Rorschach my arse.

Αποφάσισα να διαθέσω κι εγώ στο public domain (λέμε τώρα, more line not-so-creative commons αλλά οκ), τις αντιδράσεις μου στις διάσημες αυτές μουτζούρες προς τέρψη ή/και απόγνωση απανταχού τρελλογιατρών. (μεταγενέστερες παρατηρήσεις σε κόκκινο)



Είναι καταφανές ότι πρόκειται για ένα πολύ θυμωμένο ρακούν ή possum. (εμμένω)










Δεν μπορώ με τίποτα να καταλάβω τι είναι αυτό. Μετά από πολλή σκέψη μου μοιάζει σαν αυτά τα χαλιά από δέρμα κατσίκας. Για τους κώνους της τροχαίας δεν έχω ιδέα τι δουλειά έχουν εκεί. (εξακολουθεί να μην βγάζει νόημα)








Nah, δεν μπορώ να το αποφύγω. Δεν φταίω εγώ που μοιάζει με το (ανώτερο/εσωτερικό) γυναικείο αναπαραγωγικό σύστημα! (Μία μαύρη κυρία κοιτάζεται στον καθρέπτη καθώς πλένεται σε έναν χαμηλό νιπτίρα σε ένα μπάνιο με κόκκινες λεπτομέρειες;)










Ένας κύριος ντυμένος στα μαύρα πάνω στην μηχανή του; (επιμένω)










Ένα κατσιασμένο νυκτερίδι - σαν αυτό που χτύπαγαν μία ολόκληρη νύχτα να ψοφήσει η φίλη μου η Γιωργία. (κακόμοιρο νυκτερίδι)














Nah.. και πάλι δεν μπορώ να πω ψέμματα. Βλέπουμε το (σφαλιστό) κάτω αναπαραγωγικό σύστημα μίας κυρίας.
(Ο Ιησούς πάνω από την πόλη του Ρίο εκτελεί χρέη κλειτορίδας/micropenis)









Ένα μούσι.
Ναι είναι ένα μούσι, ώχου, αυτό μου ήρθε. (μα είναι τόσο αδιάφορο)












Ένα (πολύ χαριτωμένο) πολύχρωμο καράβι!! Από αυτά τα ξύλινα, τα old school. (και τι ωραία χρωματάκια!)






Για άλλη μία φορά η ανθρώπινη ανατομία κερδίζει. Είναι μία τμηματοποιημένη περίεργη έκδοση των οστών από το στέρνο μέχρι την λεκάνη κλπ. (whatever)










Αυτή είναι η αγαπημένη μου! Τόσο χαρούμενη εικόνα!

Είναι -εμφανώς και πάλι- ένα πανηγύρι, που γίνεται κάμποσο μπροστά στον πύργο του Άιφελ, όπου ο κύριος αρνίς που φοράει ένα μπλε γυλεκάκι και πράσινο κολλάν στέκεται ανάμεσα σε γαλάζια πυροτεχνήματα και άλλα χρωματιστά πράγματα στο background. (ω λαλα!)



Γιατρέ μου, θα ζήσω; (ή τι κάνει ο άνθρωπος όταν έχει αποπνικτικά deadlines)


ΥΓ. Όλες οι εικόνες και τα λοιπά από την wikipedia

Relaxing Tunes

Και μιας και το καλοκαιράκι έφτασε, θα ήθελα να σας βάλω στο κλίμα με ένα αγαπημένο μου τραγούδι.

Well my father says your nifty
and you've heard of Baudelaire
and we both agree that human rights abuses are unfair

You understand your feelings
and you're not afraid to share
and I think I could do something with your hair.

You smell nice and you're groovy
and we both like foreign movies
my mother says you have that touch of class

Well I can see a shining future
where we'll dialog and nurture
but there's one last thing I feel I need to ask....

Do you take it in the ass?
'Cause you're beautiful and curvy
but, unless you're kind of pervy,
there's no way you and me are gonna last.

Do you take it in the ass?
When it comes to brains you've got 'em
but, unless you'll play the bottom,
I'm afraid I'm gonna have to take a pass.

Well, you're adorable, reliable,
but is your anus pliable?
That's the information that I need

you would do it if you love me
if you're nervous, squat above me
you'll be able to control the depth and speed

Do you take it in the ass?
'Cause I've ordered in a shipment of the relevant equipment
I've got lubricant and poppers and some grass

Do you take it in the ass?
If you need more information on this type of penetration
we could always take a correspondence class

You see, I'm not the kinda fella
who can get off on vanilla
no, I need a little color in my sex

well, honeypie it just so happens
that i brought my dildo strapon
and some mescaline to heighten the effect

ready?

Do you take it in the ass?
Do you take it in the ass?
oooooOOOooo....
Do you take it in the ass?





Have fun, my pervies!

Acer Aspire One + Μπαταρία που δεν φορτίζει

Σε περίπτωση, λοιπόν, που χρειαστεί σε κάποιο παιδάκι ας σας πω για την πρόσφατη περιπέτειά μου.

Λίγους μόλις μήνες πριν αγόρασα ένα ροζ acer aspire one - το χρώμα δεν μας ενδιαφέρει στην ιστορία, αλλά παρ'όλα αυτά παρά είναι χαριτωμένο για να το αφήσω έξω. Αυτόν τον καιρό δεν το χρησιμοποιούσα πολύ, και έμεινε κάποιες (αρκετές 15+ ίσως) μέρες εκτός ρεύματος και πιθανώς σε standby, με αποτέλεσμα η μπαταρία να αδειάσει πέρα από κάθε φαντασία.

Το αποτέλεσμα ήταν στο Linux δεν μου έδειχνε μπαταρία (ή δεν κοίταξα αρκετά), στα Windows έδειχνε μία αλλά με Unknown δεδομένα, και σε οποιοδήποτε setup ανοιγμένου, κλειστού, στο BIOS, σε οποιαδήποτε κατάσταση laptop, η μπαταρία δεν φόρτιζε με τίποτα.

Αυτό είναι ένα αρκετά συνηθισμένο στο internets, από ό,τι φάνηκε, φαινόμενο, και υπάρχουν μία σωρεία tips. Όσα θυμάμαι είναι αυτά:

1. Κάνετε upgrade το BIOS (από ό,τι κατάλαβα ήταν πολύ αργά για εμένα)
2. Ξεκινήστε το laptop χωρίς μπαταρία και βάλτε την όταν είστε στα Windows ήδη μερικά λεπτά. (δεν ένοιωσε και πάλι)
3. Βγάλτε μπαταρία και καλώδιο τροφοδοσίας και κρατήστε πατημένο ένα ή δύο (ανάλογα ποιον οδηγό ακολουθείτε) ολόκληρα λεπτά το κουμπί on/off ώστε να "αποφορτιστεί" (αυτό κατάλαβα) η μητρική από ότιδήποτε της δημιούργησε κοκομπλόκο.
   

Σημειώστε ότι από ό,τι φαίνεται η Acer γνωρίζει αυτό το πρόβλημα, αν και αλλαγή μόνο της μπαταρίας εδώ Ελλάδα δεν μου καθότανε, έπρεπε να στείλω όλο το laptop.

Το BIOS μου είχε την μαμίσια του έκδοση, η οποία νομίζω ήταν 3305 ή κάτι ανάλογο.

Τα έκανα όλα ξανά και ξανά, με όλους τους πιθανούς συνδυασμούς, και επέμενε να μην φορτίζει. Συγκεκριμένα μετά από λίγο το λαμπάκι που δείχνει ότι είναι στο ρεύμα/φορτίζει/φόρτισε κοκ αναβόσβηνε πορτοκαλί (παρότι έμενε και σταθερό κάποιες φορές).

Καθώς όπως είπαμε η ACER εδώ δεν μπορούσε να βοηθήσει χωρίς υπεραδριατικά ταξίδια, σας συνινιστώ εάν σας τύχει να κάνετε το ίδιο με εμένα:

Βρείτε έναν φίλο με νεώτερο σύστημα ή/και BIOS (στην περίπτωσή μου φίλο με το 10ιντσο καινούριο) και ανταλλάξτε μπαταρίες. Εάν όλα πάνε καλά, το δικό σας θα δουλεύει με την δική του, και ο φορτιστής σας θα την φορτίζει, και το δικό του θα φορτίζει την δική σας. Χρειάζεται μόνο να την φτάσει στο 2-3%, μετά μπορεί και το δικό σας laptop! Εάν όχι, μάλλον το πρόβλημά σας είναι πιο σημαντικό!

Καλή τύχη, και ελπίζω να μην σας χρειαστεί η Acer!

And now for something completely different.. "Οι ταινίες που έχουν παίξει στο star και έχουν δείξει βυζιά"

Μετά την μουνόπλακα του καννίβαλου βλογ που σχολιάστηκε, είπα να αμολήσω κι εγώ τα σκυλιά στα βλογς μου να δω τα χαΐρια μας.
Και μιας και έχω λίγο ανάγκη για άλλα λόγια να αγαπιόμαστε --αγαπητές φιλενάδες δυστυχώς είχαμε κι άλλα αυτήν την βδομάδα δυσάρεστα, αλλά μερικές φορές το βλογ δεν είναι το μέρος.


Οπότε από τα ψάρια που πιάσαμε στο σινεβλόγ (death by popcorn εάν δεν το ξέρετε, να το δείτε). Εκτός λοιπόν από τα on-topic...

συστατικα χλωρινης	22ο στην κατάταξη, πολύ πάνω από πολλά σινεkeys
gay σειρα στο star channel	we all know what he means, don't we.
sexo-ιστοριες
teen pipinia nude	επιτέλους, δικαίωση.
ασθενειες κουνελιων ταινια
γιατι βλεπουμε κωμωδιες στην τηλεοραση	γιατί όχι;
αστείεσ ιστορίεσ με γιαπιά	wtf?
γκει σειρα star channel
οι ταινιεσ που εχουν παιξει στο star και έχουν δείξει βυζια	oh yeah, mofo. we're the fucking experts.
λεσβιων ιστοριες
σεξι μανες
συνεπαίρνομαι	άμεσα συσχετιζόμενο ρήμα με οποιοδήποτε βλογ με φιλοξενεί, άλλωστε
ταινίες παιδαγωγικές	(με σεχ, λεσβίες, και μάνες) (σαν ισπανικός σινεμάς ακούστηκε, ε;)
ταινια με θεμα 2 ζευγαρια που εχουν μια σχεση απο αποσταση	δύο κιόλας, ένα δεν κάνει;

Και στο παρόν ταπεινό πλην λατρεμένο σας κοκοβλογ, έχουμε ειδίκευση (εκτός από τα γνωστά koki, linux, dubai, (πολύ) irssi, το όνομά μου, κόψιμο καπνίσματος, πτυχιακές, eigenvalues, στρατιωτικά χαρτιά κλπ) σε:

ζαμπόν	και δεν το πολυτρώω κιόλας
amartia	είμαι η πόρνη, είμαι.
εξουσία	ε μετά την αμαρτία, είχαμε την έτερη FUD έννοια
μητρομανία	busted.
σεχ
τσάι κάνναβης
amsterdam life	Την έζησα, αλήθεια λέω...
καλτσουλες δαχτυλα	βγάζοντάς τις...
οταν εγω θα λεω οχι σαν εχω ακουσει το ναι	όταν έχω πιει κάμποσο τσάι κάνναβης, δηλαδή...
πληρωνω οσο κ οσο	στο...
πορνειο ανδρων	για όλες τις ...
στασεις στο σεχ	σαν τις ...
30 αρες μπαρ	μην βιάζεστε, έχω ακόμα 3 χρόνια.
ampelofilosofhmata
drugs
hip hop κοριτσιστικα ρουχα
malakias
mamades kai paidia kanoyn mazi mpanio	αυτό το ποστ για τις μάνες δεν έπρεπε να το κάνω.
neon fwtakia
otan kaneis thn mana soy	δεν είμαι σίγουρη ότι θέλω να ξέρω τηνσυνέχεια.
pws na kanw dialogismo	με τέτοιο σεξ και drugs, αγάπη, που έχουμε σε αυτό το βλογ, δεν χρειαζόμαστε διαλογισμό
pws tha einai to paidi soy
yparksiaka
άγχος
έξτρα πόντοι πέους	τους μοιράζω απλόχερα, keep that in mind. I'm like an instant penis elnargment kit.
αγχος για ταξιδια
αγχος φοβαμαι μην κανω κακο
αγχος φωτο	πολύ άγχος λέμε...
αζορ τσόντα	:(
αλαζονεία είναι	ε πες ντε!
αμαρτία	στο θέμα μας.

Σταματάω εδώ, στα μισά των keywords. Γιατί δεν θέλω να ξέρω τι έχει μετά...

Τελικά εκτός από κάτι παπαριές με τις οποίες ασχολούμαι, κάτι linux και πίπες, φαίνομαι και γαμώ τα άτομα.

PS. Λατρείες, συγγνώμη για το χαζό φορμά, αλλά είπαμε να πούμε καμιά μαλαΐα να περάσει η ώρα.. όχι να γράψουμε πτυχιακή :)

Μία ιστορία με τέλος.

Στα μικρά μικρά μου χρόνια υπήρχε ένα πρόσωπο με το οποίο ήμουν ερωτευμένη κυριολεκτικά. Ο Αντώνης, ο μικρός γιος της νονάς μου, ήταν μονάχα 6-7 χρόνια μεγαλύτερος μου (ίσως και λιγότερα -μα τι σημασία έχει) και λάτρευε να παίζει μαζί μου. Ήμουν ομολογουμένως πολύ χαριτωμένο μωρό, και μετέπειτα παιδάκι, και ο Αντώνης με είχε σαν ένα από τα πιο αγαπημένα του παιχνίδια.

Θυμάμαι με δυσκολία (μα και νοσταλγία) -και ίσως από φωτογραφίες και εξιστορήσεις- να μένω απογεύματα ή και μέρες στην νονά μου, τότε ο παππούς μπαινόβγαινε στα νοσοκομεία και ήταν δύσκολα για μία one woman show μαμά. Ήταν η καλύτερή μας και των δύο! Ακόμα γελάω με τις φωτογραφίες με εκείνον τον πελώριο ψεύτικο σκύλο ή την γνωριμία μου με το action figure του batman. Ήταν τόσο όμορφο και γλυκό παιδί! Ήταν σίγουρο πως θα μεγαλώσει για να γίνει καρδιοκατακτητής :)

Το ποιηαμάτι κου μου έλεγε η μητέρα μου όταν πονούσα πήγαινε κάπως έτσι: "το χεράκι (πχ) μου πονεί και ποιος θα μου το γιάνει, ένας ψηλός μελαχροινός που τονε λένε γιάννη" και εκνευριζόμουν απίστευτα. Βλέπετε, Γιάννη λέγανε τον μεγάλο γιο της νονάς που, εντάξει, ήταν καλός και άγιος αλλά δεν ήταν Αντώνης!! Ο Αντώνης ήταν ο "ένας"! Έλεγα κι εγώ το ποιηματάκι με Αντώνη μέσα, και να πάνε κι οι ρίμες από εκεί που ήρθαν.. :)

Αλλά δεν ήμουν εγώ η μόνη που είχε ..ποιητικές διαθέσεις. Τα αγαπημένα μου παιχνίδια κατά την διάρκεια όλης της παιδικής μου ηλικίας ήταν τα Πόνυ. Μου έλεγε λοιπόν το αθεόφοβο.. "Μικρό μου πόνυ μικρό πεπόνι" και δώστου τσατιζόμουν εγώ! Πολύ με στεναχωρούσε που μου έλεγε τα λατρεμένα μου πόνυ πεπόνια :( Τι χαζά θεέ μου! Αχ γλυκιά παιδική ηλικία..

Καθώς μεγάλωσα το pattern με τον συνυφασμό της έννοιας και του ονόματος του Αντώνη με το καλό, το ωραίο και το επιθυμητό δεν σταμάτησε να με επηρεάζει. Θυμάμαι στην Κύθνο είχα δύο πολύ καλούς φίλους από τις αρχές δημοτικού, τον Γιάννη και τον Αντώνη. Τον Γιάννη τον συμπαθούσα και όλα καλά, αλλά η μεγάλη μου αδυναμία ήταν ο Αντώνης. Ήταν κι αυτός διαόλι και πρασινομάτης σαν τον αιώνιο έρωτα.. Ήταν αναπόφευκτη η συμπάθεια! Κάποτε που τσακώθηκαν, και όσα δίκια και εάν είχε ο Γιάννης είχε γραφτεί πλέον στο DNA μου (ποιος είπε ότι δεν αλλάζει το DNA και μαλακίες) ότι οποιοσδήποτε Αντώνης νικάει οποιονδήποτε Γιάννη. Πάει και τελείωσε.. (σ.σ. πού να ήξερε ο τότε εαυτός μου ότι θα χρηματίσουν 3 ολόκληροι γιάννηδες (ενός κοκκόρου γνώση) κοκογκόμενοι στο μέλλον..).

Ε μετά μεγάλωνε ο Αντώνης, τα κολλητηλίκια φυσικά εκόπησαν. Το παιδί πήγαινε γυμνάσιο, λύκειο, γκομένιζε.. έκανε τις επαναστάσεις του (και δεν ήταν καθόλου ευκαταφρόνητες!) εγώ ήμουν νιάνιαρο, αλλά πάντα τον θαύμαζα από απόσταση. Μου εξιστορούσε η νονά και ο νονός τα ανδραγαθήματά του, πως πήρε την μεγάλη μηχανή -"γκαμήλα" την έλεγε, πώς τους έφερε το τερατώδες τρελλό λυκόσκυλο που το λυπήθηκε γιατί ήταν failed ανιχνευτής ναρκωτικών με αμφίβολλο μέλλον (ή ήταν ο Γιάννης αυτός;). Πως εξαφανίστηκε για κοντά έναν μήνα στα νησιά της Ελλάδας, και αυτά πριν από τα κινητά και τις πολυτέλειες.. (αυτός σίγουρα ήταν ο Αντώνης..) Και μετά, πώς έκανε τον laser artist σε κάτι djs (ή αυτό καταλάβαινα από τα λεγόμενα των νονών), πώς έκανε τον μαλάκα και τον deliverά στην αρχή στην δουλειά στο περιοδικό.. Και πώς με το να είναι τόσο καλό παιδί και καλός γραφίστας σιγά σιγά τον προσέξανε.. και ανέβηκε κι άλλο και άλλο και άλλο..! Ήμουν τόσο απίστευτα χαρούμενη και περήφανη όταν άκουγα το πόσο καλά πήγε. Θυμάμαι κάτι οικογενειακά Πάσχατα στο δικό μου γυμνάσιο να χαμογελάω αμήχανα συνυπάρχοντας στο ίδιο τραπέζι μαζί του, βρίσκοντας χαριτωμένο (χε χε) το πώς ήθελα μικρή να παντρευτώ τον Αντώνη!

Ο Αντώνης και η γυναίκα του προτίμησαν έναν δικό τους προσωπικό γάμο, χωρίς σόγια και βλακείες. Και παρ'ότι θα ήθελα να τους δω, πολύ εκτίμησα την τακτική τους. Αυτά είναι! Μπράβο παιδιά! Το ίδιο και για τα βαφτίσια του παιδιού. Οι γονείς μου φυσικά ε όσο και να το παίζουν ανώτεροι νοιώσαν λίγο περίεργα που δεν τηρήθηκαν τα κοινωνικά στερεότυπα, αλλά εγώ ένοιωθα περήφανη -αν και ζήλευα λίγο με τον γλυκό τρόπο, με έναν τρόπο που απλά σου έχει μείνει κατάλοιπο από παιδί (DNA είπαμε είναι αυτό!). Οι νονοί, κομιστές των νέων, είναι ξετρελλαμένοι με τον εγγονό. Νομίζω πρέπει να είναι κάπου στα 5 τώρα, ολόκληρος άντρας.. Θα ήθελα να ξέρω ποια θα είναι η τυχερή μπέμπα που θα τον ερωτευτεί τώρα.. ;)

Σήμερα το πρωί ξύπνησα λίγο νωχελικά. Οι γονείς μου λείπουν διακοπές και έπρεπε να πάω να ποτίσω τις 120+ γλάστρες στην ταράτσα πριν φύγω.. αλλά τεμπέλιασα λίγο στο κρεββάτι. Δεν γαμιέται, σκέφτηκα, ήρθε η εξεταστική από εδώ και πέρα στο lab τα πράγματα είναι φλου.. Τελικά με τα πολλά σηκώθηκα και πήγα προς τα επάνω. Δεν πρόλαβα να κλείσω την πόρτα του σκύλου στην ταράτσα, και άκουσα το τηλέφωνο στο δωματιάκι να χτυπάει. Συνήθως δεν το σηκώνω, μου την σπάει που δεν έχει αναγνώριση -άτιμη σύγχρονη εποχή!- αλλά κάτι που σκέφτηκα ότι ίσως είναι οι γονείς.. το σήκωσα.

Δεν το εύχομαι ούτε στον εχθρό μου. Δεν υπάρχει τίποτα στην ζωή μου πιο φριχτό που να έχω ζήσει ή σκεφτεί από το να ακούω τον άνθρωπο που έχω σαν δεύτερο πατέρα να μου λέει πως έχασε το παιδί του. "Πέθανε ο Αντώνης μου, Διαλεκτή".


Αντίο. Ελπίζω όλα να πάνε καλά. Ελπίζω οι δικοί σου να έχουν την αυταπάτη της μετέπειτα ζωής, ίσως τους κάνει να ελπίζουν σε κάτι.

Κανείς δεν το αξίζει αυτό, και ειδικά εσύ.

Κοκοδιάγραμμα

Σας έχω ξεχάσει αγαπητοί φαν(ατικοί θαυμαστές). Αλλά τα καλά κρατούνε λίγο (2 μήνες και κάτι εν προκειμένω)

Θα ήθελα να σας ενημερώσω πως είμαι καλά, πολύ καλά, όλα πάνε δεξά (ουχί πολιτικώς) και είμαι σε διαρκή λανθάνουσα ή μη υπερένταση η οποία έχει μία (ψευδοτυχαία) περιοδικότητα της μορφής:

- Άρνηση
- Πανικός
- Παραγωγικότητα


Τώρα είμαι στην μίνι υπο-λούπα του πανικού, όπου εισάγω λίγη άρνηση (γράφω στο βλογ αντί να κάνω δουλειά, duh) με το πρόσχημα της παραγωγικότητας (κοίτα κοίτα, ανακαλύπτω τον εαυτό μου- αυτό είναι πάντα καλό, ε; ε; ε;).

Σας αφήνω και πάω να μην καταλαβαίνω και πάλι τι διαβάζω/γράφω (το 2ο το λέω για να μην ομολογήσω δίχως μάχη ότι δεν έχω κάνει τίποτα).

ματς μουτς

Η ώρα της μαλακίας

Άκουσα και διάβασα διάφορα για την "Ώρα της Γης" ή την "'Ωρα της Υποκρισίας" ή άλλες παραλλαγές, και σκέφτηκα ότι εγώ δεν είπα την γνώμη μου, και είναι μεγάλη απώλεια.

Ελάτε όλοι μαζί να δοξάσουμε πόσο γαμάτοι είμαστε, κάνοντας μία τρύπα στο νερό!
Πιάστε όλοι το κουπί στην οικολαγνεία πασπαρτού για απανταχού πολιτικούς και πολιτικές, ώστε με λίγο FUD από εδώ, με λίγη "πράσινη δράση" από εκεί, με αδιαφορία για την επιστήμη και την πραγματικότητα, να παίξουμε τα ενοχικά συναισθήματα της ανθρωπότητας ζάρια.

Αφού πλέον δεν φοριέται τόσο πολύ το Save με τον στανιό Mama Africa -και αφού της γαμήσαμε την παναχαϊκή με βοήθεια και βγήκαν πόσοι και πόσοι αξιόλογοι άνθρωποι και είπαν "Stop it, you are killing me".. βρήκαμε άλλο φτηνό κόλπο.

Έτσι, έτσι, βελάξτε όλοι μαζί στα σκοτεινά!

Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη αρρωστημένη απόλαυση, από την ενοχή! Αυτοτροφοδοτούμενη και φαύλα, σαν τον κύκλο που δημιουργεί.



Πάντως εάν είναι να ακολουθήσετε (sic), σας συμβουλεύω να αγοράσετε όλο το πακέτο προσφοράς, όπως το περιέγραψε ο Τζουμ ντε λα Τζουμ, και να το ρίξετε και σε ένα free sex :P Μην πάει τζάμπα 1 ώρα σκοτάδι!

``Όλοι από τα χεράκια μου θα περάσετε...''

Άκουσα σήμερα στο ραδιόφωνο πως έγινε, λέει, μία έρευνα για το ποια επαγγέλματα έχουν ζήτηση τώρα με τηνε κρίση. Και τι είπαν οι ερευνητές;
Οι πωλητές, οι λογιστές, οι σύμβουλοι οικονομικής κρίσης, και οι .. πληροφορικοί!

Έτσι, έτσι.. Πληροφορικοί, τα κοράκια του αιώνα! Κανείς σας δεν θα γλυτώσει! Και στις κρίσεις εμείς θα σας τρώμε τα λεφτά (λέμε τώρα).


Και το snippet της (όπως την θυμάμαι) ιστορίας του τίτλου..
Ήταν μία φίλη (φίλης), που σπούδαζε αισθητικός. Και είχε την επαγγελματική βλέψη, να γίνει μακιγιέρ για τα πτώματα. Όλοι όταν το έλεγε αηδίαζαν ή χειρότερα, και τους απαντούσε αφοπλιστικά (σε ελεύθερη απόδοση): ``Γελάτε, γελάτε, αλλά όλοι από τα χέρια μου θα περάσετε..''.

Μου ήρθε το χαρτί..

Σάββατο απόγευμα με πήρε ένας ανήλικος υποψήφιος μπάτσος και με ενημέρωσε ότι πρέπει Δευτέρα πρωί να πάω στο τμήμα. Μετά από μία αμήχανη σιωπή με ενημέρωσε ότι είναι ``κάτι για την Πολιτική Άμυνα''.
Το extreme googling δεν απέδωσε, τελικώς. Μετά από έρευνες επί ερευνών εξετάσθηκαν πολλά σενάρια, αλλά τελικά το χαρτί ήταν απλά ενημερωτικό. Αναμείνατε να λάβετε κι εσείς κάποια στιγμή. Τι λέει; (το παραφράζω γιατί α) δεν έχω σκάννερ και β) είναι ``εμπιστευτικό'' και δεν κάνει να το δείξω σε τρίτον. Υποσχεθείτε πως θα είστε δεύτεροι!)

'Σας ενημερώνουμε πως όταν γίνει επιστράτευση πρέπει να παρουσιαστείτε δίχως προσωπική πρόσκληση στο τάδε γραφείο στην τάδε περιοχή. Δεν πρέπει να το χάσετε, δεν θα σας το ξαναπούμε, φυλάξτε το και άμα φύγετε εκτός Ελλάδας ή αλλάξετε διεύθυνση πηγαίντε στο τμήμα με αυτό.'

Αυτά.

Ευτυχώς από την μία γιατί είχα σκιαχτεί. Δέκα χρόνια το ξύνω άνευ συστολής και στην μόνη φάση που χρειάζομαι όλο τον χρόνο που έχω έπρεπε να μου τύχει; -σκεφτόμουν σε περίπτωση που έπρεπε να πάω και για τίποτα σχετικά σεμινάρια.
Από την άλλη, τόσο σασπένς για ένα χαρτί; :)

Ε λοιπόν σε περίπτωση που ακούσετε για αυτήν την Πολιτική Άμυνα, now you know.


ΥΓ. Μπάι δε γουέι, το χαρτί αυτό ονομάζεται 'Φύλλο Ατομικής Πρόσκλησης Πολιτικής Επιστράτευσης΄( ΦΑΠΠΕ ). ΦΑΠΠΕ ΦΑΠΠΕ, λοιπόν. Και ο νόμος είναι 17/1974 (ταταμ..). "Περί Πολιτικής Σχεδιάσεως Εκτάκτου Ανάγκης". Η ευθύνη είναι στις νομαρχίες να φέρουν εις πέρας την ενημέρωση. πχ και πχ

Η αξία των σκατών

Παρά το γεγονός ότι οι σύντροφοι ενοχικοί δυσκολεύονται να το αποδεχθούν, είναι μερικές φορές που το να κάνεις μαλακίες είναι όχι μόνο μες στο πρόγραμμα, αλλά και παραγωγικό. (Σημ. αναφέρομαι στις μαλακίες αζ ιν λάθη, όχι αζ ιν το ξύνω).

Πολλές φορές πρόσφατα, μες στους υπαρξιακούς μου (και φίλων) λαβυρίνθους, βρέθηκα απέναντι στο ερώτημα του εάν θα άλλαζα το παρελθόν μου, εάν νοιώθω πραγματικά ότι υπήρξε κάποιο σημείο στο οποίο εάν έκανα διαφορετικά θα ήταν όλα καλύτερα, εάν με άλλα λόγια πιστεύω πως κάπου απέτυχα. Η απάντησή μου είναι πως όχι.

Έχω περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου κάτω από τον πήχη που έχω θέσει εγώ ή άλλοι για εμένα· κάθε βράδυ τύψεις, πάντα στην σκιά ενός ιδανικού εαυτού μου. Μου πήρε αδικαιολόγητα πολύ καιρό να καταλάβω πόσο αντιπαραγωγικό είναι αυτό, και ακόμα περισσότερο να καταφέρω να κάνω κάποια δειλά βήματα προς την υπερπήδησή του. Θυμάμαι από το δημοτικό στο ενδιάμεσο του ύπνου και του ξύπνιου να φαντάζομαι φριχτούς θανάτους μου που με εξάγνιζαν, από όσο μπορώ να καταλάβω κοιτάζοντας την άβυσσο της ψυχολογίας.

Κοιτάζω πίσω, βλέπω από μία ηλικία και μετά (άτιμη εφηβεία) ένα κάρο μαλακίες· και δεν μιλάω μόνο για αυτά που κρίνω ή έκρινα σαν μαλακίες επειδή τρέφομαι από ενοχές, μιλάω για ξεκάθαρες κουταμάρες και λάθη. Το να πεις ντε και καλά ότι δεν ήταν λάθη, δεν νομίζω πως τελικά βοηθάει. Κάνουμε λάθη, έκανα λάθη. Κάνω λάθη. Έπεσα, χτύπησα ε, και τι μ'αυτό;

Πρώτη φάση στην απεξάρτησή μου από την τυψολαγνεία ήταν το να αποδεχθώ ότι δεν υπάρχει συνήθως σωστό και λάθος, ότι δεν υπάρχει απολύτως κανένας λόγος να ανταγωνίζομαι εξιδανικευμένα πρότυπα που δημιούργησαν άλλοι αποτυχημένοι σαν και του λόγου μου για να τρέφουν παιδιά, μαθητές, εργαζόμενους, καταναλωτές τους. Επίσης δεν υπάρχει κάποιο καλούπι ανθρώπου, και δεν γνωρίζω καμία θεία διαθήκη ή επιστημονική έρευνα που να λέει πως τα κοινωνικά στερεότυπα του πώς πρέπει να ντύνεσαι, πότε να ξυπνάς, σε ποια σχολή να μπαίνεις, πότε να την τελειώνεις, πότε να δουλεύεις και με ποιους να κάνεις παρέα -για αρχή, είναι άγια και σωστά. Εγώ ήμουν τζιμάνι όλα τα χρόνια μέχρι τα 20, ο ξάδερφός μου πήρε μπρος μετά τα 17, η φίλη μου η Ιωάννα δεν σταμάτησε ποτέ, και πόσες άλλες διαφορετικές εκδοχές της ιστορίας της νεότητας και των ονείρων. Ποιος μπορεί να κρίνει ποια συνταγή είναι σωστή; Ποιος μπορεί καν να πει ποιο αποτέλεσμα είναι το καλύτερο;

Δεύτερο βήμα, και αυτό το οποίο συνειδητοποιώ τώρα, είναι αφού καταφέραμε να απενοχοποιήσουμε το παρελθόν μας εν γένει, να αποδεχθούμε ότι ναι κάναμε και μαλακίες. Εντάξει δεν είμαστε όλοι ίδιοι, δεν υπάρχει χρυσός κανόνας και εάν υπάρχει μπορείς να τον χέσεις γιατί ζωή σου είναι και σε σένα δίνεις λογαριασμό, αλλά τα λάθη είναι στο πρόγραμμα. Και μάλιστα όπως λένε και οι παλιοί και οι έμπειροι, πολλές φορές είναι αυτά που σε κάνουν καλύτερο. Ναι, ναι, αγαπητοί τυψοτραφείς το ξέρω πως το έχουμε ακούσει όλοι πολλές φορές αλλά το βάζουμε στο κουτάκι με τις σοφίες που έχουν θεωρητική αξία για να τις γράφουμε στις εκθέσεις στο λύκειο. Αλλά έρχεται η στιγμή που καταλαβαίνεις πως κι αν τα έκανες σκατά, πως κι αν πέρασες σκατά, αυτό σε έκανε σαφώς καλύτερο άνθρωπο.

Ας εξηγηθώ, με κάποια -γενικόλογα- παραδείγματα. Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον που εάν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς ήταν πολύ καλό. Γονείς που με αγαπούν όσο τίποτε άλλο, που έχουν επενδύσει τα κέρατά τους από τότε που ήμουν νιάνιαρο στο να μάθω και να σπουδάσω ό,τι υπάρχει και θελήσω, περιέργως βγήκα και καλό παιδί και ποτέ δεν 'ζήταγα', είχα ελευθερία λόγου και επιλογών πρωτόγνωρη (και κατακριτέα από πολλούς στο συγγενικό περιβάλλον) πήγα σε καλά σχολεία, ήμουν πάντα καλή μαθήτρια, γαλλικά πιάνο μπαλέτο καλόγριες, το ξέρετε το ποίημα. Πέρασα σε καλή σχολή, το μέλλον προδιαγραφόταν στολισμένο με άνθη. Ε και κάπου εκεί τα έκανα σκατά, για λόγους στους οποίους δεν θέλω να αναφερθώ και που δεν παίζουν και ρόλο στην μικρή μας ιστορία. Αλλά μιλάμε για σκατά· ε τι να λέω τώρα, ένατο έτος φέτος, χρειάζονται κι άλλα; :) :)

Δεν θέλω να μου φρικάρετε κι εσείς τώρα με το ένατο, γιατί όπως λέω και συνήθως απολογούμενη στον εαυτό μου κυρίως, έχω και 4 χρόνια εμπειρία εργασιακή, ε! 'Αμα πάρω και το πτυχίο, ποιος νοιάστηκε για την χρονολογική σειρά ;)

Αλλά ας έλθουμε στα σκατάκια, και πάλι, αφού είναι τόσο ευχάριστο θέμα. Με κοιτάω, ετών 19 και περνάω τα μαθηματάκια στην σχολή. Και τι βλέπω; Έναν μπουμπούνα, που ζει στον κόσμο του πάλμολιβ, που δεν έχει μάθει τι θα πει αποτυχία στην ζωή του και που είναι έτοιμος να φάει τα μούτρα του γερά. Όχι απλά ήταν αναμενόμενο, στον εξωτερικό παρατηρητή, όχι απλά μου άξιζε αλλά και μου χρειαζόταν. Εάν δεν έσπαγε ο διάολος το ποδάρι του και δεν μου τη βάραγε τότε να αυτομολήσω, και τελείωνα το πανεπιστήμιο και τα έκανα όλα καλά και καμωμένα, τι θα είχαμε στο κρεβάτι της αυτοψίας; Έναν μπουμπούνα και πάλι, έναν μπουμπούνα που δεν ξέρει την ζωή, που φοβάται να μιλήσει μήπως και δεν τα πει σωστά, που δεν ξέρει να αντιμετωπίσει ούτε τα κακά, ούτε τα στραβά, ούτε τίποτα: μόνο τα καλά. Γιατί είναι μερικοί άνθρωποι που από μικροί έχουν μάθει ότι υπάρχει το καλά υπάρχει και το κακά, αλλά υπάρχουν και μερικά καλομαθημένα (και δεν μιλάω για κακομαθημένα) που δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν το παραμικρό παραπάτημα.

Αυτό είμαι και σήμερα. Ήθελα να πάω στο γραφείο του καθηγητή μου που ήξερα ότι θα τα ακούσω, και φοβόμουν τόσο πολύ ότι θα βάλω τα κλάματα από το πρώτο δευτερόλεπτο. Αλλά το βλέπω, το αναλύω, κάθε φορά που τα κάνω σκατά και πρέπει να τα διορθώσω μαθαίνω πώς είναι να αντιμετωπίζεις μία δύσκολη κατάσταση. Κάθε λάθος μου είναι και ένα μάθημα. Σε κάποιον άλλον ίσως δεν ήταν μάθημα σε αυτό το κεφάλαιο, αλλά σε κάτι άλλο. Είμαστε εμπειρικές υπάρξεις. Είναι γνωστό πως εάν δεν δοκιμάσεις δεν θα μάθεις. Εάν δεν μπεις στην ζωή, δεν ζυμωθείς, θα μείνεις μπουμπούνας, ανίκανος να διαχειριστείς την ίδια σου την ζωή, και θα μείνεις για πάντα θεατής και παραχαράκτης της.

Μερικά μαθήματα δυστυχώς παίρνουν πολύ καιρό για να τα μάθει κάποιος, όπως για εμένα το ότι το να φεύγω, ή να τα κρύβω κάτω από το χαλάκι δεν είναι λύση. Το ξέρεις, το καταλαβαίνεις όταν το κάνεις αλλά συνήθως αυτό σε οδηγεί σε κάτι φαύλους κύκλους ηττοπάθειας και τύψεων. Αρκετά με την κότα μέσα μου, και αρκετά με το να μην μπορώ να αποδεχθώ ότι το να είσαι κότα, το να κάνεις λάθη, το να μαλακίζεσαι δεν είναι έγκλημα, είναι ανθρώπινο· πρέπει να το δεις στις σωστές του διαστάσεις και να συνεχίσεις. Και να ξανασυνεχίσεις και να ξανασυνεχίσεις.

Θέλω να ζητήσω συγγνώμη σε αυτό το σημείο από όλους τους ενοχλητικούς τυπάκους σαν και του λόγου μου που ξερνάνε κόρακες με τα ηθικοδιδακτικά κείμενα. Μα τον τουτάτις και τον γιαραμπί, δεν είχα κανέναν τέτοιον σκοπό και συγγνώμη εάν κούρασα. Είναι πιο πολύ κάτι σαν προσωπικό log, κάτι σαν σημειώσεις: αυτές είναι οι σκέψεις μου, αυτά τα βήματα της κατανόησης του πώς δουλεύει αυτό το μαραφέτι μέσα στο οποίο κατοικώ που κατέκτησα σήμερα. Και με το μπαρδόν για τον sensational τίτλο.

Ένας γοργόσκιρτος και ευμεγέθης Jack-in-the-box

Εορταστικόν:

Η Παολίνα Κρινέλλι, φλεγόμενη ως ζωντανή λαμπάς από την καύλαν της, εμεθύσκετο από το σπέρμα που έπινε και εκαύλωνε ακόμα περισσότερον, έμενε όμως, παρά την ανάγκην της και την ανυπομονησίαν της να χύση και αυτή, έμενε ακόμη με το στόμα κολλημένο, σφικτά, "φανατικά" κολλημένο εις την εκσπερματίζουσαν ψωλάραν, ώστε να καταπιή και να απολαύση ολόκληρον την χύσιν της, χωρίς να χάση ούτε μίαν σταγόνα του πολυτίμου οπού, με τον οποίον την εβράβευε πλουσιοπαρόχως δια τους γλκείς της κόπους, ο πανευδαίμων φίλος της. Μόνο όταν ολοκληρώη πλήρως η εκσπερμάτωσις, απέσπασε η Ιταλίς το στόμα της από την ογκώδη πούτσαν, και έχουσα τα χείλη της κάθυγρα και εις ωρισμένα σημεία λευκά από την παχείαν ερωτικήν κρέμαν του Άλτζερνον Μπράντον Κλίφφορντ, ανεστυλώθη επί του καθίσματός της και, στηρίζουσα την ράχιν της εις το ερεισίνωτον, εκάρφωσε το βλέμμα της επί του παλλόμενου εισέτι πούτσου και είπε ασθμαίνουσα:
"Τώρα, κάνε με και μένα να χαρώ, Άλτζερνον .. Τρίψε με, πριν τρελλαθώ ... Τρίψε μού το καλά... Δεν θ'αργήσω καθόλου .. Έλα, τρίψε με... τρίψε με πριν επιστρέψουν στο μπαρ οι επιβάται.. Γρήγορα!.. Θα .. θα κάνω αμέσως

Ακόμα δεν μπορώ να καταλήξω εάν he did it for the lulz, η οποία όπως καλά γνωρίζουμε και κηρύττει και ένας φίλος μου είναι η ιερότερη των αιτιών.

Αντιγράφω από την ελληνική wikipedia:

Ο Μέγας Ανατολικός είναι μυθιστόρημα του Ανδρέα Εμπειρίκου που εκδόθηκε μετά το θάνατό του, την περίοδο 1990-92, σε οκτώ τόμους. Η συγγραφή του διήρκεσε από το 1945 μέχρι το 1951, ενώ η τελική του μορφή οριστικοποιήθηκε περίπου το 1970. Χαρακτηρίζεται ως το «έργο ζωής» τού Εμπειρίκου και ένα από τα τολμηρότερα βιβλία στην ιστορία της ελληνικής λογοτεχνίας. Αποτελεί το ογκωδέστερο ελληνικό μυθιστόρημα, το οποίο περιλαμβάνει, στην τελική μορφή του, πέντε μέρη που εκτείνονται σε 100 αριθμημένα κεφάλαια και περίπου 2.100 σελίδες.

Ο Ελύτης, δε, το υποστήριξε και μάλιστα σχολίασε περί της παναγιότητος του συγγραφέος που εξαγνίζει και εξυψώνει την αφήγηση, or something.

Καλά πέρα από την πλάκα, εγώ δεν βρίσκω απολύτως κανέναν λόγο να μην γράψει κανείς ένα τέτοιο κείμενο, ούτε να μπλοκάρει καμία ηθική πυξίδα και να αρχίσουμε τα 'ουγκ' · αλλά είναι τόσο πιο απολαυστικό διαβάζοντας τις αναφορές και τα πραγματολογικά, να σκέφτεται κανείς ότι ήταν for the lulz :B

Σε κάθε περίπτωση πάντως, hats off στον Εμπειρίκο. Είστε όλοι μανούλες του ίντερνετς, αλλά διαβάστε τυχαίες 10 περίπου σελιδίτσες, και θα δείτε ήδη ότι κάνει top το σύνολο της τσόντας που έχετε δει τα τελευταία 5 χρόνια online (ναι και αυτή με τον αζόρ) + ένα ικανό ποσοστό του Rule #34. ΠΟΛΛΑ χρόνια μπροστά το αφεντικό. Αγαπημένη σκηνή, θα την βρείτε στις αρχές ήδη του Α' τόμου, με τις ανήλικες λαπωνίδες, τον πατέρα και την καθυστερημένη -πλην αιθέρια- κόρη με την μητρομανία.


Και 8 τόμοι αυτού... όχι αστεία! Και εντυπωσιάζομαι, πού εβρέθησαν τόσες υπερμεγέθεις ψωλές και χώρεσαν όλες σε ένα μυθιστόρημα. Τα λεφτά μας πίσω (από την πραγματικότητα).

Άλλη η νγκάβλα της καθαρεύουσας, μεταξύ μας. Είναι κάτι σαν το φετίχ της τζέιμυ ως γουάντα, στο πιο μπαρόκ του.

Φάτε μάτια links :
http://www.scribd.com/doc/925426/- (Α' Μέρος)
http://el.wikipedia.org/wiki/Ο_Μέγας_Ανατολικός
http://book.attack.gr/?p=19

Διαρκείς πειραματισμοί "πες στην τύχη ένα νούμερο" σε φίλους απέδειξαν ότι όπου και να ανοίξεις αυτά τα βιβλία, το σπέρμα ρέει άφθονο.

Σκέφτομαι να ξεκινήσω ένα podcast με αποσπάσματα του Μεγάλου Ανατολικού. Τι λέτε;

OVEREXCITED!!!!1111ONEONEONENOENOEON

ΓΕΙΑ ΣΑΣ.

ΤΟ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΣΕ ΕΧΩ ΓΡΑΨΕΙ ΣΤΑ ΠΑΠΑΚΙΑ ΜΟΥ ΜΙΚΡΟ ΜΟΥ ΓΑΛΑΖΩΠΟ ΒΛΟΓ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΑΣ ΚΟΨΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΤΙΣ ΤΥΠΙΚΟΥΡΕΣ ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΛΙΓΟ ΑΥΤΟΜΑΤΗ ΓΡΑΦΗ.

ΚΑΤ'ΑΡΧΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗ -ΟΧΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΟΨΩ ΤΑ ΚΑΨ, ΕΙΝΑΙ ΤΣΙΤΑ ΚΙ ΑΥΤΑ ΣΑΝ ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ- ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ -ενταξει θα προσπαθήσω, αλλά να ξέρετε ότι μπορεί να κάνω τυπογραφικά και λοιπά λάθη και ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΕΝΤΑΞΕΙ;

:D:D:D:D;d;d;d;d;D:DD:D:D:D;

Κατά δεύτερον έχω μπει εδώ και κάνα μήνα διμηνάκι -από τις γιορτές να πούμε, σε φάση postgrad hunting. Το έχω κουράσει όσο δεν πάει. Και κάθε φορά που χαίρομαι για κάτι αρχίζω τα multicast spam. Έχω κάνει πολύ κόσμου ζέπελιν, το ομολογώ.

Και όλα καλά-ας πούμε, με τα όσα έχω ψάξει τόσο καιρό. Έχω 'χάσει' κάποιες χώρες/προθεσμίες, δεν παίζει να με πάρουν σε κάποιες άλλες, μπλαμπλα μπλουμπλου κλπτλκπλπ Έλεγα ας τελειώσω την εξεταστική, να ξαναπιάσω και την πτυχιακή -να γυρίσω με σκυμμένο κεφάλι στο εργαστήριο να εξιλεωθώ για τις αμαρτίες μου και τα λοιπά, να έχω και μούτρα να ζητήσω βρε αδερφέ μια συστατική, και είχα μία σχετική χαλαρότητα.

ΕΛΑ ΟΜΩΣ, που έσπασε ο διάολος το πόδι του -περαστικά bro!- και είδα το λάθος site στην λάθος περίοδο: είδα 10-20 μέρες πριν από κάποιες προθεσμίες, κάτι ενδιαφέρουσες θέσεις. ΈΛΑ που το ξανάσπασε και μου μπήκαν ιδέες -ναι εσύ που με διαβάζεις φταις, και καλά κάνεις :) Και είμαι σε μία κατάσταση υπερυπερυπερέντασης.

Είναι και η γαμωκατάσταση στην δουλειά που μου έχει τα νεύρα κορδέλες, κυρίως λόγω κάτι κακών συνεργασιών της εταιρείας που με "αγγίζουν". Είναι και η εξεταστική -που βέβαια μετά την 'αποκάλυψη' εκείνης της μέρας πριν τους Αλγόριθμους τον Σεπτέμβρη, έχω πάλι τον έλεγχο στα χέρια μου και έχω ξαναγίνει ο παλιός καλός (;) (πάντως σίγουρα αποδοτικός) εαυτός μου. ετών 2003 και βγάλε.

Αλλά είναι και που έχω ενθουσιαστεί. Αλλά όχι σε φάση να απογοητευτώ, απλά σε φάση να χαίρομαι και να ελπίζω, και ταυτόχρονα να θέλω να κάνω κάτι, αλλά να μην μπορώ, και να περιμένω κάποια emails από κάτι καθηγητές μου και να μην απαντάνε, και να κοιτάω το gmail κάθε δύο λεπτά, και μπας και δεν έχει κάνει refresh ο firefox, ας πατήσω και το κουμπάκι refresh, και να θέλω να πάρω τη μαμά τους τηλέφωνο να τους πει να μου απαντήσουν. Τηλεπαθητικά -όπως έλεγα σε κάποιον φίλο πριν λίγο- έχω μπει σε φάση που τους τραβάω το μανίκι με περιοδικότητα 3 δευτερολέπτων, επαναλαμβάνοντας με μονότονη φωνή "Δεν απάντησες". Χεχε, poke poke, "ακόμα δεν απάντησες". ΧΕχεχεχε. ΑΚΟΜΑ. ΧΕχεχεχε. Απάντα. Έλα. Πληζ. Έλα. Απάντα. Ακόμα; Refresh. Απάντα; ΧΕχεχεχε. Refresh. Απάντα; Απαάααντααα. ΧΕχεχε.

Ναι αυτό περίπου εδώ και 2 μέρες. χεχεχε. ΧΕ ΧΕΧ ΧΕ ΧΕ. Έλα απάντα. ΠΛηζ?;;ΧΕχε


Και να κάθομαι να υπολογίζω τους βαθμούς, και πώς θα γίνει να βγάλω Λίαν Καλώς, και το επανεξετάζω, και το ψειρίζω, το ξαναψειρίζω, ψάχνω τις εναλλακτικές. Και άμα δεν γράψω εκεί τι μπορώ να κάνω, και ΑΠΑΝΤΑ?;Ε; Και μετά άμα δεν με πάρουν εκεί, πού αλλού να κάνω αίτηση; Και πότε έχει προθεσμία; ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ Δεν απαντάει; ε; χεχεε έεελα, απάντα.

Και μετά πάω για ύπνο, και στην αρχή δεν με παίρνει γιατί είμαι σε φάση κύριος κάστορας on ecstasy, και μετά δεν ξυπνάω με την καμιότερη της καμίας γιατί είμαι σε εκείνη την ντεμί ονειρική φάση που έχει καταφέρει το συνειδητό να πασάρει κάτι ραβασάκια στα όνειρα περί εξωτερικών και τέτοιων και είμαι στον κόσμο του πάλμολιβ και κοιτάω -ωσάν on LSD αυτήν την φορά- πολύχρωμες φουσκίτσες. Και μετά σηκώνομαι και αργώ γιατί πρέπει να δω εάν απάντησε κανείς σε κανένα email ή εάν έγινε κάποιο θαύμα ή τεσπά εάν κανείς μου είπε ΔΕΝ ΚΑΝΕΙΣ ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ ΠΑΝΕ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ, να ηρεμήσω κι εγώ η πτωχή.

Αλλά εντάξει. Έχω καλλιεργήσει πολυεπίπεδα backup plans. Εάν δεν με πάρουν εκεί, θα με πάρουν εκεί, εάν ούτε εκεί, τότε υπάρχει το άλλο, και εάν όχι εκεί, τότε σίγουρα στο αυτό, ε κι αν δεν με πάρουν ούτε εκεί ΘΑ ΜΕ ΠΑΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΓΑΛΛΙΑ. Έχω καταλήξει στο ζήτημα. Και επίσης έχω καταλήξει στο ότι είναι και γαμώ τις φάσεις να με πάρουν στην Γαλλία. Εκτιμώ βαθύτατα τα πανεπιστήμιά τους και τα ερευνητικά τους, ξέρω ότι έχω πολλές ελπίδες, οι προθεσμίες είναι από Μάρτη καλοκαίρι, έχουν 150 ΚΑΛΑ πανεπιστήμια και 15++ ΕΞΑΙΡΕΤΑ, κλπ κλπ κλπ. Να μην μίλαγαν γαλλικά και να μην ήταν γάλλοι ρε πούστη μου και θα πήγαινα αύριο. ΜΕΜΧΕΜΧΜΕΧΜΕΜΕ

Καλά η αλήθεια είναι ότι θέλω να αναστήσω τα γαλλικά μου, και ότι το θα γουστάρω ιδιαίτερα άμα πάω, και ότι τόσα χρόνια αντέχω έλληνες, αλλά οκ, δεν θα πω και ψέμματα: νοιώθω λίγο πιο ασφαλής αγγλιστί. Αλλά το γεγονός ότι έτσι τα έχω βολέψει στο κεφάλι μου ώστε φαίνεται η γαλλία ως το fallback, με κάνει να νοιώθω εξαιρετικά αισιόδοξη. Οπότε, με αυτό το όλο περίεργο setup -που όποιος δοκιμάσει να μου το χαλάσει θα του μπιπ, το λέω- που έχω κάνει στον κόσμο της φαντασίας μου, απλά είναι θέμα μεταξύ του σούπερ τέλεια και του πολύ τέλεια, ή τελοσπάντων αφού πιάνουν τα ναρκωτικά, γιατί να τα κόψω, κοκ.


Αλλά μετά η άλλη συν-βλαμμένη που απασχολείται με τα αυτά στον ελεύθερο -και μη- της χρόνο, έχει πάθει μία κρίση κοινωνικότητας τελευταία. Και έχω λυσσάξει, γιατί δεν έχω σε ποιον να επαναλαμβάνω τα ίδια και τα ίδια διαρκώς, και να του ανακοινώνω τα σχέδιά μου για τους 68 ακόμα βαθμούς που χρειάζομαι συνολικά ώστε να βγάλω Λίαν Καλώς, και ότι ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΑΚΌΜΑ ο άλλος για την συνάντηση, και ότι βρήκα το βλογ του (πώς λέμε ξέρω που μένεις) και ότι είμαι σίγουρη ότι θα μου έχει κρατήσει κακία που άφησα την πτυχιακή, και θα έχει δίκιο, και όμως είχα λόγους ρε συ, και όμως γαμώτο χάνω την ψυχραιμία μου, αλλά όχι, αυτήν την φορά δεν έχω άγχος, δεν είμαι δειλή, θα πάω και θα το αντιμετωπίσω, ε; ε; ε; και γιατί δεν απαντάει κανείς ΠΙΑ. ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΠΑΛΙΟΚΕΦΤΕΣ ΜΟΥ ΞΑΝΑΣΤΕΙΛΕΙ ΣΠΑΜ Η NEWSLETTERS ΠΑΝΩ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΣΟΒΑΡΑ ΕΜΑΙΛΣ ΝΑ ΤΟΥ ΣΒΗΣΤΟΥΝ ΟΛΑ ΤΑ ΓΙΓΑ ΤΣΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΤΟΝ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΣΤΟ FACEBOOK.


Αυτά.

Εντάξει σας αφήνω τώρα.

Πολύ ενδιαφέροντα ε; ε; ε;ε;ε;ε;ε;ε;

ΥΓ. ΝΑΙ ΞΕΡΩ ΠΟΥ ΜΕΝΕΤΕ.
ΥΓ. ΠΛΗΖ?