Άγχος, άγχος, άγχος.

Δεν σας αφορά καθόλου το άγχος μου, αλλά νομίζω πως από τότε που μου τελείωσε το budget όλοι εσείς το διαβάζετε οικειοθελώς αυτό το βλογ, και τα λάθη πληρώνονται.

Και τι κάνουν όταν έχουν άγχος άγχος άγχος; Διαβάζουν -και εξαντλούν- τα bookmarks τους, (βάλε google reader, βάλε reddit, βάλε 1-2 fora, βάλε 1-2 μικροβλόγιν... μέχρι και digg άνοιξα). Μετά πάνε στον Βαγγέλη από κάτω για ένα τσιγάρο μόνο και κάθονται 1 ώρα στρογγυλή. Μετά δε βλέπουν εκείνη την ταινία ρουμανικού κινηματογράφου που κατέβασαν για να γιορτάσουν τον νέο τους 500άρη σκληρό, και μετά γράφουν και ένα ριβιού. Και μετά αφού καθαρίσουν το μπάνιο -κάτι που έπρεπε να είχαν κάνει το απόγευμα, και ξεχάσουν τα φώτα ανοιχτά -κάτι που μόλις πρόσεξα, γράφουν και ένα εντελώς κενό περιεχομένου βλογ ποστ. Έτσι, με την αλμύρα.

Είμαι ένα πελώριο κουβάρι με άγχη ελπιδες όνειρα και πλάνα. Αλλά μας τελείωσαν τα κόμματα, χεχεχε. Αλλά θα βάλω κι εδώ πέντε έξι άνω τελείες, γιατί το ανακάλυψε ο σύντροφος συνβλογιστής το φετίχ μου και τώρα δεν υπάρχει κανένα πρόσχημα να κρατήσω.

Έχω τόσο πολύ καιρό να δω χαζορομαντίκ κομεντί. Κάτι ταινίες σαν το ιμ γιουλι με καταστρέφουν. Είναι σαν το επιχείρημα που είχα ανέκαθεν για τους δονητές: άμα καλομάθεις στα μεγέθη, μετά θα καταστρέψεις τις μισές σου πιθανές σχέσεις. Λυρικότατη η αναλογία, δεν αμφέβαλα ούτε δευτερόλεπτο ότι σας μάγεψε. Μα πώς σκατά μετά να σου φτάνει ένα μοιραίο μάτι και 5-6 σχολιαρόπαιδα με ένα μισό στόρυ; Εδώ, κύριέ μου, ο άλλος (ο ακίν, ναι αυτός) σε πήγε και σε έφερε, και τελικά στα σύννεφα σε άφησε. Και όλα αυτά χωρίς να λες "πωπω τι φτηνή γκόμενα είμαι" σε κάθε αλλαγή σκηνής.

Η μάνα μου έχει ακούσει τόσα πολλά από εμένα, που πραγματικά ώρες ώρες την συμπονώ. Αλλά αυτό που συμβαίνει, νοιώθω, είναι ότι έχει ακούσει τόσα πολλά από εμένα, γιατί είναι άτομο που μπορεί να πάρει βαριά και να θρηνεί για μέρες το ότι εκόπρισε το βόδι (αυτό είναι από άλλο ανέκδοτο, αλλά τελοσπάντων). Πόσο δεν θέλω να γίνω έτσι, παναΐαμ δηλαδή. Έχουμε από την άλλη και τον πατέρα μου τώρα, άλλο μάθημα μεταπτυχιακού ψυχιατρικής. Εντάξει, ευτυχώς τόσο μουσχάρ στο EQ δεν το έχω να γίνομαι, αλλά πού να σταθώ ανάμεσα και πώς να φύγω από αυτό τον ζυγό. Τον ζυγό χαρακτήρων και συνηθειών, και τρόπου που κινείσαι και το πώς αρθρώνεις κάποιες λέξεις, του πώς σχηματίζεις τις γκριμάτσες και με το τι γελάς. Αλλά και του ζυγού αυτού του τριολέ ανάγκης και λαίμαργης αδηφάγου αγάπης εδώ μέσα.

Needy needy needy. Όσο παλεύω να μην γίνω, τόσο φοβάμαι. Δεν την έχω την στόφα, ίσως, να γίνω. Αλλά μετά είσαι κορίτσι, είναι η μάνα σου. Ήταν βράχος και ανώτερη και με τα όλα της, και το βλέπεις τώρα μετά από τόσα χρόνια ότι η ανάγκη, η αγάπη η για όλα και με όλα, την τρώει. Και τόσα μπαλέτα, τόσα πιάνα, τόσα γαλλικά, και είμαι ακόμα εδώ, και ποτέ δεν θα μπορώ να τα γράψω όλα στα οτιδήποτέ μου. Έτσι είμαστε, γαμώτο. Μου το είπε εχθές και η Μαρία. Είναι ένα βήμα μετά από εμένα στην αυτονόμηση, βέβαια, σε πολλά -ειδικά στα μετρήσιμα. Αχ αυτές οι μάνες... Και μετά σου λέει γιατί να σκέφτεσαι τέτοια κοκομπλόκα (βλ. προηγούμενο ποστ για μάνες).

Πώς εκόκισε το βόδι; Αμφιβάλλω εντόνως, καθέτως και πλαγίως ότι θα ξέρετε αυτό το στόρυ/παραβολή που ακούω από μικρή και κάπως ήλθε από την γιαγιά ή της θείες. Δεν σας νοιάζει όμως και πολύ τώρα. Αλλά φοβάμαι διαρκώς πως θα κοκίσω τα λουλούδια μου και τις πεταλουδίτσες. Κι αν δεν είναι; Κι αν ενθουσιάζομαι; Μην τα στραπατσάρω και δεν τους αξίζει;

Δεν θέλω άλλο να είμαι δυνατή και έξυπνη και να καταλαβαίνω και να τα βλέπω όπως είναι. Δεν θέλω δεν θέλω δεν θέλω. Τρις κι αυτό. Κι ο κούκος :) Αλλά εδώ έχουμε αηδόνια και την άνοιξη την έχω πάρει από φόβο.. με τον κούκο θα κολλήσω; Δεν θέλω να μου βάζω τρικλοποδιές, και θέλω να ζήσω τις αυταπάτες μου και να μην φοβάμαι διαρκώς ότι κάτι θα κάνω σκατά και πάλι θα μείνω ατσαλάκωτη και ανέραστη. Δεν θέλω να νοιώθω ότι έχω δύναμη και ότιμπορώ να ελέγξω καταστάσεις. Θέλω να είμαι έρμαιο, μπορώ; Μόνο του εαυτού μου δηλαδή έρμαιο θα είμαι σε αυτήν την ζωή; Ένας χριστιανός (oh the irony) δεν υπάρχει να με παρασύρει και να μην μπορώ να γατζωθώ από την κοκομαλακία; Υπάρχει αυτό που λέω; Ή έγινα επιτέλους τόσο αναίσθητο κτήνος που θα έρθει θα μου χτυπάει πόρτες παράθυρα, βαριοπούλες θα μου κοπανάει στο κεφάλι κι εγώ χαμπάρι; Εκεί στον κοκοκόσμο, με τους εντελώς αναίτιους φόβους. Ζει ο βασιλιάς αλέξανδρος; Γιατί μπαμπά το μωρό μας πίνει νέσλακ;

Ω μικρό μου πόνυ, τι αστείο που είσαι που νομίζεις ότι έχεις και έλεγχο... Ναι, καλά τα λες καλέ μου κακέ εαυτέ. Αλλά έλεγχο θες να το πεις, ό,τι άλλη λέξη σε βολεύει βρες, αλλά το έχω και με καθίζει κάτω και με ξεκάνει. Ας ελπίσουμε ότι τα γεγονότα σύντομα θα ανακτήσουν τους γοργούς ρυθμούς που δεν σε αφήνουν να κάθεσαι να γράφεις τέτοιες ανυπέρβλητες πίπες.

Ευχαριστούμε που μας προτιμήσατε, αν και δεν το ξανακόβω μετά από τέτοιο ποστ.


ΥΓ. Αυτόματη γραφή ροκς. χεχεχε. μήπως να την κάνω ταγκ;