εξαφανίστηκε για κοντά έναν μήνα στα νησιά της Ελλάδας, και αυτά πριν από τα κινητά και τις πολυτέλειες.. (αυτός σίγουρα ήταν ο Αντώνης..) Και μετά, πώς έκανε τον laser artist σε κάτι djs (ή αυτό καταλάβαινα από τα λεγόμενα των νονών), πώς έκανε τον μαλάκα και τον deliverά στην αρχή στην δουλειά στο περιοδικό.. Και πώς με το να είναι τόσο καλό παιδί και καλός γραφίστας σιγά σιγά τον προσέξανε.. και ανέβηκε κι άλλο και άλλο και άλλο..! Ήμουν τόσο απίστευτα χαρούμενη και περήφανη όταν άκουγα το πόσο καλά πήγε. Θυμάμαι κάτι οικογενειακά Πάσχατα στο δικό μου γυμνάσιο να χαμογελάω αμήχανα συνυπάρχοντας στο ίδιο τραπέζι μαζί του, βρίσκοντας χαριτωμένο (χε χε) το πώς ήθελα μικρή να παντρευτώ τον Αντώνη!

Ο Αντώνης και η γυναίκα του προτίμησαν έναν δικό τους προσωπικό γάμο, χωρίς σόγια και βλακείες. Και παρ'ότι θα ήθελα να τους δω, πολύ εκτίμησα την τακτική τους. Αυτά είναι! Μπράβο παιδιά! Το ίδιο και για τα βαφτίσια του παιδιού. Οι γονείς μου φυσικά ε όσο και να το παίζουν ανώτεροι νοιώσαν λίγο περίεργα που δεν τηρήθηκαν τα κοινωνικά στερεότυπα, αλλά εγώ ένοιωθα περήφανη -αν και ζήλευα λίγο με τον γλυκό τρόπο, με έναν τρόπο που απλά σου έχει μείνει κατάλοιπο από παιδί (DNA είπαμε είναι αυτό!). Οι νονοί, κομιστές των νέων, είναι ξετρελλαμένοι με τον εγγονό. Νομίζω πρέπει να είναι κάπου στα 5 τώρα, ολόκληρος άντρας.. Θα ήθελα να ξέρω ποια θα είναι η τυχερή μπέμπα που θα τον ερωτευτεί τώρα.. ;)

Σήμερα το πρωί ξύπνησα λίγο νωχελικά. Οι γονείς μου λείπουν διακοπές και έπρεπε να πάω να ποτίσω τις 120+ γλάστρες στην ταράτσα πριν φύγω.. αλλά τεμπέλιασα λίγο στο κρεββάτι. Δεν γαμιέται, σκέφτηκα, ήρθε η εξεταστική από εδώ και πέρα στο lab τα πράγματα είναι φλου.. Τελικά με τα πολλά σηκώθηκα και πήγα προς τα επάνω. Δεν πρόλαβα να κλείσω την πόρτα του σκύλου στην ταράτσα, και άκουσα το τηλέφωνο στο δωματιάκι να χτυπάει. Συνήθως δεν το σηκώνω, μου την σπάει που δεν έχει αναγνώριση -άτιμη σύγχρονη εποχή!- αλλά κάτι που σκέφτηκα ότι ίσως είναι οι γονείς.. το σήκωσα.

Δεν το εύχομαι ούτε στον εχθρό μου. Δεν υπάρχει τίποτα στην ζωή μου πιο φριχτό που να έχω ζήσει ή σκεφτεί από το να ακούω τον άνθρωπο που έχω σαν δεύτερο πατέρα να μου λέει πως έχασε το παιδί του. "Πέθανε ο Αντώνης μου, Διαλεκτή".


Αντίο. Ελπίζω όλα να πάνε καλά. Ελπίζω οι δικοί σου να έχουν την αυταπάτη της μετέπειτα ζωής, ίσως τους κάνει να ελπίζουν σε κάτι.

Κανείς δεν το αξίζει αυτό, και ειδικά εσύ.