Τα βιβλία και οι ταινίες, τα λουλούδια και το πελαγίσιο αεράκι..

Πώς θα σας φαινόταν εάν -επιτέλους- η ζωή σας άρχιζε να μοιάζει με ένα βιβλίο; Εάν μετά από τόσα χρόνια εσωτερικής αφήγησης στο α' πρόσωπο, αρχίζατε να αναγνωρίζετε ότι αυτά εδώ κάπου τα έχετε ξαναδεί· σε κάποιο βιβλίο, σε κάποια, σε πολλά, σε όλα. Ότι μπορεί να μην υπάρχουν τόσα βιολιά και άνθη καμέλιας αλλά αυτό που συμβαίνει δεν ταιριάζει σε ό,τι άλλο ξέρετε.

Η ζωή μου για 10 μέρες, πρωταγωνίστρια: Meg Ryan. Είναι που έχω διαβάσει τόσα (λέμε τώρα); Είναι που δεν τελείωσα την εφηβεία; Μην είναι οι ταινίες μας, μην είναι οι κάμποι, μην είναι τα βουνά...

Και τόσα χρόνια κυνισμού; Τι να τα κάνω; Τόσα χρόνια ρεαλισμού, τέτοια προϋπηρεσία προσγειωμένης πραγματικότητας; Πώς τα ταιριάζω, πού χωράνε; Χλαπ χλουπ, δύο βήματα και πάμε πίσω σε χαμογελάκια σχολικής ηλικίας, δύο πεταρίσματα βλεφάρων και γελάς με όλες τις κουταμάρες του κόσμου.

Την τρέφω την παιδίσκη χρόνια, την συντηρώ συντηρητικά. Την έχω σε ένα κλουβί πίσω στο βάθος, και την ταΐζω τα βασικά. Κανένα γράμμα χωρίς παραλήπτη, καμία ταινία -πολλές ταινίες, κανένα βιβλίο, κανένα όνειρο από εκείνα που ξυπνάς και δεν θέλεις. Αλλά ζει ακόμα; Ή την έχω κάνει ένα ζόμπι, και τώρα απλά αρπάζω την στιγμή όσο πιο γερά μπορώ για να αναστήσω κάτι μέσα μου νεκρό; Το ζουλάω αποφασισμένη, και αυτό λιγοψυχά. Make believe που λένε και οι φίλοι μας οι αμερικάνοι.

Ή μήπως λέω μαλακίες τόση ώρα και απλά πρέπει να χαλαρώσω και να το απολαύσω; Μεταξύ μας, αυτό κάνω, δε γαμιέται; Μία ζωή την έχουμε, τόσες φορές το έχω πει λαίμαργα σε τρίτους, γιατί να μην πράξω αυτό που διδάσκω; Μόνο στα ξύδια, τις βλακείες και στις εφήμερες ενασχολήσεις δηλαδή πρέπει να εφαρμόζεται; Εντάξει, εντάξει. Αυτό κάνω, κάθομαι και χαχανίζω σαν την χαζοβιόλα. Σταματήστε να με κοιτάτε λες και είμαι ανέραστη.

Αλλά μέσα μου κρύβω ένα σκοτάδι. Το ξέρω ότι ακούγεται τόσο εκνευριστικά μπλαζέ, αλλά τα τόσα χρόνια που περνάνε, σου γεμίζουν το σκοτάδι. Μία απογοήτευση, που σύντομα γίνεται από preemptive μέχρι default. Αυτό το σκοτάδι που σκοτώνει τις μούσες, που κόβει τα σχέδια, τις ζωγραφιές, τα τραγούδια και την δημιουργικότητα· και τα κάνει σπασμωδικά και αυτόματα, μέχρι που τα παρατάει για κάτι πιο πεζό, πιο οικονομικό, πιο εύκολα μετρήσιμο. Και όταν δεν χαχανίζω, έρχεται το τιμημένο και με επισκέπτεται και μου τρίζει τα δόντια. Πώς να το ξορκίσω;

Το ξορκίζω με ένα χαμόγελο, και ελπίζω στον καιρό να κερδίσει αυτό το χαμόγελο. Εάν όλα πάνε καλά...

Σας αφήνω -μας αφήνω- τώρα, περιμένοντας κάποια σημαντικά νεώτερα που έκαναν κι αυτή την κρίση άγχους να εκδηλωθεί με αυτόματη γραφή, με σαχλαμάρες για εκτόνωση, με λίγη ιδέα από τις σκέψεις μου και φανφάρες...