Επικήδειος στην Εξουσία

-Ένα post που δεν έχει καμία σχέση με αντιεξουσιαστικές επετείους

Δεν θέλω άλλες ευθύνες, ούτε άλλη εξουσία.

Πονάει πολύ να έχεις στα χέρια σου την ευθύνη της ψυχολογίας κάποιου άλλου. Δεν ξέρω αν φταίνε η μαμά μου και ο μπαμπάς μου που τόσο με έχουν κουράσει συναισθηματικά, ή οι πολλές αποτυχημένες σχέσεις αλλά έχει γίνει όλο και πιο καλπάζουσα η αλλεργία.

Το έλεγα εγώ, μην βασίζεσαι πάνω μου.. Εννοούσα μην κρεμιέσαι.. Δεν ξέρω. Ίσως είμαι εγώ, ίσως είσαι εσύ, ίσως είμαστε κι οι δυο. Αλλά εγώ ξέρω να κλείνω τους κύκλους μου. Κι ακόμα και εάν είμαι στείρα, επιβιώνω έτσι.

Θα κλάψω λίγο, αλλά θα απολάμβανα περισσότερο την θλίψη μου, τον θρήνο μου, εάν δεν τον παραγκώνιζαν οι τύψεις για την δική σου θλίψη. Ακόμα κι εδώ νοιώθω πίεση... ακόμα και την ύστατη στιγμή.

Κάθε μέρα, κάθε σχέση, κάθε βλέμμα, απορώ και περισσότερο: πώς γίνεται να ερωτευτείς και να διαρκέσει πάνω από δύο σκέψεις; πώς γίνεται ακόμα κι όταν βρεθεί αυτός ο ενθουσιασμός να ισορροπήσεις τον άλλο στην ζωή σου;


Άλλοι είναι smooth operators, κι άλλοι είμαστε smooth killers :/



ΥΓ. Τελικά αυτή η φορά μπορεί να πονάει λίγο περισσότερο. Αλλά δυστυχώς δεν πονάει αρκετά.