16/8/08

Πότε κτυπάει η καμπάνα;

Διαλύω την σιωπή και αγνοώ την σωρεία των ημιτελών δημοσιεύσεων στο αρχείο μου, για να αναρωτηθώ δημοσίως: αυτό το πράμα με το μητρικό ένστικτο πότε είναι που σου έρχεται;

Δεν ξέρω, όλο και περισσότερες φίλες μου και συνομήλικές μου βλέπω να απομακρύνονται σταθερά και συνειδητά από την ιδέα. Μέσα στην πεισματική και αναβλητική ματαιοδοξία των 25 μπορούμε και βλέπουμε με κυνισμό την ιδέα· είναι μητρικό φίλτρο αυτό που υποτίθεται σε πιάνει στα 30κάτι ή απλά πανικός λόγω έλλειψης επιλογών και ενδιαφερόντων;

Αυτοί οι προβληματισμοί ίσως να είναι κοινότυποι σε εσάς, αλλά λόγω της ηλικίας δεν νομίζω πως πολλές από τις κοπέλες που συναναστρέφομαι και συναναστρεφόμουν τα τελευταία χρόνια (26) να είχαν μέχρι πρότινος ασχοληθεί σοβαρά με την ιδέα. Και καθώς ο κοινωνικός περίγυρος και τα στερεότυπα αρχίζουν αργά αλλά σταθερά να αναρωτιούνται πότε θα γίνουμε μάνες, σιγά σιγά βλέπω μία μία να το εξετάζουμε και να καταλήγουμε σε πάνω κάτω τα ίδια συμπεράσματα, τα οποία θα αναφέρω παρακάτω.

Το ενδιαφέρον για εμένα είναι ότι το δείγμα που είχα, παρ'ότι όλες φίλες και γνωστές μου δεν μπορώ να πω πως είναι άτομα με απαραίτητα το ίδιο background, την ίδια εκπαίδευση, βιώματα ή οικογενειακές αξίες. Είναι αρκετές οι διαφορές, αν και ίσως εάν θέλω να είμαι ειλικρινής μιλάμε για κορίτσια γενικά οικονομικής άνεσης από την μικρομεσαία τάξη και πάνω, χωρίς πολύ δραματικό παρελθόν αλλά με γενικά ποικίλες συνταγές οικογενειακών καταστάσεων, προτύπων, θέσης της θρησκείας κά

Η επικρατούσα γνώμη είναι πως σχεδόν καμία μας δεν ενδιαφέρεται πραγματικά να γίνει μάνα, any time soon, τουλάχιστον. Δεν φαίνεται τόσο καλή ιδέα από κάθε άποψη. Παρατηρώ πως είμαστε -με έναν καλό, για τα δικά μου δεδομένα, τρόπο- μία γενιά πιο εγωιστική. Οι γονείς μας θυσίασαν πάρα μα πάρα πολλά στο βωμό του καλού του (μέλλοντος συχνά) παιδιού τους, και εμείς σαν παιδιά το έχουμε δει από την άλλη μεριά αυτό, και δεν μας άρεσε καθόλου, μα καθόλου σαν εκδοχή του μέλλοντός μας. Μία ζωή αφιερωμένη σε κάποιον άλλον, η θυσία της μάνας, το γονεϊκό φίλτρο και τέτοιες ιστορίες περί διαιωνισμού του είδους δεν βλέπω να μας αγγίζουν, για τώρα τουλάχιστον.

Από την άλλη, βλέπεις τα δεκάδες προβλήματα. Ναι, ΟΚ, το ξέρω ότι όλοι όσοι κάνουν παιδί λένε "δεν θα το άλλαζα με τίποτα", "δεν το μετανοιώνω" και τέτοια. Αλλά εγώ θα γίνω πάρα πολύ κακός άνθρωπος και θα κάνω τον δικηγόρο του διαβόλου λέγοντας: σάμπως τους παίρνει να πουν αλλιώς; Όχι μόνο για τα μάτια των άλλων, αλλά και για τα μάτια τα δικά σου. Και δεν λέω πως απαραίτητα παραμυθιάζεσαι, αλλά σαν ώριμος, ισορροπημένος και σοβαρός άνθρωπος λες τώρα έγινε και καλά θα κάνω να γίνω πατέρας/μάνα και να μην κοιτάξω ποτέ πίσω.

Βέβαια, αυτά τα λες και καπρίτσια, τα παραπάνω, που φεύγουν με την ηλικία. Δεν αντιλέγω, ο καιρός θα δείξει. Υπάρχει όμως κάτι που το βλέπω να μένει, και που φοβίζει πάρα πολύ τις "υποψήφιες" μάνες στις οποίες αναφέρομαι. Η μάνα μου, η μάνα της Χ και της Ψ που συζήτησα, ήταν πολύ καλές μαμάδες, αλλά παρ'όλα αυτά έχουμε η κάθε μία να πούμε 100 μεγάλα λάθη, και λες: εδώ η μάνα μου που αφιέρωσε την ζωή της και το όλο της εγώ στο ν α γίνει καλή μάνα και τα έκανε τόσες φορές άθελά της σκατά (βλέπε: βγήκα εγώ), εγώ γιατί να μπω σε αυτό το λούκι; Γιατί τα προβλήματά μου να επιβαρύνουν ένα παιδάκι; Γιατί όλα τα κόμπλεξ μου και όλα αυτά που ξέρω, που δεν ξέρω, που θα ξεχάσω και που δεν θα μπορέσω να αντιμετωπίσω να σκατώσουν το μυαλό του παιδιού μου; Ναι ξέρω, έτσι είναι, έτσι ήταν και έτσι θα είναι· δεν είναι έγκλημα. Αλλά γιατί να το κάνω αυτό; You get the picture..


Και έρχεται τώρα η παρατήρηση του περιβάλλοντα χώρου και η προσπάθεια να καταλάβεις γιατί το κάνουν αυτό οι άλλοι. Και βλέπεις ότι το happy end παίζει μόνο στις ταινίες, και πόσες φορές είναι μόδα, έλλειψη επιλογών, μπάλωμα ή γενικά κάτι -συχνά πολύ- κατώτερο από την αγνή αγάπη και το μητρικό φίλτρο (έστω ότι υπάρχει, ακόμα και εάν δεν έχουμε συστηθεί). Και κάθεσαι και σκέφτεσαι, ως νεάνις 25 ετών και λίγα: θα ονειροβατώ ελπίζοντας πως εγώ θα έχω την τέλεια σχέση και θα κάνω το παιδί για τους σωστούς λόγους, ή θα αποδεχθώ από τα αποδυτήρια ότι θα είμαι άλλη μία μίζερη μάνα και θα δυστυχήσω εγώ ή κάποιο αθώο παιδάκι εξαιτίας μου; Και πώς μπορείς να είσαι ρομαντικός μετά τα 12 σου, ακριβώς; (εκτός από τα ναρκωτικά)


Αυτά. Σταματάω αυτό το εντελώς υπαρξιακό, χωρίς κανένα νόημα, καμία σύνταξη και δεύτερη σκέψη/ανάγνωση βλογ ποστ που θα μου χαρίσει νέο οίκτο, παρεξηγήσεις και virtual φιλικά χτυπήματα στην πλάτη (πατ πατ).

Πάω να διαβάσω (..!?)

8 σχόλια:

  1. Dear D

    An perimeneis na kaneis thn teleia sxesh, na kaneis to teleio paidi, na exeis ta teleia lefta h' na exeis to teleio otidhpote sth zwh soy look around.

    Sampws diladi h zwh poy kaneis twra einai even close. Kai oxi mono esy alla koita gyrw soy. Klapsa, provlimata, anikanopoihtes katanalwtikes epithymies poy den exoyme akomh kathenas to prwsopiko mas elikoptero kai kinhta me to tade neo feature poy tha mas trwei ta niata gia ashmanton aformhn.

    Me to skeptiko toy post soy ola einai mia mavrila kai prepei oxi apla na mhn kanoyme paidia alla na aftoevnoyxistoyme kai na ginoyme andogyna aitheria onta poy tha kanoyn dialogismo 24/7 gia thn anazhthsh ths ypotithemenhs oytopikhs teleiwthtas.

    Edw twra kolaei ena anoigma 34 selidwn gia thn sxesh evhmerias twn koinwniwn me thn pnevmatikh kai oysiastikh parakmh kai sapisma apo to kalovolema toys, me anafores sthn ptwsh ths rwmaikhs kai vyzantinhs aftokratorias alla tha me synxwreseis prepei na paw gia mpanio.

    Yours forever
    Charlie

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. καλά τσάρλι, με βρίσκεις σύμφωνη σε πολλά σημεία

    αλλά τουλάχιστον για την δική μου κατάντια ό,τι κακό ήταν να γίνει έγινε και από εδώ και πέρα, όσο μπορώ αποφασίζω εγώ.

    άμα κάνω παιδί παίρνω και αμάχους στον λαιμό μου, man! δεν είμαι τόσο κακός άνθρωπος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος17/8/08, 12:56 π.μ.

    υπάρχουν άνθρωποι που το έχουν αναγάγει και σε "meaning of life" την ανατροφή ενός παιδιού, οικογένεια, κλπ. προσωπικά πάντα τον έβρισκα λίγο αυτιστικό αυτόν τον κύκλο. δυσκολεύομαι να πιστέψω πως το μόνο που μπορώ να αφήσω σαν άνθρωπος σ' αυτόν τον κόσμο, είναι άλλος ένας άνθρωπος.

    για να προσπαθήσω να απαντήσω στο ερώτημα σου πάντως.. σύμφωνα με όσα έχω παρατηρήσει από φίλες,κλπ το μητρικό ένστικτο έρχεται γύρω απ' την ηλικία των 30, αλλά σίγουρα εξαρτάται και από άλλους παράγοντες. (πχ. πόσο μεγάλη χρονικά φοιτητική ζωή κάνεις.. γκουχ γκουχ). αν την έχεις γλυτώσει μέχρι τα 29 θα στο θυμίσω ώστε να ξεκινήσεις προληπτικά κάποια φαρμακευτική αγωγή :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η καμπάνα συνήθως χτυπάει όταν κάνουν παιδιά οι "παλιές μου φίλες από το δημοτικό".

    Οπότε D, αν έχεις φίλες από το δημοτικό ακόμα, μπορείς να τσακωθείς μαζί τους όσο είναι νωρίς ακόμα, για να μην είσαι τριγύρω όταν θα κάνουν το δευτεροτρίτο κουτσούβελο :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Tha sou proteina na grapseis kanonika osa apaitoun ta protypa kai oloi kai na kaneis auto pou se ikanopoiei. Dyskolo men alla min ksexnas, to pws tha diamorfwthei to proswpo tou aurio to kathorizoume esy, egw kai o kathenas mas.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος24/8/08, 12:04 π.μ.

    Το άφησα να το σκεφτώ, λες και λίγη σκέψη παραπάνω θα μούδινε φώτιση. Μπααα...

    Σε γενικές γραμμές συμφωνώ και γω ότι κάπου μετά τα 30 κάπως σούρχεται. Αυτό με τις φίλες από το σχολείο μπορεί να ισχύει, μπορεί και όχι, εγώ ούτε που το σκέφτηκα μιας και έχω χαθεί.

    Η απόφαση να κάνεις παιδιά είναι σαν την απόφαση να πηδήξεις με ελεύθερη πτώση. Όσο και να το σκέφτεσαι ή να το ψάχνεις, τίποτα δεν σε προετοιμάζει ακριβώς για το πως είναι και όταν πέσεις δεν υπάρχει γυρισμός.

    Ή απολαμβάνεις την πτώση και κάνεις όσο μπορείς καλύτερα τους χειρισμούς να ανοίξεις το αλεξίπτωτο ή σφίγγεσαι, κλείνεις μάτια και παρακαλάς να τελειώσει. Μπορείς βέβαια και να πανικοβληθείς και να σκάσεις με φόρα.

    Σε διάφορες φάσεις της ζωής μου είχα διάφορες θεωρίες και ακόμα έχω. Οι περισσότερες ειναι αντίθετες μεταξύ τους. Δεν είναι το καλύτερό μου να έχω την ευθύνη άλλων ανθρώπων. Από την άλλη έχει και ωραίες στιγμές. Κάποιες φορές σκέφτομαι αν άρχιζα από την αρχή δεν θα έκανα παιδιά, κατά βάθος ξέρω ότι θα έκανα τις ίδιες επιλογές στα κύρια. Η επανάληψη των λαθών βοηθάει να τα βελτιώσουμε ;)

    Τι να πεις; Παράνοια... ή όπως λέει ο πιτσιρίκος μου: αυτό που έχεις είναι μια σπάνια και φριχτή αρρώστια που ευτυχώς μεταδίδεται γενετικά :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανώνυμος25/8/08, 11:24 μ.μ.

    υπάρχει βέβαια και το παλιό καλό ρητό: "μάθε απ' τα λάθη των άλλων.. δεν έχεις χρόνο να κάνεις τα δικά σου" :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αυτό είναι σωστό. Υπάρχει όμως και η περίπτωση να είσαι ένα συνηθισμένο εγωιστικό και υπεροπτικό πλάσμα (αδιάφορο σφύριγμα...) και να θες να κάνεις σωστό αυτό που οι άλλοι κάναν λάθος. Και καμμιά φορά μπορεί να κουβαλάς τέτοια τρέλα που να σου βγει κιόλας :P

    Το θέμα είναι ...άμα δε σε πάει το σπόρ, μην το σπρώχνεις, θα πέσει πολύ δυστυχία και μάλιστα στον άμαχο πληθυσμό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Έχεις κι εσύ μια γνώμη; :>